14 juni 2022

Wat vielen we lekker in slaap op het ritme van de brandingbeat, tot….we wakker werden van een heleboel geronk. Als er geen muziek of buurtgespuis is dan komt er ‘s nachts wel een zwaar geval van diesel in de rondte draaien en naast je staan. Terwijl de nostalgische uitlaatgeuren door onze open gaasraampjes naar binnen wolken, stelt Ger de diagnose: “Die heeft nog geen roetfilter”. 

Vanochtend zie ik dat het een ‘tover’auto is, wat ik afleid uit de stichtende opschriften erop, zoals ‘Tanze im Regen’ en ‘sei mutig und freundlich’. Ik bedoel ermee dat ik denk dat degenen die er in  reizen van die etherische types zijn, wat een vooroordeel is, daar ben ik me volledig van bewust. De bewoners, man, vrouw en mollige zoon blijken het Grieks/Duitse gezelschap van de twee andere campers te kennen. Zoals ik gisteren al zei, lijkt het hier een soort reünie.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We rijden vandaag weg van de kust om morgen met een boog weer bij Patras uit te komen. De bedoeling is dat we alvorens over te varen naar Italië, de streek Zagori bekijken, die beschreven wordt als de ruige kant van Griekenland met een spectaculair landschap, alsmede het Pindosgebergte. 

De navigatie brengt ons naar Archea Olympia, vast mooi om te zien, alleen niet nu voor ons: met 32°C wandelen wij niet in de zon! In plaats daarvan rijden we over een wit wegje naar Lálas en dat is wat heftig. Heel smal, heftige hellingsgraad, veel haarspeld, stukken aan de zijkant verzakt etc. Niet zo bijna fataal als het oleanderavontuur, maar toch. Gerda kondigt als reactie hierop aan dat ze voorlopig geen zin heeft in witte wegjes, dus verleggen we onze route enigszins; in plaats van bij Tripotama een witte doorsteek richting Kalávrita te nemen, vervolgen we onze weg nog tot we linksaf over geel naar dezelfde plaats kunnen rijden. 

Onderweg zien we zo ver we kunnen kijken heuvelhellingen vol verkoolde bomen. Wat moet dat hier een hel zijn geweest tijdens die branden. 

Om een uur of vier worden we het zat en besluiten te proberen of we in de buurt van Klitoria kunnen overnachten. Daartoe halen we Park4night van stal, waar een beschrijving op staat van een plek langs een boerenwegje, kortom klinkt wel goed. Het ís ook goed, hoewel de parkeerinham zelf te schuin loopt om er mooi middenop te staan. Ik bedoel, om in bed niet naar één kant te rollen en ervoor te zorgen dat het water niet over de rand van de pan loopt, moeten we zo waterpas mogelijk staan. Voor de oppervlakkige kijker, die van deze ongemakken geen flauw idee heeft, staan we nu een béétje aso geparkeerd. Maar auto’s, tractoren, alles kan ons passeren dus hoe erg kan het zijn. Bovendien hebben we in de vijf uren die we hier staan nog geen levend wezen, zijnde een mens, gezien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Intussen wordt het hoe langer hoe bewolkter en frisser! Heerlijk, ik voel mijn energie direct terugkomen. Gerda overweegt zelfs een truitje en wil vannacht ‘lekker warm’ beneden slapen! 

Het begint te regenen, het regent een tijd behoorlijk door en het boerenwegje verandert geleidelijk aan in een kleine rivier. 

Als de regen stopt, is de auto prachtig schoon, hoewel dat het niet haalt bij de schoonheid van de natuur om ons heen. Het is op een speciale manier stil, alsof alles ergens op wacht, boven een berg kleurt een regenboog, kleine witte wolken zakken tot ze hoe dan ook verdwijnen en waar de  zon de kans krijgt, belicht ze onvermoede details. 

“Het ruikt naar een rustgevend drankje”, zegt Ger.

Menu van de dag: nog steeds dezelfde rijst, serranoham, roerbak paprika, komkommer en 4 soorten sla van de Lidl, sojasaus. 

Straks lekker warm in bed!

Vogel van de dag: pauw. We horen zijn roep. En nu ik dit schrijf, komt de (bos?)uil erbij.