Woensdag 30 mei 2018

Het is ongelofelijk, midden in de nacht, gevoelstijd half 4, beginnen ze in hun hof te rommelen met irrigatie of zo. We horen ineens een stroompje klateren. Onbegrijpelijk voor ons waarom dat niet gewoon ‘s ochtends kan. Verder was het stil vannacht, geen enkel dier liet zich horen. O ja, nog zo’n auto met schreeuwende mannen en bonkende bassen. 

Omdat de buurt wat teveel om onze auto heen draait, laten we het dak zakken en gaan heerlijk alleen langs de rivier ontbijten, wassen en tanden poetsen.

Het is mooi weer, de weg is hetzelfde verhaal als gisteren. Nog 80 km. naar Khorog, dat halen we wel. Hoe dichter bij Khorog, hoe relatief beter asfalt. De omgeving is steeds prachtig, bergen en de rivier. 

Ineens stuift er een jeep al claxonnerend voorbij en houdt dan in, zwaaiende armen uit de ramen. Ha! Rianne en Michiel. Die zijn ook op weg naar Khorog, nadat ze de afgelopen dagen een paar wandelingen in de bergen hebben gemaakt. Wij weten nog niet in welk hostel we terecht zullen komen en voor hen is dat door de organisatie geregeld. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na veel wikken en wegen – wel in het centrum, niet in het centrum – komen wij terecht in de Pamir Lodge, weer door van die shitstraatjes, waarover we hadden gezegd dat we dat niet meer wilden. Na de zwaarte van de rit die we hebben gemaakt, hadden we zo gehoopt gewoon door een makkelijke asfaltstraat naar een hostel of zo te rijden. 

De lodge is ruim opgezet, heeft een prettige sfeer en nu we het centrum van Khorog hebben gezien, zijn we uiteindelijk blij dat we daar niet voor hebben gekozen. 

Het bekende verhaal: voor 5 dollar p.p. slapen we in de auto, met gebruik van douche en WC. We nemen nog een kijkje in de kamers, waar we voor een paar dollar meer kunnen slapen, maar die bevallen ons niet. Heel klein, natuurstenen muur, drie bedden en verder is er helemaal niks. Het gevangenisidee. Later horen we dat de matrassen kei- en keihard zijn. Iedereen verzint er wat op om dat leed te verzachten.

Lekker douchen, de vuile was naar de laundry service en boodschappen doen bij de supermarkt en de slijter. De motor van Toon hebben we al zien staan.

Als we terug zijn, spreken we hem en we sluiten ons aan bij de pizzagroep. 

“Laten we dat nou maar doen”, zegt Gerda, “we hebben een hartstikke vermoeiende dag gehad, even niet koken”. Ze heeft gelijk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vóór de pizza komt, komen Rianne en Michiel aan de deur! Ze vonden het Guest House dat voor hen was geregeld veel te duur, 15 dollar p.p. en zijn nu ook hier. 

Zij vragen ons mee uit eten bij een India’s restaurant. Was ook heel gezellig geweest, alleen de pizza…. Plus dat ik een beetje ‘bang’ ben voor heel heet eten.

Bij de pizzagroep zit ook ene Mette uit Nederland. Ze is hier veel langer dan gepland omdat ze een vrij serieuze blessure aan haar knie heeft opgelopen. Afstapje niet gezien, zoiets als Gerda bij het trapje.

Khorog zelf maakt hier en daar op ons een beetje unheimische indruk. Veel Mercedes en BMW met zwarte ramen, zonder nummerplaten. En dan clubjes van die louche pettenjongens er bij. 

Wij moeten er morgen op uit om o.a. bij de Tourist Info te informeren hoe het zit met het verlengen van die 15 dagen verblijfsvergunning voor de auto.