Zondag 7 juli 2019

Prima nachtrust: geen treinen, geen auto’s, geen mensen, geen dieren, dus: geen vogels. Ja, twee zwaluwen op een draad vóór ons, maar, om met Brusselmans te spreken: ‘die hebben we thuis ook’. Wat zien wij weinig vogels!

Terwijl ik nog even met het blog bezig ben, gaat Ger alvast naar de Lidl, die op loopafstand ligt. Het bier is op en ze heeft altijd zó’n dorst aan het eind van de dag 😉 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De vraag van vandaag is: gaan we naar Edinburgh of niet. We hebben al wat in de boeken gekeken en voelen wel voor de National Gallery of Modern Art. 75 Belford Road, Garmin doet alsof hij er al jaren over de vloer komt. Gelukkig kunnen we parkeren op het terrein, waaromheen veel beelden en een mooi staaltje van landschapskunst door Charles Jencks. Onderaan het timpaan van het gebouw staat in blauwe neonletters: ‘Everything is going to be alright’. We hebben er het volste vertrouwen in, en terecht, want we hoeven geen entree te betalen. Jammer genoeg niet omdat ze zo blij met ons zijn, het hoort zo. Een uiterst vriendelijke man legt ons uit dat er twee National Galleries zijn en dat nummer 2 aan de overkant ligt. Dáár wordt een overzicht van collages tentoongesteld, hier moderne kunst van de 20e en 21e eeuw. Het laatste spreekt ons meer aan op dit moment. Bekende, maar ook veel onbekende schilders en beeldhouwers, voor ons althans. Mooie expositie vinden we het. Daarna nog een rondje beeldentuin en dan is het alweer een uur of vier. 

We laten ons Edinburgh uit leiden richting Musselburgh en krijgen zo een aardige indruk van het centrum van de stad. “Al die grijze natuurstenen, ik word er niet vrolijk van”, zeg ik tegen Ger, “ik krijg er een beetje het Paleis-op-de-Damgevoel bij”. En ook niet, wat ik eerst dacht, dat ik bijvoorbeeld morgen wel een beetje door de stad zou willen lopen. Waarbij ik me ervan bewust ben dat het toch een heel leuke dag zou kunnen opleveren. Keuzes. 

Musselburgh, het kan niet missen, ooit centrum van de mosselkweek, met ter nagedachtenis een flinke mosselschelp op het gras. Maar ook een strand en jachthaven zonder verbodsborden. Daar staan we in de zon, want, zoals vaker, klaart het helemaal op in de avond. We houden er zelfs een oranje zonsondergang aan over. Nu ik dit schrijf denk ik aan de andere ‘oranje’ ondergang: het damesvoetbal. Vanochtend hoorden we dat ze verloren van de V.S. Wat wij zagen was erg symbolisch dus. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij de publieke toiletten en douches, schuin tegenover ons, is het een drukte van belang. Veel jonge kinderen, die op het strand en in zee zijn geweest, komen naar de buitendouches. Als het wat later wordt, is de beurt aan de pubers. Opgewonden jongens met fietsen, dito meiden die in onderbroekje en bh in en uit het gebouwtje rennen, hilariteit. De lucht zindert van geprikkelde zinnen. Gelukkig voor ons worden de deuren om acht uur door hogerhand gesloten. 

Daarna komen de jong volwassenen aan de beurt: BBQ bij het strand, whisky, bier, harde muziek uit geparkeerde auto’s, plassen (en drugs?) doen ze nu achter een ander gebouwtje dat dichtbij staat. Tussendoor is er nog een oploopje op de pier, waar politie en ambulance voor zijn uitgerukt.  We zien één van de jongens die hier eerder met de fiets was, zelfstandig de ziekenauto binnengaan, zo’n vaart zal het waarschijnlijk niet lopen. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We vragen ons af of we zullen verhuizen naar het andere parkeerterrein iets verder van deze hotspot vandaan. We wachten het af. Rond elven wordt het toch rustiger; de BBQ is afgelopen, we horen mensen elkaar gedag zeggen en vanaf een uur of twaalf is het stil! 

Menu van de dag: pasta met oregano en limoensap/roerbak wortel, ui en gele paprika/eenzelfde beefburger als gisteren. De slager had er vier ingepakt in plaats van twee.