Mens en dier

Dinsdag 16 mei 2023

Wat is het koud vanochtend! Voor we echt opstaan, zetten we de kachel een tijd op 5. Gerda staat  altijd eerst op en roept van beneden dat er een laag ijs onderaan op de voorruit zit. Het moet niet gekker worden. De app vermeldde +2, maar dit is zeker -2°. Onder een dik dekbed en met sokken aan zijn mijn voeten nog koud. 

Toch was de kou niet het ergste van deze nacht: dat was de hond, die blijkbaar bij onze auto was gebleven en ons tegen half twee wakker blafte. Shit! ‘s Nachts in de verte honden horen blaffen, is al erg, maar naast je hoofdkussen…l’enfer c’est les chiens! En natuurlijk blijft het niet bij die ene keer. Gerda verontschuldigt de hond door te zeggen dat de koeien te dichtbij kwamen, die hadden het dus eigenlijk gedaan. Niet dus: koeien blaffen niet. Je hoorde wel in de verte hun bellen, maar de hond reageerde op geblaf van soortgenoten in de verte. En dat op zo’n beetje de fijnste slaapplek van deze reis, tot nu toe… 

Ook het gras is bevroren vanochtend, maar gelukkig hebben de harlekijnen het overleefd. Uitleg: er bloeien mooie paarse bloemen in het gras rondom onze parkeerplaats, waarvan wij de naam niet kennen. Gelukkig is daar een app voor, zoals voor bijna elk probleem in het leven en die heeft Gerda. Zo komen wij achter de naam van deze schoonheid, die behoort tot de familie van de orchideeën.

Heide?

Toch wel indrukwekkend

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We volgen de C-623 naar het Noorden over Páramo en Proaza naar de A-63. Mooie rit, mooi gevormde bergen en veel meer stijgen en ook dalen dus, dan we hadden verwacht. Het hoogste punt is de Puerto de Ventana, 1578 meter. Bovendien zijn de meeste berghellingen dicht begroeid met paars bloeiende struiken, het lijkt erg op heide en wie weet, is het dat ook? Verder zon, veel wind en koud. 

Ook loopt onze route door een vrij nauwe kloof met indrukwekkende loodrechte bergmuren wederzijds. Voor de liefhebbers zijn er wandelingen te maken met een gids, misschien ook zonder, die vast de moeite waard zijn. Wij zijn tevreden met erdoorheen te rijden en even te stoppen voor een foto. Er uren in wandelen hoeft voor ons niet; een beetje saai zijn we wel. 

Pas de laatste kilometers voor de kust houdt het gekronkel, geschakel en (zomin mogelijk) remmen op. Met de navigatie ging alles weer niet ideaal, maar ook dat went en je gelooft het niet: Waze kent Playa Permenande! En ook de juiste afslag bij La Caridad. Maps niet. 

En dan zijn we er bijna…terug naar de plek van zoveel bijzondere herinneringen. Het wegje ernaartoe herkennen we niet echt, op z’n minst zijn er twijfels, maar eenmaal op de plek van bestemming zien we direct dat dit de juiste stek is. Het vlakke stuk tussen de rotsen is relatief smal en aan de andere kant ervan ligt de route die we er vroeger naar toe hebben gereden. Het enige wat er is gebeurd, is dat ze de beide uiteinden van de wegjes met elkaar hebben verbonden, zodat je nu een lus kan rijden; over het ene wegje heen en over het andere terug.

De zee is wild en koud

En het woord ‘Playa’…hm..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het caféschuurtje is verplaatst: op een iets andere plek staat nu een wat meer geciviliseerde variatie van wat het ooit was. Gelukkig is het nog steeds niet glossy, wel gesloten. 

Het riviertje, waar de ciderflessen in lagen, stroomt nog steeds in zee, alleen de flessen zijn op. Verder is er een kleine verharde parkeerplek gemaakt waar je 48 uur met je camper mag staan en er zijn twee volkstuintjes. Het ene is alleen tuin en nu verlaten, bij het andere zou een klein huis kunnen horen, waar iemand woont, maar het ligt in een bocht en ik kan het niet goed zien. 

Het is vloed, het waait heel hard, we denken windkracht 8, zeker de vlagen hebben die kracht. Met de kont naar de wind gekeerd, houdt het dak het wel, maar het doek knalt af en toe en de bus schudt alsof we op zee zitten. Op een rotspunt staat een man te vissen.

Hier staan wij

Onze hoop is dat de wind mee zal doen, wanneer het water zich bij eb terugtrekt. Dat lijkt nu ijdele hoop; het is tien uur in de avond, het kan niet heel lang meer duren voor het eb is, maar de wind laat niet los. 

Bij een dorpsSpar onderweg probeerde ik wat lekkere diepvriesvis te kopen voor vanavond, wat niet lukte. Nu hebben we nog een paar blikjes, die we van huis meenamen…

Menu van de dag: pasta met tonijn en ansjovis (beide uit blik), bloemkool, hardgekookt ei. 

Vogel van de dag: zwarte roodstaart, die hier net zoveel last van de wind heeft als wij. 

Tot twee keer toe komt er een Franse VW-camper het terrein verkennen, en allebei besluiten ze om niet te blijven staan. Schrikken ze van ons of van de wind? 

Ondanks alle natuurkrachten proberen we vertrouwen te houden in een nacht zonder problemen. Natuur? Het lijkt zo vredig en je leert dat het je goed doet, maar pas op! Het is de grootste bedreiging van de mens….hoewel…schakel de mens zelf niet uit; Sartre.

 

 

 

 

 

 

 

2 thoughts on “Mens en dier

  1. Not a bad spot to stay for the night. Nice photos along your trip. It’s almost winter here and the nights are getting remarkably cooler, around 10 degrees or lower. During the day high teens. Most houses in NSW don’t have heating. In Vic we do. So Oz can be cold as well.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*
*
Website