Zondag 6 juni 2021

Moeilijk vinden

Drie keer wakker geworden van een groepje jongeren, die héél lang hun feestjes hebben moeten missen en nu zo burn-out zijn dat ze ‘s nachts de buurt uit de slaap houden. Ik weet niet of het dezelfde mensen van gisteren waren. Gelukkig kon ik het over mijn kant laten gaan en sliep snel weer in. 

De zon schijnt al volop om 7 uur. Opstaan, appel eten en naar Strijbeek voor het echte ontbijt. Op Park4Night zag Gerda daar een mooie ‘natuurplaats’. De navigatie er naartoe roept veel vragen bij haar op, naar later blijkt omdat ze Strijbeek en Rijsbergen had verward. 

Uiteindelijk komen we toch terecht waar we willen zijn: in de buurt van Strijbeek tussen zonovergoten velden in de berm van een prachtige laan. Het gebied hier heet Elsakker.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na het ontbijt beginnen we aan de gele wandeling van 3 kilometer. Niets om over op te scheppen, maar het is een mooie afwisselende route, zowel door het bos als met uitzicht over het land. En als je vaak stilstaat om naar vogels te kijken en luisteren, ben je best even van de straat. Ondanks de zondag is het niet druk en honden moeten aan de lijn. Misschien zijn er daarom weinig. 

We horen veel meer vogels dan we zien, wat met name te wijten is aan het gebladerte. De dieren herkennen aan hun zang, daar zijn we geen meesteressen in. Ja, de huis-tuin-en-keukensoorten gaan nog wel. Toch blijft het moeilijk ook al ben je expert. Want, zoals we hoorden op de radio bij Vroege Vogels: veel vogels imiteren hun soortgenoten. Dit in gedachten houdend, denken wij dat we een tuinfluiter hebben gehoord, die een koolmees nadoet, die een koekoek imiteert. Best bijzonder. Verder denkt Gerda dat ze een gras- een boom- en een waterpieper zag. De laatste wordt vogel van de dag. Het beest weet niet waar hij het moet zoeken van blijdschap.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Informatieborden leren ons dat Elsakker o.a. de pluimvoetbij huisvest. Hoe bijzonder wil je ‘t hebben? Zou zomaar kunnen dat geen van jullie daar ooit van heeft gehoord. Wij ook niet. Jammer dat we geen bij van de dag hebben. 

Na de koffie denken we over Poppel (toch weer België) snel door te kunnen steken naar Lage Mierde en zo verder. Stom, want hetzelfde gezeik met de navigatie begint natuurlijk weer. Ik heb het er helemaal mee gehad, word kwaad en zweer dat dit de aller- állerlaatste keer is dat ik iets met België doe. Terwijl ik eigenlijk gek ben op dat land. 

Over land gesproken, het landschap lijkt overal op elkaar: veel bos, soms afgewisseld met grasland, velden met uien, aardappelen of andere eetbare zaken. Wel bijna altijd een rand bos om de akkers heen. De bermen zijn vaak ingezaaid met wilde planten, die weelderig met hun kleuren pronken, wit, geel, blauw en rood, een heel mooi gezicht. 

Omdat we weer nergens geschikte slaapplaatsen zien en niet opnieuw veel later dan we eigenlijk willen aan de avond kunnen beginnen, roepen we nogmaals de reddende app te hulp. Daarom komen we o.a. via Reusel terecht in een bos bij Steensel. Precies zoals beschreven: ‘een kleine lege plek’, waarvan je normaal gesproken niet zou denken dat ie bedoeld is voor buscampers. Er mogen er hooguit drie staan, begrijpen we en dat is maar goed ook. Er staat er nu één en met ons erbij is de max wel bereikt. De buren zijn een jonge man en vrouw in een dichte, waarschijnlijk zelf ingebouwde bestelbus.

 

 

 

 

 

 

 

 

De plaatsen liggen vlakbij het gebouw van de padvinders, die nu even elders hun weg aan het zoeken zijn, en gelukkig is er een flink gat in de bomen waardoorheen de zon het bos in schijnt en we zicht hebben op een akker. Toch blijft het vrij donker. 

Tja, zomaar ergens in het veld met een uitzicht is hier tot nu toe niks te vinden qua slaapplaats. Misschien moet je bij water gaan zoeken; een plas, kanaal of rivier. 

Voor het echt avond wordt, vertrekken de buren. Dat is fijn. Niet dat we last van hen hebben, het voelt alleen toch vrijer als er niemand dichtbij je staat. Erg rustige avond dus, zonder herten, zwijnen of wolven. Paar mugjes…