Donderdag 7 september 2023

Toen ik op bed lag bedacht ik mij dat ik wat vergeten was te zeggen in het (vorige) verslag. Ten eerste: het wandelgebied heet niet ‘De Haeck’, maar ‘Lusthof De Haeck’. Kijk dan krijg je er toch gelijk een ander gevoel bij, waar ik verder niet op in zal gaan. 

Ten tweede: dat wij van het bestaan ervan afweten, is te danken aan vrienden, die alvorens hun familie in Nieuwkoop te bezoeken, standaard een wandeling door de Lusthof maken en daar in woord en beeld verslag van doen. Zo, dat is vervolmaakt. 

Rustige nacht, tot tegen de ochtend de natuur ontwaakt en dát zal je weten; gakkende ganzen, krassende kraaien en ertussendoor de mens met zijn machtige machines vanaf de Aalsmeerbaan of zo. 

Maar voorlopig staan we naast de Meije! Ja, echt waar! Gerda levert vanochtend via Google Maps  het bewijs. 

De rol van mens wordt deze ochtend nog pregnanter wanneer er een man in groen T-shirt en op hoge poten op onze auto af komt lopen. Ik hoor dat van Gerda, want ik lig nog in de bovenkooi. Hij opent de aanval met de woorden: “Ik heb een vervelende mededeling voor u, dit is geen camping”. 

“Dat weet ik”, antwoordt Ger, “maar wij hebben toestemming gekregen van de man in dat huis daar om één nachtje te blijven”. 

“O, dan zal ik dat met Danny bespreken. Vier kilometer verderop is een camping”. En hij beent er vandoor. 

“Ja”, zeg ik tegen Ger, “in heel Nederland zit je nooit verder dan 4 km. van een camping verwijderd”. Wat zijn we blij dat we gisteren bij Danny hebben aangebeld, hoewel gevoelsmatig onze status hier op het parkeerterrein toch wat aan legitimiteit heeft ingeboet. Ik durf ineens ook niet meer als vanzelfsprekend van de WC gebruik te maken, alhoewel dat mede te maken heeft met het feit dat er vanaf een uur of zeven regelmatig auto’s met natuurmonumentmensen arriveren, te herkennen aan het groene T-shirt. Het lijkt op een soort regionale bijeenkomst. Ik zet me over mijn toiletschroom heen en zie hen druk pratend met elkaar in de werkschuur. Tuurlijk hebben ze geen aandacht voor mij.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de eerste koffie vertrekken we richting Workum, via de route langs de oostkant van het IJsselmeer. De tweede koffie drinken we op de dijk bij Almere met uitzicht op thuis. Lunchen doen we op de Knardijk bij de Oostvaardersplassen.

Dan is het tijd om ononderbroken door te rijden naar het Jopie Huisman Museum te Workum, waar we kwart over drie aankomen. Parkeren gaat vlot en we rekenen op een relaxed bezoek aan de expositie; zo druk zal het hier op een weekdag buiten het hoogseizoen niet zijn. Tijdens de korte wandeling naar het museum stopt er plotseling een grote touringcar voor ons, waar een even grote horde Belgen uitstrompelt, die natuurlijk naar Huisman gaan kijken! 

We haasten ons om de kudde voor te blijven en als eersten in het museum aan te komen. Dat lukt en de vrouw bij de receptie raadt ons aan om eerst ‘achter dat scherm daar’ naar de film te kijken, want ‘nú heeft u nog zitplaatsen’. M.a.w.: als die Belgen straks binnenkomen, kan je ‘t wel schudden. Dat doen we, maar we zijn te onrustig om de film af te kijken en beginnen met een voorsprong aan de expositie. Uiteindelijk hebben we niet veel last van het gezelschap gehad en het lijkt alsof ze niet echt lang binnen zijn geweest. 

We hebben volop en rustig genoeg kunnen genieten van de mooie kunstwerken en de bijbehorende verhalen. Verrassend en afwisselend qua voorstellingen en techniek; van potlood- en pentekeningen tot olieverf en aquarellen. Erg de moeite waard. 

Bovendien hangen er in een aparte ruimte minstens 150 werken van hem, die normaal gesproken in depot zitten. Dit ter ere van zijn honderdste geboortejaar in 2022. Op een tafel liggen formulieren met de vraag welk werk je zou willen aanwijzen om toe te voegen aan de vaste collectie van het museum en wat je motivatie daarbij is. We konden niet kiezen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de Aldi voor brood en water (tuurlijk wel!) stelt Gerda voor om uit eten te gaan omdat het veel te warm is om te koken in de auto. Ze heeft gelijk. En dan is het tijd om na te denken over een slaapplek, nou ja, niet alleen nadenken, maar zoeken. 

We beginnen met Park4Night, dat niet veel oplevert. Daarna rijden we over de Zeedijk tot Gaast, tevergeefs; geen geschikte plek te zien. Een gemeentelijke parkeervoorziening in Workum zelf is dicht sinds 1 september en een terrein bij particulieren met 15 plaatsen is stampvol. Al zoekend hebben we de regio rond Workum aardig kunnen bekijken en helaas moeten constateren dat die niet veel gelegenheid biedt tot wilde avonturen. 

Op de weg terug naar een betaalde plek in Workum, moet maar…, zien we ineens op een vrij groot grasveld één camper staan aan het water….vreemd. We draaien een kleine parkeerstrook op er vlakbij en Gerda zegt: “Misschien kunnen we hier ook wel blijven staan”. Direct klinkt er een mannenstem die zegt: “Nee, hier kunnen jullie niet staan om te overnachten”. 

“En die camper daar dan?” vraagt Ger. 

“O, daar kunt u zo naast gaan staan. Weet u, ik heet Henk en ik ben vandaag jarig. Als er iemand naar u toe komt en vragen heeft, dan zegt u: Henk is jarig, wij zijn/waren uitgenodigd en mogen  daarom hier vannacht blijven slapen. Goed onthouden! En geniet ervan!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nog steeds met open mond van verbazing parkeren we de auto langs het water en genieten vanaf dat moment van alle grote en kleine schepen die langs varen. 

En nee, we gaan nu niet meer terug naar Workum om daar te eten, het wordt zelf koken. Nu valt dat reuze mee, want: 

Menu van de dag: bio kruidenzuurkool, gerookte zalm, pasta met kappertjes en Parmezaanse kaas. 

Vogel van de dag: grote zilverreiger onderweg.

En degenen die geschokt zijn omdat we in de zomer zuurkool eten, kan ik vertellen dat het bijv. in Frankrijk heel gewoon is om ‘s zomers zuurkool te eten. Toen ik dat ontdekte, dacht ik wat gek eigenlijk, dat wij dat niet doen in Nederland. Als je ‘s winters iets lekker vindt, is dat ‘s zomer toch niet anders? Duh…