Twee puttertjes naast de auto; vogel van de dag.

Verder de geluiden van de hop, specht, koekoek(!) en de alom tegenwoordige bonte kraai.

Garmin is volledig op de hoogte van de route naar Atyrau. Dat dan wel weer! We hebben een blog gelezen van mensen die er niet in slaagden om de doorgaande weg naar Kazachstan te vinden en ten einde raad een taxi hebben gehuurd om hen voor te rijden. 

De delta van de Wolga is erg mooi. Vogels zien we niet veel, misschien omdat we vanuit de auto kijken. Maar de begroeiing, de paarden en koeien die er in lopen, leveren mooie beelden op. En breed! Ik denk zeker 50 km. Steeds gaan we weer een nieuwe rivier over. Het lijkt alsof de Wolga zich in de lengte in zessen heeft gesplitst. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Over één van die deelrivieren ligt een pontonbrug. My God! Grote metalen verbindingsstukken steken boven het rijdek uit en tussen de delen van het wegdek gapen grote kieren. In plaats van te betalen, zou je geld toe moeten krijgen. Ook nog tweerichtingverkeer.

In het land zien we een soort marmotten lopen, ééntje met een jong in z’n bek. 

Om kwart voor 2 zijn we bij de Russische grens, alwaar geen problemen met het verlaten van het  land. Dan de douane van Kazachstan. De auto moet boven een goot gereden worden, zodat ze er ook onder kunnen kijken. Verder stelt de inspectie van de binnenkant niet veel voor, net als bij de eerdere grensovergangen. Wel moeten we goed opletten of we in het paspoort en op de migration cards genoeg stempels krijgen. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gerda en ik werden uit elkaar gehaald. Zij moest in een ander gebouw de rituelen ondergaan en omdat mijn naam op het kentekenbewijs staat, bleef ik aan de auto gekoppeld. Ik zal er verder niet over uitweiden, maar er was één erg horkerige douanier, die in de buurt van onze auto ronddraaide, terwijl ik bij een hok stond waarvandaan ik de auto niet meer kon zien. Omdat ik had gelezen dat er bij de  douane regelmatig uit auto’s wordt gestolen, werd ik daar wat nerveus van. Dat maakt weer dat je slechter gaat opletten wat er aan het loket allemaal gebeurt en dan dingen mist. 

Toen Gerda terugkwam, hielden we onze migration cards naast elkaar en toen bleek inderdaad  dat zij er twee stempels op had en ik maar één. Volgens de hork moest ik er ook twee. Dus…terug naar het loket. Ik bedoel maar, stempel gemist, kost je zo honderd dollar als je het land weer verlaat. 

En dan de kleine, handgeknipte papiertjes uit een ruitjesschrift, hooguit 3×3 cm. Uiterst belangrijk zijn die! Ze hebben met de auto te maken en je moet ze aan de één na de ander tonen. Ze waaien zó het open raampje uit of raken kwijt tussen je andere documenten en spullen. Bij de allerlaatste controle moet je het definitief afgeven. Ik denk dat je een probleem hebt, als je het kwijt bent. 

Om 3 uur zijn we Kazachstan binnen. Vijf kwartier, dat is echt niet gek. 

Honderd meter na de laatste slagboom worden we alweer aangehouden: politie. Waar zijn onze verzekeringspapieren voor de auto? Die hebben we niet. Aan de grens hadden ze het niet over verzekering en we hadden besloten het zo te laten voor die paar dagen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik duw hem de groene kaart in de handen, alleen daar komt Kazachstan niet op voor. Hij loopt het rijtje landen langs en ik denk o jee….foute boel. Tot mijn grote verbazing geeft hij het document terug en we kunnen doorrijden. Als ik z’n gebaren goed heb geïnterpreteerd, was hij wat onzeker. Dat is dan vast onze redding geweest. 

Daarna staat er direct een mannetje naast de auto die geld wil wisselen. Hij biedt de officiële koers, die ik thuis heb opgezocht en ik heb geen zin om er over te onderhandelen. ‘t Gaat over dubbeltjes en we willen nu rijden.

De weg die volgt is inderdaad zowat de slechtste uit ons hele reisleven. Ik las op een blog dat ze hem ‘de slechtste weg ter wereld’ noemden en dacht die lui zijn vast niet veel gewend. Had ik me even vergist. 

De eerste dingen die opvallen zijn dorpen met lemen huizen en moslimbegraafplaatsen, die her en der verspreid in het land liggen, met zulke grote grafmonumenten er op, dat ze van een afstand soms moeilijk te onderscheiden zijn van het silhouet van een echt dorp. 

In dit landschap kan je je niet verschuilen en we rijden weer een gehucht binnen. Het ligt mooi aan de rand van een meer. Een wandelende vrouw vindt het prima als we in de buurt van het water een slaapplaats zoeken en daar staan we dan. De lemen huizen hebben wel allemaal een schotelantenne en iedereen loopt buiten met een smartphone. Wat een vreemd contrast. 

Er komen wel wat mensen bij de auto kijken, maar het valt mee. Een debiele jonge vent, die wat te vrijpostig dreigt te worden, houden ze in toom. 

Dat het ineens half 7 is in plaats van half 5 overvalt ons nogal. We hebben dus ergens een tijdzone gemist. 

Qua vogels: zwarte stern, visarend en hoppen!

Wat een rust hier! Hoewel…half 10, de debiele man met z’n hoofd voor het raam en maar kloppen. Hoe Gerda ook roept dat hij moet opzouten en de ramen afsluit, hij gaat gewoon door. Gelukkig kennen ze hem hier en een dorpeling komt hem ophalen. 

De rust keert terug, dat wil zeggen, tot er binnen een minuut een storm opsteekt, waar de honden geen brood van lusten!

Daarover morgen meer.