Zondag 11 december 2022

De zon is er weer, heerlijk, geen gedoe met de paraplu. 

We willen vandaag doen, waar we de eerste dag niet aan toe kwamen door tijdgebrek: naar de Ponte Milvio en omgeving in de wijk Flaminio. 

We gaan weer met de bus, want 3,5 kilometer lopen, neemt veel tijd. De bushalte ligt op ruim 1 kilometer, ver genoeg om te beginnen. 

Buschauffeurs schijnen toch echt weinig te weten hier, zelfs niet waar ze naar toe rijden. Gelukkig zijn de passagiers slimmer (en aardiger) en een vrouw, die ook in de bus zit, beantwoordt de vraag die we aan de chauffeur stelden: “Gaat deze bus naar de Ponte Milvio?” 

“Jawel”, zegt ze en ze zal ons ook waarschuwen als we moeten uitstappen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het is een mooie voetgangersbrug, oude stenen bogen in de Tiber en aan weerskanten twee grote beelden. De brug heeft een heftig verleden en is met name bekend van de Slag bij de Ponte Milvio. Extra roem kwam erbij door het boek Ho Voglia van F. Moccia, dat werd verfilmd en waar de brug een rol in speelt. 

De brug en de omgeving ervan worden omschreven als echte hotspot voor rijke Romeinen, waaronder bekende voetballers en hun designvriendinnen. In cocktailbars en discotheken woedt  een bruisend nachtleven, lezen we. Voor ons is het een stuk saaier; als we de brug over zijn, begint er een lange brocantemarkt in talloze kramen langs de rivier. Er komt geen eind aan, maar altijd leuk om te zien. Een man die op een bankje door een microfoon Italiaanse smartlappen zit te zingen, verhoogt de sfeer.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vanaf de brug loopt de straat naar boven en gaat over in een plein waaraan de Gran Madre di Dio staat. De kerk, die er veel ouder uitziet, is gebouwd in 1931 ter nagedachtenis aan een concilie in het jaar 431, waarbij werd vastgesteld (hoe dan?) dat de heilige maagd Maria de moeder van Jezus was. Daar hebben ze lang over nagedacht zeg! Onze informatie spreekt over indrukwekkende fresco’s, alleen wij zien ze niet. Misschien ligt dat aan het feit dat er een mis gaande is en we dus niet vrij kunnen rondlopen. Wat we wel van het interieur kunnen zien, valt een beetje tegen. 

Tijd voor verandering en op naar MAXXI, het eerste nationale museum voor hedendaagse kunst in Italië. Het is ontworpen door de Britse architecte van Irakese afkomst, Zaha Hadid, die het op fantastische wijze heeft geïntegreerd in een voormalige kazerne. Prachtig van vormgeving met een oppervlakte van 30.000m2. De ruimte rondom het museum is mooi leeg, ergens staat een eenzame blauwe boom en ligt er een vliegtuigje op z’n kop.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De entree is ruim en we hebben binnen wat rondgelopen in de ruimtes waar je zonder ticket kan komen. Niet om zuinig te doen; een toegangsbewijs voor het hele gebouw kost €12, maar omdat we twijfelen. Willen we de rest van de middag binnen kunst kijken of nog naar het Quartier Coppedè. Dat is ook een architect, die rond 1915 de vrije hand kreeg om er een aantal unieke huizen neer te zetten en dat liet hij zich geen twee keer zeggen. 

We rijden met de bus naar het Piazza Mincio, waar het feest begint, want dat is het. Huizen met allerlei schilderingen, reliëfs en andere versieringen, vreemde wezens, balkons op kleine zuilen. Het ziet er prachtig uit en onder een grote poort hangt boven de weg een kroonluchter. Ook ontwierp hij de Kikkerfontein, volgens sommigen een knipoog naar de schildpaddenfontein in de oude Joodse wijk, waar we eerder waren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tussendoor moeten we ook nog even naar de wc, alleen hebben we geen tijd om in verband daarmee een verplichte consumptie in een bar te nemen. We boffen: we treffen een café waar het zo druk en hectisch is dat we onopgemerkt in en uit kunnen lopen.

Tijd om naar huis te gaan, het begint donker te worden. Lijn 19 brengt ons weer terug en het laatste stuk lopen we de ons reeds vertrouwde route naar huis, langs ons favoriete Piazza del Popolo met de ruim 36 meter hoge, van oorsprong Egyptische obelisk. Er is nu een grote tent op het plein neergezet en we hebben er al verschillende keren een fanfareorkest zien spelen. Misschien voorbereidingen voor Kerst? 

Als we thuis komen, blijkt dat de receptioniste niet, zoals afgesproken was, restaurant Visconti 2.0 voor ons heeft gereserveerd. De reden: ze was vergeten dat het ‘s zondags gesloten is. De receptionist van dienst raadt ons Locanda Meloni aan, slechts 80 meter verderop. Het is een leuk,  vrij klein restaurant, waar we lekker, maar weer teveel eten bestellen. Wanneer leren we het? 

Menu van de dag: groentes, gegrilde paprika en aubergine en een soort courgette. Chicorei, niet de groene bladeren maar witte ‘slierten’, erg lekker. Daarna delen we een pasta met pecorino en heerlijke olie. Daarna saltimbocca.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En over dat teveel bestellen: wij nemen aan dat we één lapje saltimbocca krijgen, maar het zijn er drie p.p. Van die dingen. 

In het hotel nemen we weer een sambuca mee naar de kamer om samen met zelf gezette thee wat te slaapmutsen, hoewel…ik moet mijn verhaal nog afmaken. 

Verder hebben we vandaag de hele dag gratis met de bus gereden. Onze kaarten waren op en wat bleek? ‘s Zondags zijn alle tabacchi’s gesloten en laten ze daar nou die buskaarten verkopen. We durfden het aan om zonder ticket te reizen, mede omdat we in al die dagen niet één keer iemand een kaartje door het controleapparaat hebben zien halen. Nu hebben al die mensen misschien een abonnement, maar toch. En mochten we gecontroleerd worden dan zouden we de schuld op de tabakswinkels steken. En mochten jullie nu denken dat het onze gewoonte is om de boel te belazeren…. Niet dus. 

Heb ik al gezegd dat Rome vol staat met elektrische steps en fietsen ‘to go’? Vooral van de steps wordt aardig veel gebruik gemaakt, lijkt het.

De wekker op half 6. Om zeven uur worden we opgehaald en we willen eerst nog wat ontbijten.