Zaterdag 30 juni 2018

Weinig geslapen, dat zat er wel in natuurlijk. Bijna de hele nacht gaat het komen en gaan van vrachtwagens door. Voordeel van de locatie: geen vlugjes. 

Het belooft weer een lekker warme dag te worden: geen wolk te zien.

De M7 is nog steeds een drukke tweebaansweg, maar goed genoeg van kwaliteit. En wat valt er te vertellen over een dag zonder bandenpech?

Dat je bij wegwerkzaamheden, waarbij één rijbaan beschikbaar is, zo vréselijk lang stil moet staan. Bij ons wisselen ze de twee rijrichtingen vrij snel af. Hier sta je zo maar twintig minuten stil. Sommige automobilisten kunnen niet wachten en gaan gewoon rijden, terwijl er nog verkeer van de ander kant komt. Dat wordt best soepel opgelost: de berm wordt een rijbaan en/of er wordt constant  in- en uitgevoegd in de file.

Verder… kilometers lang bloeiende margrieten in de berm. ‘t Is een klein soort margriet, zegt Ger. Ja..die heeft er verstand van! 

 

 

 

 

 

 

 

 

De vierbaansweg loopt dwars door kleine, oude dorpen heen, zodat we aan weerszijden van de weg beeldschone authentieke houten huizen zien staan, geverfd in prachtige kleuren en met  decoratief houtsnijwerk. ‘t Is moeilijk om ze te fotograferen; je staat niet zomaar stil op een grote, drukke doorgaande weg. 

En zoals meestal, zijn we op zoek naar groenten! Als we in zo’n dorp een winkel zien van enig formaat, zetten we direct de auto aan de kant. Ten eerste blijkt bij binnenkomst dat de winkel een stuk kleiner is dan het pand aan de buitenkant doet vermoeden. Ik heb de indruk dat ze er ook in  wonen. 

Deze keer ben ik ook op zoek naar kaas. Dat hebben ze niet. In wezen kan het me niet schelen; de ‘kaas’ hier is meer het idee van. Aan de buitenkant ziet het er uit als kaas, als je het snijdt, is het rubber en smaak zit er niet aan. Toch is het raar dat je dan als westerling kaas in je voorraad wil hebben. Elke ochtend eten Ger en ik brood met ‘kaas’, hoewel we er allebei geen enkele lol aan beleven. 

Om het goed te maken, hebben ze in zo’n winkeltje wel 30 merken wodka.

Waar was ik gebleven…o ja…groente! Ineens zie ik een kool. En dan bedoel ook echt één kool. De buitenste bladeren beginnen wat bruin te worden, maar die trek ik er wel af. Blij kijk ik naar de winkelvrouw en wijs de kool aan. In plaats van deze kool voor mij te pakken, opent ze een deur naar een duistere ruimte, waaruit ze even later terugkomt met een andere kool. Die ziet er goed uit omdat daar de buitenste bladeren al van verwijderd zijn. Ik hoop dat ze te goeder trouw was en niet wist dat deze kool van binnen al flink aan het rotten was. Dat ontdekken wij dan bij het koken weer….

Wat gebeurt er nog meer… kilometers lang prostituees langs de weg. 

Een plaats voor de nacht proberen we te vinden op genoeg afstand van de weg. Daarbij komen we terecht op een route die kilometers lang door een bos loopt. Niks voor ons: omkeren. Na lang zoeken, kijken we toch weer bij één van de rustplekken langs de weg. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Achter een restaurant vinden we wat naar ons zin, maar de mensen die er werken, geven geen toestemming. Ze wijzen ons op een parkeerplek voor vrachtwagens, direct naast hun pand. Dat terrein is zo groot, dat we het niet als zodanig hadden herkend. Ziet er prima uit en we willen helemaal achteraan in een hoek staan, bij bomen en struiken. Dat vindt de beheerder in eerste instantie niet goed. Hij geeft ons twee opties, waar we niet tevreden mee zijn. Na lang aandringen, zwicht hij. 

Wat is het hier rustig. We kunnen ons niet voorstellen dat dit gigantische terrein vol zal komen te staan. Vergissing; na half elf begint de loop er lekker in te komen. Maar, zo dichtbij als ze gisteren stonden, komen de auto’s hier gelukkig niet. Rekening houdend met koelwagens, slapen we beneden, het dak blijft open tegen de hitte. Scheelt een flinke hoeveelheid geluid.