Zondag 7 mei 2023

Als er op een grinderig wegje een auto vlak langs de onze rijdt, dan word je daar wakker van als je boven slaapt. ‘t Is een uur of 5. Gelukkig nog op enige afstand hoor ik de eerste vogels. Ze zijn te negeren en gelukkig val ik nog even in slaap. Een uur later bemoeien alle bosbewoners zich ermee en dan is er geen redden meer aan, zeker niet wanneer er eentje met een flink volume naast de auto aan een solo begint. Ik voel me helemáál geen natuurliefhebster. Wakker worden met vogelgezang: prima, maar alleen op mijn tijd. 

Boven slapen heeft voordelen: het bed is iets ruimer en zachter, je hoeft alleen de klep naar beneden te doen om de kussens en het dekbed erop te gooien en je bent klaar. Verder is het net zo gehorig als in een tent. 

Beneden is het bed krapper en harder en je moet het halve interieur verbouwen voor je onder de veren kan. Het dak staat wel open, maar als je de klep van het bovenbed naar beneden doet, neemt dat heel veel lawaai weg….heerlijk! 

Vanaf een uur of 9 komen de hondenuitlaters voorbij. Het lijkt alsof ze in Frankrijk hun honden beter onder controle hebben dan bij ons in Nederland. Ook al lopen de beesten los, er is er niet één die het waagt om bij de bus in de buurt te komen en als we buiten rondom de auto bezig zijn, komen ze niet naar ons toe. Kom daar bij ons maar eens om! 

Voorts heeft Ger vanochtend geen pil ingenomen, voor het eerst, hoewel ze minder uren heeft geslapen dan ik. 

Na het ontbijt rijden we naar een parkeerterrein, waar we gisteren langskwamen en waar we ook hadden kunnen overnachten. We stonden hier onder een grote bloesemboom en de hele auto, dus ook het zonnepaneel, zit onder de afgevallen bloemen en bloemblaadjes. En het lijkt mij dat dat de werking van het paneel nadelig kan beïnvloeden. Hoe dan ook, ik wil het een beetje schoon proberen te vegen en dat heeft geen zin zolang we onder die boom staan. Natuur?! Geef mij maar beton!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op de parkeerplaats staat een mooi, apart monument, waarschijnlijk samengesteld uit materialen die vroeger in de mijn zaten of er werden gebruikt. Want de gebouwen en geraamtes daarvan, die hier nog staan, hoorden bij een mijn. Na heel veel zoeken op internet, meen ik te kunnen zeggen dat het een ijzermijn was. Het object is moeilijk te fotograferen omdat de achtergond niet vrij te krijgen is van auto’s, gebouwen etc. 

Met wat balanceerwerk, letterlijk gesteund door Gerda, krijg ik het zonnepaneel aardig schoon en dan is het tijd voor koffie. 

Geheel en al verkwikt starten we de etappe van vandaag; col (de la Seille) na col (de la Guille) over de D115 naar Ripoll. Die cols stellen trouwens niks voor hoor; als er geen bordjes ‘Col…’ zouden staan, zou je niet eens weten dat het er één was. Op de hoogste (1513 meter), de col d’Ares, stoppen we even om van het uitzicht te genieten. Nou…valt tegen, misschien mede door de bewolking en het is ook nog eens heel fris buiten. Hier begint Spanje. 

In Mollo lunchen we, terwijl het regent en onweert. Jullie merken het al: het verhaal wordt steeds spannender! 🙄

Omdat we door Andorra willen rijden, nou ja…ik wat liever dan Gerda, steken we na Ripoll door naar de C16. De weg lijkt vrij recht, maar we hebben tijdens deze reis nog niet zóveel gekronkeld. Er zijn spieren in m’n romp die af en toe wat pijnlijk aanvoelen als ik me schrap zet in de bochten. Terwijl ik een vrij steil stuk afdaal in z’n tweede versnelling, begint er op het dashboard ineens een rood bericht te piepen dat de koelvloeistof moet worden bijgevuld. Ff schrikken toch. 

“Kan niet”, zegt Gerda, want ze heeft eergisteren het niveau ervan nog gecontroleerd en dat was in orde. Ik denk dat het komt doordat ik de motor teveel toeren liet maken tijdens het afdalen. Een beetje tegen beter weten in moet ik bekennen. We stoppen even en Ger zegt dat het vloeistofniveau nog hetzelfde is als de vorige keer. Tijdens de rest van de rit heb ik zo’n hoog toerental vermeden en de waarschuwing kwam niet terug.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de Del Cadi-tunnel (5 km.) komen we via Puigcerda in Carol. Dat hebben we opgezocht in Park4Night omdat we geen zin hebben om met dit weer op een onverharde ondergrond te staan. Ten eerste loop je dan steeds in de modder als je buiten komt, maar met een beetje pech kom je er met de auto niet meer uit; je weet niet hoe heftig de buien nog kunnen worden. 

We staan op een postzegel asfalt aan de rand van een gehucht, zo lijkt het en we kijken op een paar zeer oninteressante overblijfselen van wat ooit een klein kasteel moet zijn geweest. 

Er staat nog 1 plaatselijke auto geparkeerd en na een tijdje komt er een Rapido bij. Die gaat zo ver mogelijk achter ons staan en we zien en horen er verder niks van. 

Wat zo goed leek: Gerda die zonder pil aan de dag begon, wordt in de loop van de middag vermoeider en gaat zich naar voelen. Dus hup…een pil! Maar goed, het lijkt er toch op dat ze langzaam(!)  beter wordt. En we moeten niet vergeten dat ze veel te weinig heeft geslapen afgelopen nacht. Nu wordt het dus een stille nacht in de benedenkooi. 

We hebben geen vogel van de dag; ja vanochtend…een bos vol, waaronder wederom de wielewaal. 

Menu van de dag: witlof, gerookte zalm met dille en citroenzestes, gekookt ei. 

En morgen …Andorra! Ik sleep Gerda er wel doorheen…. Ze is kronkelmoe! En van al die groene bergen heeft ze ook genoeg.

Voorts waren er veel fietsers op de weg. Vreselijk om zulke afstanden te moeten klimmen! Om over afdalen maar niet te spreken; ze rijden sneller de berg af dan wij. Het ziet er onverantwoord uit.