De hele reis door..

Waarschijnlijk onnodig te vermelden dat in zo’n kleine ruimte als onze buscamper een passende taakverdeling onontbeerlijk is. Daarnaast zijn logistiek en timing van levensbelang.
Deze zaken vergen veel denkwerk en vooral anticiperen.
Bij het koken bijvoorbeeld staat alles vol; het koelkastdeksel, de vloer en de bank. Niet voldoende vooruitgedacht, wordt genadeloos afgestraft. Je moet het koelkastdeksel weer leeghalen of alles van de vloer halen omdat de lade onder de bank open moet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat betreft management noem ik hier het afvalbeleid. Dit valt geheel onder de verantwoordelijkheid van Gerda.
Voor het kleine afval heeft ze plastic zakjes, van het soort dat je tot voor kort gratis in de winkels kreeg. Groot vuil, meest flessen, plastic en glas, wordt, tot er een vuilnisbak in beeld komt, voor de bijrijdersstoel neergelegd. Dat is aardig wat, want we gebruiken voor alles flessenwater, behalve voor de afwas en om iets schoon te maken. Verder zijn daar het bier en de wijn!

We focussen nu even op de zakjes, waar het kleine afval in gaat; het zgn. zakjesmanagement.
De locatie van het afvalzakje, is tussen de twee voorstoelen. Het hangt met één oor over de sluiting van de veiligheidsgordel aan de bestuurdersstoel.
Daarmee noem ik direct één van de voorwaarden waaraan een afvalzakje moet voldoen: het moet oren hebben.
Per dag gebruiken we 1 zakje en omdat niet alle supermarkten en winkels zakjes met oren hebben, is het zaak dat er een voorraad aanwezig is. Die heeft Gerda aangelegd en onderhoudt ze zorgvuldig. De voorraad zakjes zit in een plastic zak(!)
Het is niet zo dat zakjes zonder oren niet worden bewaard, want nood breekt wet. Als de oren op zijn, worden andere zakjes ingezet. Daar moet dan iets onder de bovenrand een gat in worden gemaakt, dat over de sluiting gaat. Je snapt dat dit wat minder betrouwbaar is: kan inscheuren.
Je hoort hier daarom regelmatig de blijde uitroep “oh, met oren!” als blijkt dat er in de bak onder de bank nog groente klaar ligt in deze favoriete verpakking.
En terugkomend op de voorraadzak: daarbinnen (hoe is het in godsnaam mogelijk) zijn dus twee compartimenten; één voor de oren en één voor de rest.

Wat wel een keiharde voorwaarde is om toegelaten te worden tot de voorraadzak is ‘niet lekken’. Ook deze controle heeft Ger in eigen hand. Elke zak wordt door haar opengeschud en uitvoerig tegen het licht gehouden.

Tot zover de uiterlijke verschijning. Ander ding is de kwaliteit van het materiaal, het soort plastic.
Je hebt heel stevig, krakerig plastic en ontzettend slap, zijdeachtig aanvoelend spul. Op zich onbelangrijk, ware het niet dat het prettig en handig is als het zakje een beetje rechtop staat en je de opening open kan zetten. Het woord zegt het al. Zit je op de stoel er naast groente schoon te maken bijvoorbeeld, dan kan je zo, hup, het afval er in gooien. Wat dat betreft, zijn de zakjes van onze topslagers Piet en Jean uit Leidschendam net zo goed als hun producten (hier krijg ik geen geld voor!)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het is irritant als je elke keer eerst het vrije oor moet optillen, beetje schudden, vragen of het alsjeblieft open wil gaan en dan pas de schillen van de ui kwijt kan.

Je snapt het: Gerda houdt niet van slappe zakken.
En de uitdrukking: ‘die kan je in je zak steken’ heeft bij ons dus een andere betekenis gekregen.