Dinsdag 5 juni 2018

Stralende zon, 8 gr. Celsius. De mannen die de auto hebben gerepareerd waren erg bang voor de koude start. Ze drongen er op aan dat we voor het slapen gaan de motor even moeten starten. Ik snap de logica niet: als het dan daarna de hele nacht vriest, is de motor ‘s ochtends toch weer ijskoud?

Intussen hebben we de eerste joerts zien staan. Hier en daar voor toeristen, maar zeker ook voor eigen gebruik. De nomaden, hier in Alichur, wonen er alleen in de zomer; ‘s winters kan het – 50 worden! Waar ze dan naar toe gaan? Geen idee!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Afijn, de auto start in één keer. Na een half uurtje rijden: tuut tuut! Christian. In een jeep met chauffeur. Hè, is er iets met z’n auto? Nee hoor, hij was ook in Alichur vannacht en stond voor het huis van deze chauffeur, die ook trips verzorgt. 

Ze hebben net een kudde Marco Poloschapen opgezocht en gaan nu naar de ruïne van een karavanserai. We wisselen persoonlijke gegevens met Christian uit, zodat we contact kunnen houden en met een grote zwaai uit het raam verdwijnt hij in zijn eigen stof. 

Wij zouden graag naar oude muurschilderingen gaan die langs onze route in van de weg af gelegen grotten te zien zijn. Blijkt, dat je daar een speciale vergunning voor nodig hebt. 

Dan niet; de rit is zo ook prachtig. De hoogvlakte en de bergen hebben de meest fantastische vormen en kleuren.

Tuut tuut! De Zwitser!

“Hi, hoe was Bulunkul?”

Het was geweldig, zegt hij. Het mooiste meer dat je ooit hebt gezien, 360 graden (ik kan tot nu toe het graden-teken niet vinden op de iPad) omgeven door prachtige bergen. Ze waren naar het meer gelopen en hadden wat vissers ‘geholpen’ met de vangst. 

We hebben duidelijk wat gemist…zo gaat het soms. 

Na een controlepost, waar we worden afgesnauwd, rijden we Murghab binnen. Het valt ons wat tegen. Je bent je er niet zo bewust van, maar blijkbaar maak je jezelf toch een voorstelling van een plaats. Eigenlijk is het er vreselijk! De bazaar, waarbij wij ons nog een soort van winkel bij voorgesteld hadden, blijkt een zooitje containers te zijn, dik in het stof, dat grillig opwaait. We kopen het allernoodzakelijkste: bier. 😉 Nou…plus een paar andere dingen, want het assortiment is niet afgesteld op een paar verwende Nederlandse klanten. 

 

 

 

 

 

 

 

 

We bezoeken ook nog de container van een Engelssprekende vrouw, die ons de weg heeft gewezen. Zij verkoopt handwerk voortgekomen uit een initiatief dat ze nam om vrouwen wat zelfstandiger te maken of zoiets. We laten het bij kijken. 

Bij het Pamir Hotel mogen we de auto parkeren achter het gebouw, met gebruik van douche en toilet. Terwijl we met de manager aan het overleggen zijn, waar we precies kunnen staan, breekt op 20 meter afstand in een soort schuurtje een hels kabaal los. Het is de generator, zegt hij.

“Till what time does it work?”

“Eleven tonight”.

Nou, dank u. We vertrekken naar het guesthouse waar de Zwitsers zitten. Het ziet er goed uit van een afstand en ligt mooi hoog, wat in dit geval met zich meebrengt dat de toegang uiterst auto-onvriendelijk is. Korte, steile oprit met gravel, waar de banden zo lekker op kunnen slippen. We doen het niet. 

“Door het Pamirgebergte kon het niet anders”, zegt Ger, “maar hier kies ik er niet voor”. 

Ik ben het helemaal met haar eens, bovendien krijgen we zo langzamerhand een beetje genoeg van al de homestays, hostels en lodges. Kunnen we niet ergens gewoon ‘los’ staan? 

Dat lukt op een terrein aan de rand van het dorp, waar iets onduidelijks is met vrachtwagens. We gaan staan, heffen het dak en ik gebaar door een raam van het gebouwtje vóór ons of het goed is.  Geen probleem. Er worden wel een paar foto’s van de auto gemaakt.

De Zwitser vertelde dat in Murghab zoveel Kirgiezen wonen, dat het hier een uur later is dan in de rest van Tadjikistan. Als we morgen richting grens vertrekken, wordt het weer een uur vroeger! 

Wat staan we hier heerlijk rustig, hoewel….

Zodra het donker begint te worden, komen er ineens een paar keiharde ploffen uit een pijp in de muur, die overgaan in een regelmatig, doch té hard geluid van een motor. Achter de ramen brandt nu licht. Het lijkt er op dat we ook hier te maken hebben met een generator! 

Om half 11 stopt ie er mee. Toch een half uur gewonnen, vergeleken bij het hotel. 

We slapen heerlijk en hebben geen last van hoogteziekte, dankzij de Diamox, die we preventief gebruiken. Gerrit bedankt! We hebben er elk 3 à 4 ingenomen en voelen ons prima.