Zaterdag 11 juni 2022

Eén keer schrokken we wakker vannacht omdat een brommerrijder, ik ga ervan uit dat het een ‘hij’ was, zijn ongenoegen over onze aanwezigheid liet blijken door luid gasgevend langs te scheuren. Het is gehoord, het is niet onopgemerkt gebleven (vrij naar Reve). 

Lekkere koele wind vanochtend en om half 10 is het nog maar 23°. Er vliegen kleine zilverreigers over, een roofvogel en we zien een mus waarvan Gerda later zegt dat het mogelijk een kortteenleeuwerik was. 

Koffie aan de waterkant met een beginnende Pinksterbeat vanuit de strandbar. Ja, uit doorgaans betrouwbare bron hebben wij vernomen dat het in Griekenland morgen pas Pinksteren is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tijdens de koffie gaat een jonge Griekse moeder met haar kleine kind de zee in, die hier heel lang ondiep blijft. Net als ze eruit komen, loopt een vrouw langs met een grote onaangelijnde hond. We  zien niet wat er gebeurt, maar horen de Griekse ineens vreselijk tekeergaan tegen de vrouw, die haar armen spreidt en een gebaar maakt van ‘ik kan er echt niks aan doen’. Daarna begint de jonge moeder tegen ons te roepen dat het belachelijk is dat mensen met loslopende honden tussen iedereen door langs de vloedlijn wandelen, dat ze echt van honden houdt, ze heeft er zelf twee, maar ‘peoples’ die dit doen…onbegrijpelijk, dat de hond zoveel groter is dan haar kind en zo meer. We geven haar gelijk, maar zeggen dat het niet de honden zijn, die er wat aan kunnen doen, maar de hondenbezitters. Daar is ze het mee eens. Zaak gesloten. 

Tijd voor een Lidl. Die hebben ze niet, het wordt een Franchise. ‘t Is behelpen, maar we hebben ook eerdere reizen overleefd op paprika’s, courgettes, eieren, vleeswaren en gerookte zalm. 

We volgen de weg, die dicht langs en soms boven de kust loopt, waar veel bijna verborgen strandjes liggen. We kijken steeds mooi uit over zee met op de achtergrond Lefkas en veel andere eilanden.

 

 

 

 

 

 

 

 

Het dorp Mitikas rijden we niet voorbij, misschien kunnen we er in de buurt op een mooie plek aan zee lunchen. Dat kan zeker, maar het dorp zelf ziet er van een afstand zo aantrekkelijk uit, dat we er meer van willen zien. Ja, en dan komen we langs een paar leuke restaurants, waarvan de eigenaar en Gerda in het voorbijrijden al familiair naar elkaar zwaaien. Je begrijpt het: dat wordt zijn visrestaurant met de terrasstoelen zo dicht bij zee dat je moet oppassen om niet over de betonnen rand te vallen en de zeewind, die voor precies genoeg verkoeling zorgt. 

Ansjovis, gefrituurde paprika’s, brood en tzatziki, meer heeft een mens niet nodig, o ja, een glas wijn! 

Behalve wij zitten er nog twee mensen en dat is alles, heerlijk rustig! Tot… er een buslading toeristen de lege stoelen komt vullen en dat gaat niet onopgemerkt voorbij, hoewel ze onze lol niet kunnen bederven, daarvoor zitten we hier veel te lekker. 

“Net genoeg ansjovis voor ons samen”, zeg ik tegen Ger, omdat we de vorige keer in een restaurant allebei onze portie niet op konden. Ik heb het nog niet gezegd of de ober zet een tweede portie op tafel, logistiek probleempje in de keuken misschien? Alleen nu pakken we het anders aan. Bij het afrekenen, vraagt Ger of we de visjes mee kunnen nemen en daar kijken ze helemaal niet gek van op.  

Het is wel grappig dat je vanaf dit terras zó op dat van het buurtentje kan lopen; een stel dat hier te lang moet wachten tot hun bestelling wordt opgenomen, stapt na een tijdje gewoon over. 

Schuin tegenover het restaurant staat een wat aparte kerk, waar we nog vóór de lunch even in wilden rondkijken. Helaas is de deur op slot en er hangt deze keer geen bordje met telefoonnummers 🙂 

Nou dat was een heel fijn oponthoud in Mitikas. We gaan aan de doorsteek beginnen van Astakós naar Aitoliko. Leuke rit weer, maar we worden het zat en bij Aitoliko gaan we de boel verkennen om te kijken of er nog wat te overnachten valt. Als eerste zien we een mooie muurschildering van één of andere held uit de geschiedenis denk ik, want het is duidelijk dezelfde man waarvan een standbeeld staat in het dichtbijgelegen parkje, als ik me goed herinner met het jaartal 1862. Voor de rest Griekse letters, waaruit ik geen naam kan distilleren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er is heel veel water hier en we vinden al gauw een rustige plek bij het Vasso Katraki Museum dat ook dicht bij het water staat. Het museum is tot nader order gesloten en daar ziet het ook naar uit; het kan wel een opknapbeurt gebruiken. Als het zo stil blijft als het nu is, hoor je ons niet mopperen. 

Het is Ger’s zwaaidag lijkt het: er vaart een bootje voorbij, ze zwaait naar de schipper die geen seconde aarzelt en direct koers naar de wal zet. Op zijn vraag of ze vis wil kopen, moet ze dan weer ontkennend antwoorden. Zo maken wij vrienden. 

Voor meer duidelijkheid: wij staan hier in het Nationaal Park Mesolongi-Aitoliko, met lagunes, rivierdelta’s, slikken, moerassen en natte bossen, wat die laatste ook mogen zijn. Een bijzonder gebied. Vanaf waar wij staan loopt een grindpad over een engte door het water naar een eilandje, zo lijkt het. 

Terwijl ik met mijn verslag aan de gang ga, gaat Gerda een kijkje nemen op het kleine eiland. Ik ben benieuwd waar ze mee thuiskomt. Ze blijft langer weg dan gedacht en vertelt dat het pad nog veel verder doorloopt dan je vanaf hier vermoedt; ze is helemaal tot het gaatje gegaan, waarvandaan ze weer nog een huisje in het water zag staan….vreemd en leuk. En hoewel ze genoot van de duikende sternen, die tot haar favoriete vogelsoorten behoren, vindt ze het toch jammer dat er niet méér vogels te zien waren. Op internet lees ik dat er 170 soorten wonen in dit gebied!

Misschien komt dat morgen wanneer we naar Mesolongi rijden. Daar is o.a. ook een bijzondere plaats in het water: Tourlida. We gaan het zien.

Menu van de dag: gefrituurde ansjovisjes met citroen , pasta van gisteren, roerbak paprika’s.