Woensdag 22 november 2023

Verkiezingen in Nederland! We doen mee, Wil en Marja houden in onze plaats het rode potlood vast. Heel benieuwd naar de uitslag, gelukkig is er internet, maar lekker voor de tv al dat gezwets aanzien en -horen, heeft ook wel wat. 

Hier worden we bepaald door een stem van de natuur: de wind, zeg maar gerust de storm! De hele nacht stond de bus te schudden en hoorden we de doffe klappen van het hefdakdoek. Plus geklapper van het zeildoek dat op het huisje ligt waar we vóór staan en geluiden van andere dingen die niet vast genoeg zitten. Dat terwijl we nog op een betrekkelijk beschutte plek staan. Ik hoop van harte dat er niks tegen de bus aanvliegt en schade veroorzaakt. 

De auto moet zoveel mogelijk dicht blijven, wil die niet volstuiven met zand, bladeren en andere zooi en er is geen sprake van dat we onze hoofden en haren buiten kunnen wassen met water of  de tanden kunnen poetsen. “Dat moeten we dan maar binnen doen”, zeg ik tegen Ger.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik was van plan om nog een paar foto’s te maken, maar de vraag is of zelfs dát gaat lukken. Op de meteo staat voor de hele dag storm aangegeven en ik kan me voorstellen dat er ook verkeerswaarschuwingen gelden.

De dochter/eigenaresse hebben we nog niet gesproken, tenzij het één van de twee jogsters is die vanochtend ondanks de storm langskwamen lopen en waarvan de ene erg lijkt op de vader van gisteren volgens Gerda. Het is 11°. 

Het plan is om een paar minuten terug te rijden naar een pleintje in Saint-Thomé, waar de wind misschien niet minder is, maar waar we, omdat het niet stuift, mogelijk toch onze rituelen kunnen uitvoeren. Je gelooft het niet, terwijl ik probeer om nog wat foto’s te maken en we daarna bezig zijn om het dak te laten zakken, gaat de wind liggen. “Pas maar op”, zeg ik tegen Ger, “er zullen nog wel een paar stuiptrekkingen komen”. Niks daarvan, het is gewoon over! 

Het blijkt voor ons allebei een ongewone combinatie te zijn: binnenland en storm. Zal wel komen omdat we allebei bij de kust zijn opgegroeid. Van jongs af aan ben ik gewend dat we bij storm met ons gezin naar het strand gingen om te zien en te voelen hoe erg, en ook hoe mooi het was.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nu naar Aubenas, waar de Intermarché héél Hyper op ons staat te wachten; een soort tweede storm, maar dan van producten die we totaal niet nodig hebben en waaruit we zo goed en zo kwaad mogelijk kiezen wat we nodig (denken te) hebben. 

Daarna begint het echte werk: we gaan naar de Gerbier-de-Jonc, een berg van vulkanische oorsprong. Wat we erover lezen, vinden we erg interessant en dat de Loire er ontspringt, daar hadden we helemaal geen idee van! 

In het begin van de route zijn we wat teleurgesteld, de bomen die hier groeien, zijn kaal en het landschap is grauw en eentonig. De lucht heeft wèl kleur, blauw, met ook aardig wat wolken en het is 12,5°. 

Later, als we blijven stijgen, worden de omgeving en het uitzicht steeds mooier. Qua fotograferen hetzelfde verhaal als gisteren; je kan niet stoppen en als dat wel kan, verdwijnt de zon net achter een stel wolken. Voor ons geeft het niet, we zien het en bewaren het in ons hart, zoals Gerda zegt. Terwijl wij stijgen, doet de temperatuur het omgekeerde en dat gaat snel. Binnen de kortste keren zitten we op 0,5° en ik begin op te letten of de weg al glad is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het landschap wordt steeds mooier en dan ziet Gerda in de verte sneeuw op de bomen liggen. En terwijl we hoger en hoger komen, ligt de sneeuw ook op de bomen naast ons. Er zijn onbeschrijfelijk mooie beelden bij: de scherpe contouren van de heuvels, erboven witte en donkerder wolken tegen een lichtblauwe achtergrond, de felle zon, die de dun besneeuwde takken laat oplichten en voor felgele accenten in het land zorgt. Intussen is het 0°. 

In dat alles ligt de Gerbier-de-Jonc, heel speciaal om te zien, niet als ‘kroon op het werk’, maar juist als onderdeel van de omgeving. Ik lees dat het gesteente van de berg ‘phonoliet’ heet, nooit van gehoord. 

Na al dit moois willen we ook de Route des Sucs rijden. Die sucs, daar heb ik het een beetje moeilijk mee. Het is ook een vulkanisch overblijfsel, een soort bulten geloof ik, maar echt duidelijke foto’s vind ik er niet van en zijn ze heel groot of juist niet?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik tik de route in op Maps en we krijgen direct antwoord: 51 kilometer. Daar gaan we. Alleen…we zien niks, rijden steeds over wegen met aan beide kanten begroeiing. Dan maar niet, we hebben al zoveel moois gezien vandaag, morgen verder. Bij Saint-Martial ziet Ger een klein meer en zou er eigenlijk willen blijven voor vannacht. Het is een uur of vier en ik denk nou, we kunnen nog wel heel even verder. Zo komen we in het volgende dorp Borée, waar we uit vier richtingen kunnen kiezen. Wat we alleen niet weten, is welke weg naar beneden leidt, want we zitten alweer te hoog en te koud naar ons zin. Gerda wil hier graag blijven en ik misschien ook wel, alleen er is maar één plaats en dat is een prachtig klein vlak stukje asfalt direct vóór een huis. Nu is dat zo te zien niet bewoond, maar toch..duidelijk privéterrein. En wat Gerda durft, namelijk daar gewoon gaan staan, durf ik niet. Lang geaarzeld, gekeken of de Mairie open is (op slot) en uiteindelijk een automobilist aangehouden. De weg naar beneden is de weg waar we vandaan komen! 

Terug naar Saint-Martial, waar we direct doorrijden naar de verlaten camping municipal, met uitzicht op het meer en een stukje dorp. Van een camping kan je niet spreken, het is gewoon in het wild staan en aan het eind staat een huisje waar vast een paar wc’s in zitten, maar…op slot! Rust. 

Vogels? Geen tijd en aandacht voor gehad en ze drongen zich niet op. 

Menu van de dag: merguezworstjes en witlof. Mooie kaas na. 

Onderweg hadden we nog fysiek contact met de buitenspiegel van een Franse 4×4. Smal wegje, de meeste Fransen gaan niet graag opzij, wij reden aan de afgrondkant, geen muurtje of zo, scherpe rechte wegkant… De tik viel mee, we reden allebei door en ik zie geen schade. 

We gaan een koude nacht tegemoet, reken maar! Het gaat vriezen….