Dinsdag 23 mei 2023

Na het ontbijt lopen we een eind over dit schelploze strand. Hoe zou het eigenlijk komen dat er hier geen schelpen zijn? Wel opvallend platte, bijna ronde stenen, de meeste in bruine tinten. Als ze nat zijn, zien ze er mooi uit, eenmaal opgedroogd een stuk minder. Maar als je ze eenmaal thuis te pronken hebt liggen, ben je dat vergeten en valt het weer reuze mee, bovendien zijn ze dan verbonden met mooie herinneringen. 

Het water is koud en de wind net fris genoeg om er voor te zorgen dat het niet te warm wordt. Ideaal! En ja….het w-woord is weer gevallen! Wie weet voor de laatste keer, want het ziet er naar uit dat wij de stormvogelkeerkring zijn gepasseerd; er was geen harde wind vannacht! 

En de bontbekplevier was ook aan een strandloopje bezig: vogel van de dag. 

Dat de strandplevier aan de Spaanse stranden goed beschermd wordt, heb ik al gemeld, denk ik. En ook hier in Portugal zijn ze daar mee bezig, getuige de vele informatieborden erover bij de opgangen naar de stranden. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We nemen de kustroute naar het Zuiden en dankzij het feit dat Gerda ontdekte dat haar instellingen bij Maps niet strookten met onze voorkeuren, verloopt dat nu vrij soepel. Bij Fão staat in een hoek van de weg een mooie oude kerk. De panden die erbij staan, zijn weliswaar iets té verwaarloosd, maar al met al is het een schilderachtig geheel, waar nagenoeg geen verkeer komt. We kunnen de auto langs de kant van de ‘straat’ parkeren en dan eerst maar eens koffie! 

Dat er dan direct naast de kerk met zo’n entourage een modern kunstwerk staat, dat qua vorm, materiaal en kleur volledig afwijkt van de omgeving, zet aan het denken. Misschien is dat precies  de bedoeling. Het stoort mij niet in elk geval. Gerda ook niet, hoewel ze wat mij betreft gelijk heeft als ze zegt dat ze het werk op zich nou niet zo interessant vindt. 

Net boven Aguçadoura kijken we weer even naar de zee, die onveranderd mooi blijft en van daaruit zien we een paar kilometer verderop het dorp liggen, met een spitse kerktoren, die er duidelijk bovenuit steekt. “Zullen we bij die kerk gaan lunchen?” stelt Gerda voor. Goed plan lijkt mij. Ik hoopte op een kerk in Manuelijnse stijl, waar ik over las, maar dat valt tegen. Het is een nieuwe kerk uit het jaar 1968, zandkleurig, niet echt lelijk…anders. Ertegenover staan de resten van de oude kerk, en waarom die vervangen moest worden, vermeldt de historie niet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We denken dat ie is gesloten, maar ineens komt Ger op het idee dat de zijdeur misschien open is. Ze heeft gelijk en als we verblind door de duisternis naar binnen lopen, struikelen we bijna over een oudere vrouw, die samen met een meisje op de stoelen zit, die direct voor de deur staan. 

Dat is het meest spannende wat er in de kerk gebeurt, m.a.w. we zijn niet echt onder de indruk van het interieur. 

Vanaf Póvoa de Varzim rijgen de verschillende plaatsen zich aaneen, zodat je niet precies weet in welke gemeente je bent. In elk geval gaan we een mooie rivier over en later komen we erachter dat het in de plaats Vila do Conde was en de rivier heet Rio Ave. 

Zoals ik al zei, komen we dankzij de aangepaste instellingen van Maps op de meest landelijke routes terecht. Zo rijden we de laatste zes kilometers van vandaag in de tweede versnelling, voor zover je dat nog ‘versnelling’ kan noemen, over kinderkopjes, die hun kindertijd al lang achter de rug hebben en door het leven daarna de nodige blessures hebben opgelopen. 

Met behulp van Park4Night komen we terecht bij het Praia da Terra Nova. Dat is zeker, want de borden die hier staan, liegen niet nemen we aan. Of het ook in Vila Chã is, zoals de recensies vertelden, daar zijn we niet zo zeker van. Ach, echt uitmaken doet het niet. Prima plek, je kan de duinen aanraken en mocht het springvloed worden dan trekken wij als de wiedeweerga onze jumpsuits aan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terwijl we een eind over een plankier door de duinen lopen, zien we een gele bloem bloeien, die door Gerda’s app wordt gedetermineerd als hottentotvijg! Nou ja dan! Dan denk je: deleten die app. Nee dus, de plant bestaat echt! In tegenstelling tot de tentententoonstelling. 

En verder gaat ook hier het leven door, zoals dat van een man en vrouw die binnen gehoors- en gezichtsafstand van onze auto een knallende ruzie hebben. Eerst dacht ik nog dat zijn heftigheid van praten, waar ik ook iets van bezorgdheid en zelfs humor in dacht te zien, misschien onderdeel was van een versierpoging. Na ongeveer een kwartier heftigheid lopen ze weer samen richting strand, zij in haar blote billen, waarboven een volstrekt nutteloos driehoekje stof mogelijk wat erotische spanning moet toevoegen. Hij in korte broek en T-shirt. Als ik na een poosje weer opkijk, zie ik hem met grote driftige passen van het strand vandaan lopen, terwijl zij hier de auto start en zijn kant op rijdt. Ik weet niet of het nog aan is. 

Dit doet me denken aan kleding van mannen en vrouwen in het algemeen, maar zeker ook in bepaalde situaties. Kom ik nog wel eens op terug. 

Morgen naar Porto, waar we weer eens een beetje aan cultuur gaan doen.