Zaterdag 22 oktober 2016

Dezelfde mannen die er gisteravond om tien uur nog zaten, zitten er vanochtend om 7 uur weer. Alsof ze niet weg geweest zijn, zelfde kleren aan. De buurtwinkel achter ons is ook al open en de eigenaar hangt op precies dezelfde manier in de deuropening als gisteren.
De zwak begaafde man heeft een stuk hout gevonden, waarmee hij van tijd tot tijd bloedserieus op allerlei dingen begint te timmeren, alsof hij aan een serieuze klus bezig is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tot slot hebben we nog drie dames, die al tijden over dezelfde balkonrand hangen om ons ‘op de voet’ te volgen!
Wat later, ‘ze zijn nu gedoucht’ zegt Ger, verschijnt de blondine van het stel, jaartje of tegen de vijftig, op straat om rakelings langs ons naar haar auto te lopen. Ik keek even ergens anders naar, maar Gerda zegt dat ze ons vol minachting bekeek. Tien minuten later, haar wolk goedkope parfum is bijna opgelost, is ze terug en parkeert de auto nu dicht tegen de onze aan, wipt even het huis in om daarna weer de auto in te duiken. Ik denk ‘wat duurt het lang voor ze wegrijdt’ maar ze rommelt wat in haar tas en rookt een sigaretje. ‘t Is een beetje een hoerig tiep. Misschien heeft de eerste klant afgebeld. Erg hè, deze speculaties; wie weet, is ze directeur van een IT-bedrijf. Hoe dan ook, de staat waarin haar auto verkeert, geeft aan dat ze aardig wat keren is gepakt.

De eerste plaats op onze route is Scilla. Omdat we een verkeerde afslag nemen, komen we op een doodlopende weg terecht, die leidt naar de vissershaven. Die is prachtig gelegen in een beschutte hoek van de baai, waarvandaan we bovendien een buitengewoon schilderachtige rij oude huizen zien liggen. Topplek! Ook de rest van de plaats is erg de moeite waard. Met, het kan niet missen, een beeld dat refereert aan de mythe van Scylla en Charybdis. Er wordt beweerd dat de Straat van Messina de locatie van de monsters zou zijn, al denken de Grieken daar geloof ik weer anders over.
Toch weer even in de grote kerk kijken. Veel mooi schilderwerk en een uiterst vrome sfeer. Ergens voorin, het is nogal donker, prevelt een groepje mensen gezamenlijk een gebed in de verder doodstille ruimte.
Pas na een poosje zie ik dat rechts van mij een man geknield zit voor een heiligenbeeld, zo bewegingsloos en stil is hij. Een jonge vrouw staat als gebeeldhouwd achter in de kerk. Gezien de hoogte van haar hakken kan het geen kwaad dat ze zou bidden om een beetje houvast.
Ik wil de stilte niet verstoren en loop daarom niet door de kerk, maar blijf ook wat achterin staan om het interieur te bekijken. Jammer dat ik er geen rekening mee heb gehouden dat met wat vertraging de toegangsdeur met een harde klap dicht valt…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verder naar het Noorden rijden we langs het mooiste stuk kust dat we tot nu toe in Italië hebben gezien, met nog geruime tijd uitzicht op Sicilië, de Straat van Messina en de vage silhouetten van enkele Eolische eilanden.

Over de plaats Gioia Tauro stuurde vriend Karel ons een link m.b.t. een artikel in de Volkskrant. Het is een centrum van wapen- en kunstschattensmokkel begrijpen we. Hoewel we het artikel nog niet hebben gelezen; komt er nu niet van. Het stadje heeft een vrij grote haven en verder maakt het op ons weer een armoediger indruk dan de plaatsen die we eerder vandaag zagen. Dat gevoel blijft als we verder doorrijden.

 

 

 

 

 

 

 

 

Net buiten S. Eufemia Lamezia zijn grote stranden, waar je met de auto op kan rijden. Ze liggen vol afval en we zien veel allenige mannen in auto’s. De locaties lijken op van die nachtelijke ontmoetingsplaatsen met harde muziek en stationair draaiende motoren. Bij het dorp zelf is het niet beter. Armoedige flatjes, rotzooi, het voelt helemaal niet goed. Wegwezen.

Jammer, want het is al een uur of 5 en dan willen we er gewoon mee stoppen.
We hoeven niet lang te wachten; een paar kilometers verderop staat een ****hotel langs de weg: Palmed. Privé parkeerplaats er achter, een vrij grote openbare aan de overkant van de weg.

We gaan er staan. Het lijkt of het hotel is gesloten, hoewel…. we hebben onze draai nog niet gevonden of ik zie hoe iemand ons van achter een gordijn staat te bespieden.
Qua geluidsoverlast hebben we het ook goed voor elkaar: aan een vrij drukke, doorgaande weg, de spoorlijn zo’n 50 meter achter ons en direct dáár weer naast de autobaan. En o ja….een vliegveld vlakbij!
Afijn, voorlopig even rust. Hoewel de persoon die ons stond te begluren ineens allerlei klussen buiten moet doen…. Och, ‘t is aan de overkant van de weg.

Menu van de dag: bonen als gisteren. Opgeleukt met bloemkool, bestrooid met de geraspte resten van de schapenkaas die we nog hadden liggen.

Vogel van de dag: heel licht gekleurde roofvogel. Buizerd? Gerda gaat het opzoeken.

Het hotel heeft een restaurant genaamd Pesce Fresco. Vanaf een uur of zeven tot ongeveer negen uur arriveren er gasten, zodat we uiteindelijk met zo’n 15 auto’s zijn.