Dinsdag 26 juni 2018

Op deze plek gaan we niet ontbijten. We zijn het zat hier; geen fijne sfeer. Vanaf 7 uur staan er alweer mensen, vanaf een afstand weliswaar, ons te bekijken. Je zou zeggen, waar verdienen we het aan?

Nog wel even de spanning in de linker voorband meten: die is in orde.

Onderweg hebben we af en toe wat zachte regen. Verder valt er weinig te klagen, met ook nog een mooi gezicht op de rivier de Esil bij Petropavlovsk. 

Maar, zoals ik tegen Ger zeg: “Je zal weten dat je nog in Kazachstan bent!”

De wegwerkzaamheden beginnen. Er is zelfs een omleiding bij door zo’n immens groen graanland! Een zwart modderspoor, waarop we zelfs af en toe een, volgens ons klandestiene, tegenligger hebben. Die sturen we ijskoud het graan in. 

Ik zeg ‘nog in Kazachstan’, terwijl ik bang ben dat dit wegennet naadloos zal overgaan in het Russische!

In de plassen zien we zwart-witte sternen. En er komt meer begroeiing langs de wegen, zodat je niet meer om je heen kan kijken. Voorproefje Rusland. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De grensovergang van beide landen samen duurt een uur. Dat mag een record worden genoemd. De enige wanklank is een beambte, die Gerda heel onbeschaamd uitlacht, waarover ze hem in het Nederlands flink op z’n nummer zet.

Geteisterd door heftige jeukaanvallen beginnen we aan Rusland. Het zal er niet beter op worden daar. Op onze eerdere reis door Karelië hadden we het ook te kwaad met de muggen. Het is ongelofelijk, ze storten zich op je, kruipen onder je kleren en prikken je in de kortste keren lek. Ik denk trouwens dat ze ook door kleding heen steken. Azaron helpt wel tijdelijk tegen de jeuk, maar je kan je toch niet van top tot teen onder de crème smeren. 

Direct na de grens is geen wisselkantoor en ook geen verkoop van simkaarten. Zo komen we een eind verder terecht op een plek waar we langs de weg een houten keetje zien staan met reclame er op van internetproviders. Het is hetzelfde soort gedoe dat we op de heenreis hadden: een mevrouw die vóór haar bed en achter een loket zit, wat een uiterst onprofessionele indruk maakt. Althans wat betreft de verkoop van simkaarten! Vorige keer werd het ook een fiasco, dus we wachten tot we ergens een ‘normale’ winkel zien.

In verband met het WK voetbal zijn in Rusland tijdelijk de regels veranderd: normaal moet je je binnen 7 dagen na binnenkomst registreren, nu binnen 24 uur. Morgen nemen we daarom een hotel en dat is in een grotere plaats, waar internetshops zijn. 

In een café verderop wisselen ze niet en daarom stapt Ger een onduidelijk kantoortje binnen, waar een meneer achter een muggengordijn zit. Hij wil best dollars wisselen, al is het niet zijn business. De koers die hij biedt is 57. We hebben de indruk dat dat nogal laag is, maar met 40 dollar kan je je er geen buil aan vallen. We willen graag wat cash op zak hebben.

Een kilometer of 10 voor Kurgan houden we er mee op. Dicht bij wat plassen (muggen!) en vogels, meeuwen met zwarte koppen. Stilstaan is echter zo moeilijk met die wolken muggen, dat Ger geen uitgebreide waarneming kan doen. Mensen zien ons hier wel staan, maar er komt niemand aan de deur. Zo kan het ook. Ik meen me te herinneren van de heenreis dat we in Rusland meer met Rus(t) werden gelaten. 

De natte matras is zo goed als droog. We leggen hem een tijdje lekker in de zon. Zo te zien heeft ie weinig onder de lekkage geleden.  

Verder zijn we voornamelijk bezig met het buiten houden van de muggen in de weer. Het hor voor de schuifdeur: als er iemand naar buiten moet, zo kort mogelijk open. De achterklep, waarop ze massaal zitten te wachten tot ie open gaat. 

Ik heb er een ontzettende hekel aan, toch smeer ik me in met Deet als ik ga slapen.