Donderdag 20 oktober 2016

Hier moet toch ergens een kraantje zijn. Er zijn publieke toiletten, okay nu zit er een stevig gesloten ijzeren hek voor en er is een bescheiden openluchttheater. Tel daarbij op alle strandgangers en je denkt ‘er zou zomaar iemand op het idee gekomen kunnen zijn om hier een waterkraantje te installeren’.
Ik maak een paar foto’s en geniet van het feit dat onze VW daar weer zo leuk staat.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ineens zie ik dat Gerda naar een zwart autootje loopt, dat naast de bus is gestopt. Opletten Riet. Ze loopt weer terug, terwijl het autootje blijft staan. Het zal wel goed zijn en ik ga verder. Tot ik een poos later ineens onze bus hoor starten. En dat terwijl het dak nog open staat! Moet ik er vlug naar toe of….
oh! ze staat alweer stil en het autootje is weg.
Een kraan vind ik niet, wel de uitgerolde getuigen van lust en overspel, condooms. Alsmede talloze open contactdozen, waar de draden uithangen, ik mag hopen dat ergens de hoofdschakelaar uit staat. ‘Spannende’ theaterscène:
“Mama, mogen Paulo en ik even bij het theatertje gaan spelen?”
“Ja hoor schat, dat is goed. Oppassen dat jullie niet van de trapjes vallen hè?”

Als ik terugkom, vertelt Ger dat in het autootje de eigenaar van één van de huizen zat. Ze moest een eindje achteruit rijden zodat hij op zijn parkeerplaats kon staan. Complottheorie: de man was zo kort in en uit het huis, dat we denken dat hij was gewaarschuwd door de strenge man van gisteren.

In Soverato treffen we een goedlachse, goed Engels sprekende jonge vrouw met trage WiFi en daarna een oude man met snelle WiFi. Het is het enige wat snel is bij hem. Hij perst de sinaasappels met de hand en na ongeveer een kwartier krijgt Gerda het eerste glas jus. Dan gaat hij terug naar de bar met de belofte dat het mijne ook zo komt.
“Het smaakt een beetje zuur”, zegt Gerda. Ik vind de rekening ook een beetje zuur: € 6,- voor niet eens zulke grote glazen lijkt me ruim betaald.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In de middag belanden we aan bij de tenen en eigenlijk hebben we nog niks gezien waar we blij van worden. Ja, de kleur van de zee is mooi en aan de rechterkant kijken we op een bergketen. De rest is niet beter of anders dan Puglia: miserabele wegen en bij tijd en wijle stinkt het vreselijk naar riool. Na zoveel ellende denk ik dat hier zaken aan ten grondslag moeten liggen als corruptie. Waar blijft het geld dat, zo neem ik aan, bestemd is voor publieke werken of hoe noem je dat.
Ik herhaal: de onaffe, ingestorte, gesloten en kapotte gebouwen zijn niet te tellen, evenmin als de gaten in de weg. Door de dorpen, waar je soms maar 30 km./uur mag rijden, razen ze met 80. Heel ouderwets, één arm hangend uit het raam. Dat is hier blijkbaar nog erg cool. Bijkomstigheid: met één arm aan het stuur en de andere uit het raam, kan je geen richting aangeven. We raken er aan gewend, nooit aannemen dat ze rechtdoor gaan als je niks ziet knipperen.
Voorts wordt de tweebaansweg gebruikt als driebaans. Ook dat hebben we vaker meegemaakt. Alles wat je in onderontwikkelde landen meemaakt, zie je ook hier.
Toch even vermelden dat we af en toe een paar kilometer vers asfalt hebben!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voor we het weten, zitten we echt bij de tenen en het is erg lastig om aan zee te komen. De spaarzame mogelijkheden zijn veelal plotselinge en erg steile afritten van de doorgaande weg, waarop ze als waanzinnigen rijden. Plotseling afslaan, is daarom lastig. De viaducten onder het spoorlijntje door, dat overal direct achter het strand loopt, zijn dikwijls slechts 1m.70 hoog.

In Palizzi Marina rijden we een paar keer op en neer om uit te vissen hoe we in Godsnaam aan het strand komen. Er liggen vissersbootjes op het strand, dus het moet kunnen. Ineens zie ik een wat vergaan bord ‘Al Mare’. Hetzelfde verhaal: als we bij het water willen komen, moeten we een korte, erg steile afrit nemen en dan zonder de muren te raken de smalle tunnel indraaien.

Het lukt! We komen op een prima plaats aan zee, 20 meter van de branding. Het is een miracolo!
Met ons bek vooraan aan zee en de eerste mannen die langslopen, lachen ons vriendelijk toe. Het zal wel goed zijn.

Menu van de dag: couscous als gisteren. Gegrilde courgette en kalfsschnitzel (!)

Vogels: wat zijn dat?