Maandag 24 oktober 2016

Wat heerlijk hier. Er rijdt wel wat heen een weer, maar dat mag geen naam hebben.
Eerst zwemmen, daarna lekker douchen onder de stranddouche en bij de kranen kleren wassen.
Het is zo warm en zonnig dat de was droog is als we rond een uur of twaalf vertrekken.

Over Sapri naar Policastro. Daar letten we niet goed genoeg op, hoewel, wie rekent er nu op dat de rode SS18, die we al dagen rijden, ineens van kleur verschiet en wit wordt? Wij volgen de rode weg, die nu dus anders heet en ons verder het binnenland in voert dan gepland.
Voordeel: het is hier koeler en bovendien komen we na zo’n 60 km. vanzelf weer op de weg die we wilden rijden. Verdiep je er verder niet in: Italiaanse wegen zijn duister en zelden aangenaam (vrij naar Bob den Uyl).
Het uitzicht vinden we erg mooi, begroeide bergen, maar afgewisseld met voldoende kale toppen en op den duur ook zicht op zee.
Wat er nog aan mankeert is een behoorlijke supermarkt en dat is niet zo voor de hand liggend in kleine bergdorpen, waar de locale winkels op deze tijd nog zijn gesloten. Wat zijn ze trouwens mooi, die dorpen onderweg. Bijvoorbeeld Laurito.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Over supermarkten gesproken, gisteren waren we voor het eerst in een SPIN. Inderdaad, van het woord word je ook niet blij. Nou, van de winkel al helemáál niet. Denk niet dat ik overdrijf als ik zeg dat de groentes en het fruit nagenoeg allemaal rot waren. De broccoli was bruin, evenals de prei, de venkelknollen etc. Ger wilde een paar mandarijnen pakken en kneep er gewoon doorheen, zo verrot waren ze. Gadver! Het enige wat ik acceptabel vond waren 2 struikjes radicchio. Vandaar het menu van gisteren. Ik snap niet dat het bestaat, zulke zooi in je winkel. Laat staan dat het valt te rijmen met het culinaire imago van het land. En ze kopen het dus, die Italianen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Door al het gekronkel, wordt het al wat later en de keuze is: blijven we in de bergen of geven we even gas naar de kust? We kiezen voor het laatste in de vorm van Agripoli, waar bij binnenkomst direct een grote supermarkt ligt. Boffen.

Daarna volgen we borden haven, het kan niet anders dan dat we zo aan de kust komen. Het is verder dan we dachten en eerst komen we bij een andere plaats aan zee. Dat wil zeggen honderd meter er boven. Een smal en erg steil wegje leidt naar een klein strand, waar zo te zien geen parkeerplaatsen zijn. Iedereen zet de auto langs de kant van de weg. Niet geschikt voor onze nacht dus. Intussen is het bijna zes uur en de zon hangt 10cm. boven de horizon. Met andere woorden: het wordt snel donker. De haven lijkt nog vrij ver weg en we hebben geen zin om in het halfdonker naar een slaapplek te zoeken.
Dichtbij met zicht op zee is een onverhard (parkeer)terrein waar in een hoekje een witte camper staat. Plaats genoeg, dus we hopen dat we het Carnote-effect kunnen vermijden.

Menu van de dag: gebakken worstjes. Rest radicchio van gisteren geroerbakt met kastanjechampignons, ui en room. Pasta en parmezaanse kaas.

Vogel van de dag: ringmus.