Dinsdag 14 november 2023

Het is 17° als we opstaan, de zon schijnt en ik doe een ontdekking: meeuwen beginnen hun geschreeuw met ‘au! au!’ Toen we gisteren in Sète liepen, hoorde ik het en dacht dat iemand op straat het riep, zo menselijk klonk het. Sindsdien hoor ik het steeds. Daar moet je dan voor naar Frankrijk, terwijl ik zo’n beetje tussen de meeuwen ben opgegroeid. 

Als ik me realiseer dat het zonlicht vanaf zee komt, denk ik dat kan niet! Toch is het zo. Conclusie: de zon komt hier véél te dicht op bij de plek waar ze gisteren onderging. Allemaal de schuld van Marine Le Pen. 

De nacht was verrassend stil, nu is het één onophoudelijke stoet verkeer, die voorbijtrekt. De stadsduiven weten dat hier wat te halen valt; zodra je naar buiten stapt, komt de hele groep gezellig rondom je zitten. Het afval van de rauwe sperziebonen van gisteren willen ze graag eten, maar om de één of andere reden krijgen ze de meeste stukjes niet goed naar binnen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En dan nog de mensen..tja, ik laat ze over aan hun lot. 

De wandeling van Gerda levert geen vogel van de dag op. Ja, kneuen, die hebben we al gehad,  en een aalscholver, die wordt afgekeurd omdat er misschien nog iets interessanters voorbijkomt vandaag. 

Aan het einde (of het begin) van ons parkeerterrein ligt iets wat misschien een kunstwerk moet voorstellen; een vrij smakeloos geheel. Door het toch eens van dichtbij te bekijken, word ik met heel andere dingen geconfronteerd dan met de vraag of het al dan niet esthetisch verantwoord is. Het is een herdenkingsmonument voor alle mannen uit de Hérault, die om het leven zijn gekomen tijdens de oorlogen, die Frankrijk voerde in Tunesië en Algerije tussen 1952 en 1962. Wat me opvalt, is dat er heel vaak bij staat dat de slachtoffers hun leven hebben gegeven ‘pour La France’. Voor mij suggereren die woorden dat de mannen een keuze hadden, zo van ‘wil je mee naar Afrika om daar ons land te verdedigen’ en dat ze dan ‘ja’ zeiden. Of tweede mogelijkheid, dat ze zich vrijwillig hadden aangemeld uit vaderlandsliefde. Best mogelijk dat er zulke idealisten bij zaten, maar toch denk ik dat de meesten gewoon tegen hun zin daarheen werden gestuurd. Dat ‘pour La France’ vind ik dus altijd een beetje vals. Hun namen, ongeveer 200, worden vermeld. 

Dan vertrekken we naar Montpellier om daar het Musée Fabre te bezoeken. We lazen er heel lovende verhalen over op internet. 

De weg ernaartoe loopt om te beginnen langs een breed recht water, het lijkt een soort kanaal, dat al gauw plaatsmaakt voor Étang d’Ingril. Gerda vroeg verschillende keren: “Zie je al flamingo’s?”  Nou, hier zijn ze dan. Misschien vreemd dat ik bij deze vogels altijd een beetje clichégevoel krijg, maar de titel vogel van de dag is ze van harte gegund. 

Omdat er hier geen mogelijkheid is om te stoppen, proberen we bij het Étang de Vic te komen, wat ook niet lukt. Bij het dorp Vic la Gardiole liggen echter een paar kleinere meren, waar we wel kunnen parkeren. Intussen is het 22° en mijn trui wordt een T-shirt, figuurlijk dan. Door de verrekijkers zien we behalve flamingo’s ook twee dodaars, wat kwikstaarten en een paar waterschildpadden, die roerloos in de zon zitten op stenen die boven het water uitsteken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voor we Montpellier binnenrijden, genieten we nog van het tot nu toe laatste meer: Étang de l’Amel. 

Museum Fabre. Waze brengt ons er feilloos naar toe, alleen moet er ook geparkeerd worden. De parkeergarages die we zien (2), zijn niet hoger dan 1,85m. Dat gaan we hoogstwaarschijnlijk niet redden en we proberen het niet, geen zin om terug achteruit een vrij steile helling op te rijden. 

Na een paar benauwde ogenblikken in heel nauwe straatjes met links en rechts dikke lage betonnen palen, waar ik af en toe de auto uit sprong om Gerda aanwijzingen te geven, komen we onverwacht op een kleine, maar geschikte parkeerplaats terecht. 9 Minuten lopen naar Fabre. Om het parkeergeld te betalen moet er wel een Franse Montpellier-app worden geïnstalleerd en door middel van veel invulwerk klaar worden gemaakt voor gebruik en betaling, maar…het lukt. 

Het museum zit in een groot oud pand en de collectie bestaat uit een mix van modern en klassiek. We beginnen met hedendaagse kunst, daar hebben we het meeste zin in, en wel met Pierre Soulages. De meeste werken, die we hier van zijn hand zien, vinden we indrukwekkend. Hij schijnt zo beroemd te zijn, dat we ons misschien moeten schamen dat we zijn naam vóór vandaag niet kenden. Hij is in 2022 overleden, 102 jaar oud. 

Het museum is wat kleiner en heeft wat minder moderne kunst dan we hadden verwacht, maar zeker de moeite waard.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Heel geestig was één van de suppoosten, die nadat hij had gehoord dat we uit Nederland komen, direct verviel in een lofzang op ons land. Wat hij als eerste noemde waren stroopwafels en kaas. Dat laatste begrijp ik nooit; Fransen, die zelf barsten van de kazen en ons land erom prijzen. Of misschien juist daarom? We kwamen hem verschillende keren voorbij en elke keer voegde hij  weer iets toe, zoals wijzend op mijn rode trui: ‘ah! Rouge c’est le couleur d’Edam’, uiteraard refererend aan de kleur van de korst. Of het Van Gogh Museum en Maasdam. Daarbij had hij een buitengewoon geestige mimiek. Een soort Mr. Bean, maar dan anders. 

Omdat we niet in Montpellier wilden blijven, zijn we naar La Grande Motte gereden en staan nu ergens daar in de buurt aan alweer een meer: Étang du Ponant. Onder een poort van 2 meter kunnen we lekker wel door! En voor de liefhebbers noem ik nog even het Étang de l’Or, dat door zijn omvang en schoonheid niet te missen valt. 

Menu van de dag: pasta met een saus van ui, knoflook, courgette, kastanjechampignons en een Provençaalse tomatensaus uit een pot met A-label, voor wat het waard is. 

Volgens mij gaan we hier een rustige nacht tegemoet. 

Nog even over de oorlogsslachtoffers. Het doet me altijd denken aan de IJzertoren in Ieper, België, waar de volgende prachtige dichtregels staan: 

Hier liggen hun lijken als zaden in ‘t zand,
Hoop op den oogst O Vlaanderland.