Zondag 11 februari 2024

Ochtendberichten:

Zeven uur: de wekker. Het is 16° en vrij bewolkt.

Wat je niet mee hebt genomen, hoef je niet terug in te pakken, dus veel werk hebben we niet. 

Het ontbijt is zo goed als klaar; als we aan komen lopen, zien we dat Victoria net de croissants uit de oven aan het halen is. Het enige wat we bij het ontbijt af en toe ‘gemist’ hebben, is een ei.

We rekenen €80,- af voor twee avonden eten incl. wijn en daarna gaan we elkaar omhelzen en bedanken. Ik mag ook een foto van hen maken.

Het vliegtuig vertrekt om 11:20 uur, het is een half uurtje rijden naar het vliegveld, dus we zijn ruim op tijd.

Het zal ons benieuwen hoe het inleveren van de auto zal gaan. Jullie weten misschien nog dat er bij het ophalen ervan niemand aanwezig was. Nou de geschiedenis herhaalt zich; we rijden het autodek op, zoek in de rijen van AutoReisen een lege plek, zetten de auto neer en lopen met de papieren naar hun kantoortje in de hal van het vliegveld. Er wordt nergens naar gevraagd, of we schade hebben of er problemen waren….boeien! We tonen wel de foto die we maakten, waarop je kan zien dat de tank niet vol was toen we de auto ophaalden. Ze verblikt of verbloost niet en wijst ons ergens in de wirwar van papieren een vel aan, waarop met piepkleine letters staat ‘3/4’. Haha, dat hadden we dus moeten zien en begrijpen dat het betekende dat de tank niet vol was. Tja, dan moet je bij je voorwaarden niet zetten dat je de auto vol meekrijgt en weer vol moet inleveren. Op z’n minst hadden ze ons erop kunnen wijzen. 

Alles gaat uiteraard anders dan op Schiphol, waar je je online boardingpas scant. Hier zien we die mogelijkheid niet en gaan in de rij staan waar iedereen staat. We krijgen er een papieren boardingpas…het zal wel. Als wij gek zijn, zijn alle anderen dat ook. 

We staan daarbij al bijna naast de man die braakte en flauwviel tijdens de heenvlucht. Beetje afstand bewaren nu. Gerda denkt dat we weer naast hem zullen zitten en die kans is natuurlijk aanwezig; wij hebben voor de heen- en terugvlucht in elk geval dezelfde zitplaatsen gereserveerd. 

Bij de veiligheidscontrole wil ik, net als iedereen, door de scanpoort lopen, maar de man die erbij staat, gebaart dat ik er gewoon langs kan gaan, niks aan de hand! Ja, ik zei al over de controle op Schiphol bij de heenvlucht dat ik erg doorzichtig ben, maar het is blijkbaar nog erger geworden.

Verder worden we met de bus naar het vliegtuig gereden en bestijgen daar in de laatste zonnestralen van dit eiland, want de bewolking is bijna verdwenen, de vliegtuigtrap.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Braakmans zit niet op onze rij aan het gangpad, maar op de stoel achter mij, aan het raam. Dat voelt goed, hoewel hij tijdens de tweede helft van de vlucht veelvuldig met z’n knieën tegen m’n rugleuning zit te rammen. Viel hij maar weer flauw!

Gerda, die in het midden zit, heeft nu een vrouw naast zich, waarvan de zus (aan het uiterlijk te zien) aan de andere kant van het gangpad zit. Ik noem hun uiterlijk, omdat ze allebei niet om aan te zien zijn! Daarmee bedoel ik niet dat ze niet aan één of ander schoonheidsideaal beantwoorden. Nee… ze zien er ongelofelijk ziekelijk uit: opgezwollen huid met allemaal deukjes erin en vooral heel paars! Met name die naast Gerda, die is het ergst. Ze zijn niet jong meer en die naast Gerda heeft een korte broek aan, waaruit enge dunne beentjes steken met slap deinende ‘spieren’. Dito blote armen. Bovendien is ze ongezond beweeglijk: ze pakt een E-reader, waarop ze 1 bladzijde leest en dan weer stopt, doet iets met haar telefoon, staat op, ploft weer neer, gaat vaak naar de wc, kortom is constant aan het bewegen, trilt ook. Ger vraagt zich af of het misschien een alcoholiste is. Ik zeg: “Misschien is ze een reïncarnatie van de paarse krokodil van OHRA”. Bij ons is dat reclamebeest een gevleugeld woord gebleven. Ze bestelt bij de stewardess een beker soep en zegt tegen haar zus dat die haar niet smaakt. En dan na een poosje…moet ze kotsen! Dit is toch niet te geloven, op dezelfde stoel als braakmans op de heenvlucht. Weer stewardessen met een plastic zak. Het enige wat ze niet doet, is flauwvallen, jammer.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We naderen Schiphol en de purser, die de instructies voor de landing door de luidspreker meedeelt, roept zó hard dat ik terugroep: “Rustig maar, je hoeft niet bang te zijn!”

Volgende vraag: wat doen we met Hassan van Uber. Gaan we hem appen of bellen en onderhandelen over een prijs? Zou kunnen. Een (kleine) complicatie is, dat we, nadat hij ons naar Schiphol had gebracht, een mail kregen van Uber, waarin gevraagd werd of we tevreden waren. Daarbij stond ook iets over fooien en omdat ik het te haastig las, tikte ik op €5,- omdat wij hem dat bedrag hadden gegeven. Daarna kreeg ik direct te zien dat er nu vijf Euro als fooi gereserveerd was op mijn creditkaart. Huh? Nou ja, laat maar, alleen dat laat een beetje vervelend gevoel na. Heeft hij nu in totaal €10,- fooi gekregen? Dat vinden we dan wel genoeg en ik heb ook geen zin om hier met hem over in discussie te gaan. 

We nemen de trein, die niet rijdt 🙄 naar CS, het wordt daarom de metro met een grote omweg en daarna onze vertrouwde tramlijn 26. Half zeven thuis. 

Vlug de koffers boven gezet en linea recta naar DOK48, het buurtrestaurant dat ons altijd liefdevol opvangt na een reis. 

Menu van de dag: skrei (is ‘bijzondere’ kabeljauw) met een sausje, zoete aardappel, zeekraal en nog iets wat ik vergeet. Salade mixta erbij en niet koel genoege, maar wel lekkere rode wijn. Gerda neemt een crème brûleetje na met koffie en ik koffie met Dom Bénédictine. Jammie. 

Bij dit alles kijken we terug op een heel fijne week, terwijl de mensen en de landschappen nog door ons geestesoog worden gezien en in ons gevoel aanwezig zijn.

Welterusten!