Donderdag 16 juni 2022

Half zeven: een witte pickup met een cementmolentje in de laadbak knalt het kerkhof op. De bestuurder begint driftig te werken op de plek waar gisteren de twee andere mannen bezig waren. Even later arriveert er een man op een motor, die komt helpen en met name verstand heeft van cement maken, zo stellen wij vast. Op den duur komt er nog een derde man bij, volgens ons één van de mannen van gisteren, die wij inschatten als zijnde de opdrachtgevers van de klus. 

Als het werk klaar is en ze alle drie vertrokken zijn, gaan Gerda en ik de boel even controleren en we zijn het erover eens dat er een mooie aanzet is gemaakt tot een graftombe. 

En om een uur of zeven komen ook de eerste ‘gewone’ bezoekers al rondscharrelen bij de graven. Die Grieken houden hun doden wel bij de les! 

Na ontbijt en koffie zetten we koers richting Arta. We willen secundaire wegen rijden, maar komen toch ongewild af en toe op de tolweg terecht, waarvan Gerda, die het navigatieheft stevig in handen heeft, ons dan weer bliksemsnel afstuurt. 

In het begin rijden we door een vrij vlak gebied met veel fruit- en olijfbomen. De irrigatie is goed geregeld, zien we en alles ziet er heel vruchtbaar uit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Later loopt de weg langs de baai van Amvrakikos en op de kaart staat er dan een groene streep langs, zo van ‘dit is een prachtige weg’, waar je dan tevens uitzicht bij bedenkt, want van asfalt kan je niet leven. Onze ervaring is dat er ook in het echt zoveel groen langs zulke wegen staat, dat er van uitzicht helaas geen sprake kan zijn. In dit geval wordt ons nauwelijks een blik op de baai gegund. 

In het dorp Menidi kunnen we eindelijk bij het water komen. We lunchen in de schaduw van een boom bij de kleine vissershaven, heel stil is het er, geen mensen, geen plezierboten. Na Menidi stijgt de weg weer om hoog boven het water verder te gaan en Gerda denkt dat we pas bij de afslag naar Ammoudia weer naar de kust kunnen afdalen om te kijken of er een camping is, waar we terechtkunnen om onze kleren te wassen. Want daar zijn ze wel aan toe! Helaas, Ammoudia heeft geen camping, wel veel ruimte achter het strand met dunne, verspreid staande bomen, waar je met een beetje goeie wil in wat schaduw kan staan. Alleen het geheel ziet er zo verwaarloosd uit, dat we hier absoluut niet willen blijven en bovendien zou van kleren wassen en drogen geen sprake kunnen zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dus vragen we aan Waze of die misschien een camping kent in de buurt en jawel: camping Valtos in Párga. Het loopt anders, want onderweg staan borden naar Lichnos camping, die weer onderaan zo’n 30°-helling ligt, waar je in z’n één zonder flink bij te remmen niet heelhuids vanaf komt. Morgen in z’n één zonder te remmen naar boven. Ik heb jammer genoeg niet opgelet of er bovenaan, waar ik de doorgaande weg moet opdraaien, een oleanderstruik staat, waar ik eventueel weer in kan vliegen 😉 

De camping is klein, bijna vol, behoorlijk schaduwrijk en ligt direct achter het vrij smalle strand. Wat opvalt zijn de vele Oostenrijkse campers.

We storten ons bijna direct op de was, zeker ook omdat er zich buien boven de bergen aan het vormen zijn en nog vóór de was hangt, valt er al regen en dondert het. En toch, soms vallen dingen mee; de was ligt schoon en droog in de doos. 

Wat niet meevalt, is het strand! Helemaal vol met ligbedden, zodat je geen zand meer ziet. Gelukkig zijn de zijkanten (of hoe moet je het noemen, de uitlopers?) ervan nog vrij van commercie en daar gaat Gerda voor het eten nog even te water. Ik niet. Het is hier zo warm en bladstil, dat ik het niet kan opbrengen om het hele circus van badpak aan, met voeten vol plakzand terugkomen en je kleren weer zwetend over je natte stroeve lijf aantrekken niet aankan, hoewel mijn verstand zegt, dat ik dat wel moet doen. Wie weet morgenochtend. 

Menu van de dag: gehakt en pasta als gisteren, roerbak komkommer, courgette, rode paprika, komijn. 

Er vliegen hier heel veel motten, die moeilijk de bus uit te jagen zijn. Sta je te koken en klappert er zo’n engerd bij je oor.