Koken aan zee

Woensdag 27 oktober 2021

Een clubje staartmezen kwettert ons uit vanochtend. Verder was het hier heerlijk rustig vannacht. Zelfs de kerkklok hield op met het ongevraagd meedelen van de tijd. 

Als ik bij het wegrijden het bord aan het begin van ons wegje nog eens goed lees, dringt het pas tot me door dat het huis, waarbij we in de buurt stonden, een soort eenvoudig hotel is met restaurant. Hospederia Molino Sahajosa heet het, genoemd naar de oliemolen die er vroeger in huisde. Dat wetend, valt het des te meer te prijzen dat ze er geen bezwaar tegen hadden dat we zo dicht bij hun casa in de auto overnachtten. Ze hadden ook kunnen denken, huur maar een kamer bij ons. Tenzij ze gesloten zijn in herfst en winter. 

Na zo’n half uur rijden, begint het te regenen, niks aan. Ze willen zeker dat we ons een beetje thuis gaan voelen hier. 

We rijden tussen sierlijk gevormde heuvels, glooiende hellingen een beetje spits toelopend en ook de kleuren van het landschap zijn mooi; van (oker)geel tot bruin en geelgroene bosjes. Zonlicht erop zou het helemaal af hebben gemaakt. 

Het doet me denken aan de velden van gisteren, waar tientallen autobussen bossen arbeiders kwamen ophalen, die met heel hard werken te weinig geld verdienen, ben ik bang. Maar dat weet ik natuurlijk niet zeker. Ik zou wel graag weten wat daar ze precies oogstten, alleen even afslaan, stoppen en gaan kijken dat doen we dan weer niet. 

Vóór Lorca wordt het droog, de lucht knapt op tot half bewolkt, dus het kan nog alle kanten op. In elk geval schijnt de zon af en toe fel op de lichtgekleurde heuvels waar de regenwolken nog dreigend boven hangen. Een prachtig gezicht. Er wordt ook aardig wat marmer gewonnen hier. 

Het weer gaat de goeie kant op, want in Lorca aangekomen, schijnt de zon volop op de Mercadona; mondkapjes op en inslaan. 

Daarna beginnen we aan de laatste etappe naar de kust. Waze krijgt de opdracht om ons naar San Juan de los Terreros te voeren, waarvandaan we een wit wegje langs de kust naar het Zuiden willen volgen. Als we er aankomen, is dat weer met wat regendruppels op de voorruit. Intussen lijkt wat Waze voorstelt niet helemaal overeen te komen met wat we op de kaart zien. Even stoppen bij een tankstation en als je er toch bent, kan je net zo goed tanken. 

Ik vraag aan de vrouw die ons helpt welke weg we moeten nemen naar Villaricos, ze legt het ons uit. Ok, alles lijkt nu goed te gaan, hoewel op Waze steeds maar de naam San Juan de los Terreros blijft staan…vreemd. Na een half uur blijkt dat we daar nú pas zijn en waar we hebben getankt was dus niet San Juan, maar Aquilas. Daar hadden we helemaal niet willen komen. Waze heeft ons driemaal zo ver laten rijden als nodig was over wegen die wij niet wilden nemen. We zijn er nu echt helemaal klaar mee; Waze gaat in de ban. En het ligt ongetwijfeld aan de instellingen van de app.

Half bewolkt

Eerste zicht op zee

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In elk geval…de zee ziet er prachtig uit en ergens tussen San Juan en Villaricos hebben we vanaf de kustweg zicht op veel leuke parkeerplekken aan de zeezijde van de weg. Hier en daar staat zelfs een camper. Dat nodigt uit en na wat heen en weer rijden, hebben we een prima plaats op een parkeerterreintje samen met een personenauto. Een paadje van een meter of tien af en we staan op een heel klein grindstrand. Gerda denkt niet dat je hier makkelijk kan zwemmen, want er zijn veel rotsen in zee. 

Stoelen buiten, wijn en bier. Het is hier met wind vanaf zee nog 20°C. Gewoon in je T-shirt.

Daar sta je dan

Een eind schuin boven ons staat een Frans stel met een witte camper en aan de andere kant komt op een leeg terreintje een buscamper staan. Allebei behoorlijk ver weg, geen enkele last van elkaar. 

We hebben de indruk dat de man in de personenauto hier vannacht ook zal slapen. Hij heeft een beenprothese en een vouwfiets. Het één heeft vast met het ander te maken. 

Gerda zag steenlopers op de rotsen. 

Menu van de dag: roerbak ui, courgette, knoflook, drie soorten paddenstoelen door Mercadona zelf schoongemaakt en gesneden, sojasaus. Gerookte zalm. 

En wat zouden ze verbouwen onder al dat witte plastic en wit gaas dat grote oppervlaktes van het land hier bedekt? 

Buenas noches.

 

 

 

 

4 thoughts on “Koken aan zee

  1. Dat laatste vragen wij ons ook al geruime tijd af. Wat zit er in godsnaam onder al die vierkante kilometers plastic?
    Mooie foto’s, die van de bewolking is mijn favoRiet

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*
*
Website