Maandag 17 oktober 2016

Van het plaatselijke wegje langs het station hadden we geen last. Wel van de snelweg naar Potenza! Wat een lawaai komt daar vandaan en hij ligt toch best een eind van ons vandaan. Misschien komt het door het heuvelachtige terrein dat het geluid klinkt alsof het verkeer direct naast de deur rijdt. Kort nachtje wat mij betreft.
Verder hebben we voor half 8 al een boel aanloop; privé busjes, waaruit passagiers van het ene in het andere moeten overstappen, mensen (lees: mannen) die zomaar even komen staan en een man die een luidspreker op het dak van z’n auto monteert. Je denkt misschien is dat reizen nou zo spannend, maar dit pikken we toch mooi mee!
Verder nog laaghangende wolken, die snel oplossen. Hoort vast bij de herfst.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vanaf ons station rijden we recht naar het Zuiden, richting Lauria. We vinden het een mooie route; veel vergezichten met oude dorpen op de heuveltoppen.

Gerda is een beetje nerveus omdat we volgens de teller nog 180 km. kunnen rijden en dat vindt ze niet genoeg:
“Je zal zien dat er hier nergens pompen zijn en ik wil niet op één van deze bergwegjes ineens stilvallen”.
Natuurlijk gebeurt dat niet. Het is één voorbeeld van hoe je met deze manier van reizen, met elkaars angsten wordt geconfronteerd of die nou reëel zijn of niet. Ik moet vaak langer wennen aan een slaapplek dan Gerda als die niet in een enigszins ‘beschermde’ omgeving ligt: zonder dat er op claxonafstand een huis staat bijvoorbeeld. En dan nog, wie zegt dat die mensen ’s nachts voor een toeterende auto hun bed uitkomen?
Ger sterft bijna van angst, als ik langs de kant van de weg wil stilstaan en met de rechter wielen de berm in rijdt. Want, zegt ze terecht, ik ken die berm niet en door de begroeiing kan je niet zien of het mogelijk ineens heel diep wordt. Zo kan ik nog even doorgaan. We komen er gelukkig altijd uit.

Tanken. In Moliterno is een IP-station, één van de goedkoopste merken. De benzine en diesel zijn hier aardig aan de prijs. We betalen zo’n 16 tot 50 cent per liter meer dan thuis. Hoewel het zelfbediening is, komt een vrouw naar ons toe om te vragen of ze kan helpen. Onze bankpassen werken niet bij IP en je moet inderdaad even weten hoe je met de betaalautomaat omgaat. Alles staat alleen in het Italiaans aangegeven.
Nu is ze ook erg nieuwsgierig naar ons en de bus. Waar we vandaan komen, waar we naar toe gaan etc. Ze is op een leuke manier heel rechtstreeks en het eindigt met een Westfalia-show. Stomverbaasd roept ze uit dat het een miracolo-bus is.
Er naast is een grote supermarkt, waar ze, terwijl we nog volop bezig zijn, ineens het licht uitdoen. We staan nog verbaasd te kijken, als de chef komt aanlopen en zegt dat we naar de kassa moeten, want ze gaan dicht. Stelletje mesjogge hazen! Dit is de eerste grote supermarkt tijdens de hele reis, die in de middag sluit. Ik zei het al: hier in het Zuiden is het een aparte bedoening.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het blijft mooi onderweg, niet de wegen(!), maar het landschap. We lunchen in de zon op een rustige weg, waar geen verkeer langskomt en het is zo stil dat we alle verre vogels horen.
Via Lauria blijven we de S19 volgen naar Cosenza. Daar zijn we nog lang niet en het eindigt vandaag in Castelluccio.
Door wat in de rondte te rijden, komen we terecht op een parkeerterreintje dat lijkt te horen bij een bedrijf AVIS genaamd. Het is niet de autoverhuurder; het heeft iets met water van doen. Op hun bedrijfsauto’s staat ‘Acquedottolucano’. Voor de deur staat een man in een AVIS-pak, die ons zegt dat dit een openbare parkeergelegenheid is en ons en passant een buitenkraan aanwijst met drinkwater. Ook hij is niet weg te slaan van de bus en zo hebben we twee shows weggegeven vandaag.

Er zijn wel weer een paar wegen in de buurt en heel veel geparkeerde lijndienstbussen….en uitzicht op bergen. Het kan rianter, maar toch.

Menu van de dag: pasta, roerbak kool met wortel, knoflook en sojasaus, Italiaanse worstjes. Tja, ik zoek bij slagers al tijden naar iets anders dat makkelijk te bereiden is in de bus. Dat lukt niet, het blijft gehakt, worstjes of iets hamburgerachtigs. Er valt mee te leven.

Vogel van de dag: we zagen weer de rode wouw en andere grote roofvogels, die of te hoog vlogen of te snel opvlogen om ze te herkennen.