Dinsdag 28 mei 2024

Het was al donker gisteravond toen er, zo te horen, een zwaar voertuig het bescheiden terrein hier kwam oprijden, mannengeschreeuw erbij. Je gelooft het niet: het was een bergingsvoertuig met daarop een VW-bus! Die werd zodanig neergezet, dat Gerda vanaf haar zitplaats de Ararat nu niet meer kan zien, ik nog wel. Vanochtend blijkt dat het een Transporter is, die onder de modder zit. De hostelbaas vertelt ons dat het zijn auto is, waarmee zoonlief gisteren dusdanig tekeer is gegaan, dat hij het niet meer deed. Vandaag komt iemand de diagnose stellen. 

Het is fris, wolken en regen, Gerda krijgt koude voeten en de kachel gaat even op sofort heizen. De meteo-app zegt tot 4 uur vanmiddag regen inclusief bliksemschichten, de Ararat is compleet verdwenen en dan bedoel ik niet achter de Transporter. Het wordt een graad of 20. Echt hoge temperaturen hebben we gelukkig nog niet gehad, wat ongetwijfeld ook met de hoogte heeft te maken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We besluiten om hier nog een nacht te blijven, want met dit weer zouden we teveel missen van het landschap om ons heen, waarvan we hopen dat het nog veel moois voor ons in petto heeft. 

Eerst de plicht: boodschappen bij de MMigros en daarna zien we wel: beetje in de rondte rijden en hopelijk veel moois zien. 

Zo groot als de Migros is, zo klein is de parkeergelegenheid, zeg maar afwezig. Het wordt een soort dubbel parkeren op straat met de knipperlichten aan. Nu is dat hier goed gebruik dus niemand wordt er nerveus van behalve wij…. een beetje. Gerda gaat halverwege de boodschappen even buiten kijken en meldt dat de situatie stabiel is. 

Na wat wikken en wegen, besluiten we om voor de tweede mok koffie richting Iran te rijden; klinkt wel goed hè? Die weg kennen we, klinkt wel arrogant hè, en we weten daarom dat je dan tegenover de grote Ararat (dat is de echte) en de kleine Ararat (een andere puntige berg ernaast) een stil wegje kan inslaan om de omgeving rustig op je te laten inwerken. In 2017 stopten we ook op deze plaats toen we met vriend Wim op weg waren naar Iran en Gerda en ik ons moesten omkleden teneinde niet voor àl te losbandig aangezien te worden. 

Ik maak wat notities in mijn schrift, terwijl Gerda vogels gaat kijken. Ook de Duitse motorrijder, die bij het Hostel logeert, stopt even om een praatje te maken. Hij is een serieuze amateurfotograaf vertelt hij, 60 jaar en gestopt met werken. Als zijn vrouw, die nu nog werkt en thuis is gebleven, over een jaar ook stopt, gaan ze met een camper aan het reizen. Intussen is het licht te plat geworden om mooie foto’s te maken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Regen en onweer? Nooit meer van gehoord! Al toen we naar de Migros reden, brak de zon door en het is stralend weer met een lekkere verkoelende bergwind erbij. Er zitten wat onduidelijke vogels rondom de auto, type ‘klein bruin vogeltje’, maar Gerda komt met de vogel van de dag thuis: de scharrelaar, altijd mooi om te zien. 

Volgende bestemming: een mooie plek om te lunchen. Toch maar eens bij het paleis kijken dan? Een kilometer of vijf ten oosten van Dogubayazit ligt Ishak Pasa Sarayi, een voorbeeld van Ottomaanse architectuur, waarvan de bouw begon in 1685. Gerda las dat je vanaf die locatie de Ararat niet kan zien, omdat de opdrachtgever niet wilde dat de aandacht naar de berg zou gaan in plaats van naar hemzelf. De recensies van mensen die het paleis bezocht hebben, zijn niet lovend, vooral het interieur schijnt saai te zijn, maar het ligt op mooie kale bergen, dus gewoon even kijken toch? 

De route ernaartoe zit zo in elkaar dat er nergens gelegenheid is om te stoppen om het geheel alvast van een afstandje te bekijken of fotograferen: je moet er echt naar toe rijden. Eénmaal boven, in de eerste en tweede versnelling, is de ruimte heel krap en op het laatste moment kan je vanuit stilstand een haakse bocht nemen met een stijgingspercentage van zo’n 20% schat ik. Gaan we niet doen. Omkeren (gaat nèt) en wegwezen. Het is een uur of half drie en we besluiten om terug te gaan naar onze eigen Ark. Beetje lezen, beetje schrijven.. we hebben er al weer 30 km. opzitten. Kortom: rust.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tot een uur of half zes, heftig geronk. Een grote MAN-campervrachtwagen wordt door de baas het terrein opgeloodst en moet gelukkig achter ons gaan staan. Tussen ons en de Transporter was echt te gek geweest. Een Zwitsers echtpaar (denken we) aan boord. Maar wat doe je met zo’n gevaarte (er zijn er grotere) op een terreintje als dit? Je kan overal staan met zo’n ding. We hebben eens een echtpaar ontmoet, die ook in een MAN reden, waarin (o.a.) een complete keuken met oven, vaatwasser en wasmachine zat. Er zijn campings die deze voertuigen weigeren. 

Goed, ze staan en het echtpaar komt vanaf een afstandje even groeten. Nog geen kwartier erna een stoer soort Iveco, Italiaans en wat kleiner van stuk dan de MAN. Zou die dan naast ons komen staan? We houden onze adem in…nee!!! De baas zet ze achter de MAN. Dank, dank! Wat een nationaliteiten, het lijkt de Ark van Noach wel! 

Menu van de dag: wortelen, gamba’s met knoflook en sojasaus, groentenmix. 

Met het weer kan het alle kanten op: het lijkt het leven zelf wel. Aan de ene kant is het wolkenloos, tegen de Ararat aan hangen wat kanshebbers voor neerslag. De tijd van opslag is voorbij. En dan heb ik het nog niet over tegenslag, inslag, overslag, aanslag, weerslag en vlinderslag. Kortom, laat iedereen gewoon zijn eigen slag slaan.