Donderdag 6 juni 2024

Half acht: 24°

Half 9, de man met het grasmaaiertje arriveert en laat er geen gras over groeien: loeien met dat ding! 

Gelukkig was de grote bonte specht (jawel!) hem voor, zodat wij die even rustig konden bekijken;  vogel van de dag. 

Er lopen hier een paar paarden rond, waarop vanochtend een man aan het rijden is, op één tegelijk dan. Ziet er mooi uit en Gerda, die deskundig is, zegt dat hij het goed kan. 

We vertrekken richting Sofia. Ooit hebben we daar, op weg naar o.a. Turkije, in de stad bij een tankstation overnacht. Het was laat, we konden niks vinden en waren heel blij met hun gastvrijheid. Toen we wakker werden, sneeuwde het. 

Onderweg weer ergernis over de navigatie. Goed, dat het internetsignaal wegvalt, daar kan Maps niks aan doen natuurlijk, maar het gebeurt ook op cruciale momenten. Misschien moeten we weer terug naar onze goeie ouwe Garmin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het wordt warmer en warmer, even koffie en rust bij een bescheiden parkeerplek langs de snelweg. Hoewel…direct naast ons is een ren met daarin een megagrote haan, die om de 10 seconden kraait. Een witte Toyota met zwarte ramen parkeert met een rotvaart naast ons. Er springt een jonge man uit, die de motor laat draaien en in de winkel verdwijnt. Om aan de uitlaatgassen te ontsnappen, moet Ger aan de andere kant van onze bus gaan staan. Hij komt na enige tijd terug met twee kleine flessen water, waarna zijn vriendin(?) de auto verlaat om haar ding te doen. De motor blijft draaien. Nu is dat geen vreemd verschijnsel hier; onze ervaring is dat in ‘dit soort landen’ motoren vaak blijven draaien als de bestuurder ergens wat langer stil staat. Bij dit alles doemt ineens een man met een grasmaaier op, die alle kantjes er luidruchtig afloopt! We kijken uit naar een rustige rit op de snelweg. 

Kapikule, de grenspost. Erg druk is het niet en we mogen zelfs een paar keer doorrijden. Eén keer was ik echt verbaasd: we stoppen bij een loket, de vrouw kijkt op haar computerscherm en vraagt: “Uw naam?” Ik zeg: “De Groote”. Zij weer: “Maria?” Als ik dat bevestig, kunnen we verder rijden. Ja, op de heenweg hadden ze natuurlijk al onze gegevens ingevoerd en die zijn, neem ik aan, gekoppeld aan ons kenteken. 

Voorts worden we door een andere medewerker aangesproken in perfect Nederlands, terwijl hij al in 2007 met zijn familie is terugverhuisd naar Turkije. De naam Aboutaleb kent hij niet. 

Er moet nog twee keer in de bus worden gekeken, achterklep open, schuifdeur, lade en kastje open, hier en daar wat kloppen om geheime bergplaatsen te ontdekken. We zijn weer in Europapa! 

Tot mijn verbazing komen ook in Bulgarije nog Turkse mannen naar ons toe voor een praatje als ze zien dat we uit Nederland komen. 

14:00uur, 29°. Gedurende de rit stijgen we nog naar 31,5. 

En verder: veel ergernis van mij met name over de slechte vierbaansweg en het rijgedrag van de Bulgaren. Op de linkerbaan, die aanmerkelijk beter is dan de rechter, kan ik bijna niet rijden omdat die als racebaan wordt gebruikt en ik constant naar rechts moet uitwijken. Natuurlijk was dat op de heenweg ook het geval, alleen het verschil is, denk ik, dat je er, na alle kuilen van Turkije, op een gegeven moment helemaal klaar mee bent. Ik vandaag dus.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En dan wederom de vraag: waar slapen wij vannacht? Terwijl ik rijd, gaat Gerda met Park4Night aan de slag, wat weinig uitkomst biedt. Twee P-tjes die niet echt uitnodigen. Ah..ook een zwart tentje, wel een eind van de weg af. Gerda heeft gelijk als ze zegt dat het verstandig is om hiervoor te kiezen. We hebben allebei last van de hitte, wat maakt dat we niet de energie hebben om tot het gaatje te gaan wat betreft het op eigen houtje vinden van een slaapplaats. 

Sunset Garden, geen slechte naam en natuurlijk ligt de associatie met Sunset Boulevard voor de hand. Er zijn maximaal 5 plaatsen, alleen voor tenten en kleine campers en ze vragen of je van te voren een app wil sturen om je komst aan te kondigen. Dat doen we niet, misschien stom want, zo denk ik onderweg, stel dat ze gesloten zijn. Uh…jawel! De poort is dicht, erop hangt een bord met de tekst 1stMay33. Wat moeten we daarmee? Gerda claxonneert, wie weet hoort iemand dat en denkt: klanten! Er gebeurt niks. In de hoek bij het hek zijn een paar stukken gras, waar onze auto op past en Ger zegt: “Dan gaan we daar staan”. Ok. Terwijl we bezig zijn met inparkeren, zie ik dat er een jonge man komt aanlopen met vastberaden passen, die zeggen: ho dames, waar bent u mee bezig. Dat vraagt hij niet, maar het is de baas van deze camping en hij schuift direct het hek open. We mogen zelf een plaats kiezen, we zijn de enige gasten, er is wifi, water, douche, elektriciteit en over een half uur komt hij terug. Doei!

Wat een mooi weitje is dit. Het is er heel stil, ligt aan de rand van bouwland met uitzicht op verre heuvels. Aan de andere kant een woonwijk met, denken we, wat meer welgestelde bewoners. Over onze plek hoeven we niet lang na te denken, in de enige schaduwplaats van hoge bomen, waar we nagenoeg horizontaal staan. Behalve schaduw is er wind! We voelen ons direct een stuk beter.

Na een tijdje komt Danny eraan, zo heet hij. Heel vriendelijk, spreekt goed Engels en Duits (wat heerlijk om te kunnen communiceren!) en legt ons alles uit. Hij doet de camping ‘erbij’ en werkt bij de security op het vliegveld van Sofia. We krijgen de code van het hek om het morgenochtend te openen als hij al naar zijn werk is. Ik mag een foto van hem maken, zodat ik op ons blog de lof kan zingen over hem en zijn camping. Het is echt een heel aparte plek. Je kan van hieruit met de bus naar Sofia op en neer. Mooi toch? Overdag de hectiek van de stad en dan hier tot rust komen. https://sunsetgarden.net/

Menu van de dag: een soort köftegehakt, met veel groentes en pasta. 

Als je staat te douchen hier, kijk je tegelijkertijd uit over het land. Dus ik denk dat wij dat morgenochtend gaan doen. Ik heb er bijna zin in en dat wil voor mij wat zeggen! Foto volgt. 

Gereden kilometers: 373