Vrijdag 17 juni 2022

‘t Is nog steeds bladstil, ook de hele nacht geen zuchtje wind door de open ramen boven. Wel het geluid van een ander soort lucht: het gesnurk van een buurman, of -vrouw? Ja inderdaad, we staan te dicht bij elkaar. 

De toiletruimte staat blank omdat de afvoerputjes van de douches niet doorlopen en Gerda laat haar omslagdoek in dat water vallen. De afvoerpijpen van de toiletten zijn wijd genoeg voor urine, maar niet voor andere afvalproducten, hoe vaak je ook doorspoelt. 

Prima om hier te vertrekken en voor het steile wegje naar boven in z’n één draaien we onze handen niet meer om, alleen nog het stuur, zeker als er een onbesuisde Griekse tegenligger als een gek naar beneden raast. 

Verder kan je onze start niet echt flitsend noemen. We dachten bij ons vertrek niet goed genoeg aan de route die we gisteren reden naar de camping toe en als Maps zegt dat we nu rechtsaf moeten, denken wij ‘klopt niet’. Toch volgen we haar instructie een paar kilometer lang op, maar dan keren we om. Pas in Párga beseffen we hoe stom we bezig zijn en keren voor de tweede keer op onze schreden terug. Lekker bezig! 

Bij Igoumenitsa passeren we de haven van waaruit we de 24e naar Ancona varen en daarna laten we ons de snelweg opsturen, terwijl we gepland hebben om via de E92, de ‘nationale’ noemen ze dat hier geloof ik, naar Ioánnina te rijden. Ook deze fout (van de app) herstellen we. 

Vanochtend reden we langs een mooi en groot vlak gebied met wetland en heuvels op de achtergrond, waar we, zo te zien, met de auto niet dichtbij konden komen, jammer. In de loop van de dag verandert het landschap; de heuvels worden hoger en ruiger. En laat er nou in een bocht gelegenheid zijn om te stoppen om een foto te maken! Hier is een Griek aan de tekentafel helemaal uit z’n pan gegaan; het moet niet gekker worden!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Intussen dreigt een diepdonkerblauwe lucht ons al een tijdje met serieus onheil, maar we ontspringen de dans; de voorruit wordt nauwelijks schoon van de druppels. Later op de middag rijden we door het gebied waar de bui in volle hevigheid is losgebarsten, hier en daar veel water op de weg en, leuk om te zien, wolken stoom die van het warme, vochtige wegdek opstijgen. 

Het is niet makkelijk, zoals vaak in de bergen, om een goeie plek te vinden om de nacht door te brengen. Park4night voegt niet veel toe: twee suggesties gaan we bekijken. De eerste is een plek bij een rivier, waar de mensen zelf niet zijn blijven overnachten en ze vertellen niet waaróm niet. We worden een heel smal wegje op gestuurd, waar een verbodsbord staat voor voertuigen breder dan 2 meter. Wij zijn, inclusief buitenspiegels 2,26 meter. Op een gegeven moment wordt het zo smal, dat ik niet weet of we nog ergens zullen kunnen keren en we gaan terug. 

De tweede suggestie is in de tuin achter een klooster etc. etc., iets met wijnproeven erbij, waar we geen behoefte aan hebben. Ook dit wordt niks, de navigatie raakt het spoor compleet bijster en wij dus ook! We gaan verder op eigen kracht. In een dorp draaien we nog een rondje rond een kerk en Gerda wil zo graag dat deze kerk het klooster is, dat ze er zelf in gaat geloven, tot ze de verschillen in de bouw ziet. 

Om half 6 zijn we er aardig klaar mee en we zoeken op ‘camping’. Het wordt een plaats aan het meer bij (van) Ioánnina. Er staan borden ‘camping’, maar daar lijkt het helemaal niet op. Het is eigenlijk gewoon een park bij het meer. Er staan al enkele campers en eenlingen met een tentje. Het is er heerlijk rustig, wat veel goed maakt. Want het voelt nooit fijn om tegen onze wil in op een camping terecht te (moeten) komen.

Na een tijdje gaat Gerda op verkenning en ziet dat er allerlei voorzieningen zijn, douches, wc’s enz. Op een gebouwtje hangt een papier met de mededeling dat er betaald kan worden om 15:00 en om 19:00uur. Als ze om zeven uur gaat kijken, is er echter niemand. We kunnen er niet mee zitten. 

Menu van de dag: pasta met olijven, knoflook en ansjovis, roerbak champignons, komkommer en paprika, kaasomelet.

Vogel van de dag: fuut met jongen. 

Morgen willen we graag een Tourist Office bezoeken om ons te informeren m.b.t. de streek Zagori, waar we naar toe gaan. Op de kaart veel doodlopende kleine witte wegjes. Hoe toegankelijk is het gebied en misschien is er zoiets als een betrouwbare route. We leren onze lessen.

Gerda doet een rondje ‘camping’ en komt enthousiast terug met het verhaal dat ze bij het restaurant de originele versie hoorde van Elvis’ ‘Oh my darling please surrender…’. 

Wij gaan ons overgeven aan de slaap.