Zaterdag 19 mei 2018

Goed dat we beneden sliepen; wat overdag een vrij rustige weg leek, ging steeds meer lawaai maken. Meer vrachtwagens ook.

En vanochtend staat nog vóór het restaurant open is, al een clubje mannen te wachten. 

Sommige dingen begrijp je niet. Zoals nu een gezin in een auto, stuk of drie, vier kinderen. Papa stuurt; veel vrouwen zie je hier niet autorijden. Mama zit niet voorin, maar op de achterbank gepropt tussen een stel kinderen. De man parkeert de auto bij het restaurant, gaat er uit en verdwijnt ergens in of bij het restaurant. 

Als wij vertrekken, staat die auto daar zeker al een uur in de brandende zon! De kinderen en de vrouw zitten nog steeds binnen. Het is voor ons in de bus met alles open en gordijnen dicht tegen de zon al nauwelijks uit te houden. ‘t Is allemaal niet zo belangrijk, maar waarom komt zo’n vrouw er niet uit? 

We rijden een kilometer of wat verder om daar rustig te ontbijten. Naast ons op een betonnen paal zit een steenuil.

Voorts wordt er op de vierbaansweg driftig tegen de richting in gereden. Ik snap het wel, er zitten niet veel openingen in de vangrail en afritten doen we niet aan. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Onze route loopt door de Kimirekkūm Sands. Het landschap is ietsje glooiend, zand met heel veel kleine struiken. Het is hard gaan waaien, af en toe rijden we in kleine zandstormen. De fietsers hebben hun hoofden volledig in lappen gewikkeld, voor de ogenspleet een bril. Een Duitse Toyota jeep en een Zwitser rijden ook onze kant op. De Duitser zwaait enthousiast. 

Na Gazli houdt de vierbaansweg abrupt op. Zoals dat hier de gewoonte is, onaangekondigd. Je hebt nog niet gedacht ‘wat doet die zwarte kabel over de weg?’ of je rammelt de eerste oneffenheden al over. Vóór ons het vertrouwde soort tweebaansweg. 

Er is meer en vaker bebouwing langs zo’n weg en daardoor komen we voor een paar boodschappen terecht in de winkel van een paar zussen. Meer dan enkele boodschappen zit er niet in, want ze hebben bijna niks. Wel lef en gouden boventanden, allebei. 

We zijn de enige klanten en ze dartelen, constant vragen op ons afvurend, om ons heen. Typen hun geboortejaren in op de  rekenmachine van de kassa, willen natuurlijk weten hoe oud wij zijn, wat onze relatie is, waarbij ze de vingers op hun lippen leggen en die kussen, hun handen door mijn haar halen en ga zo maar door. Fotoshoot. 

Ze lopen met ons mee naar de auto, wringen zich door de schuifdeur naar binnen en willen op de bank gezeten nogmaals met ons op de foto. Het is in zekere zin natuurlijk hilarisch, maar ook nogal over de top en brutaal. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Al wegrijdend, neem ik me voor dat ik aan zoiets niet meer meedoe. Je gelooft toch zeker niet dat als er een man bij was geweest, ze zich zo vrijpostig zouden hebben gedragen. 

Voor we in Buchara zijn, lees ik nog even een blog van mensen die daar ook waren met hun auto. Ze stonden in een park naast het stadion en dat was goed bevallen. We gaan er kijken en inderdaad, niet gek. Alleen op de plek die het best is om te overnachten, staat een auto met twee jonge mannen er in en die blijft maar staan! 

Gerda gaat even een praatje maken, waarbij ze onze bedoeling niet echt begrijpen, ze verwijzen ons naar een hotel. Ik zeg:

“Joh Ger, we parkeren onze auto gewoon ook op dat pad en als ze weggaan, kunnen we altijd zien of we op hun plek gaan staan of niet”. 

Dat doen we en of het toeval is of niet: binnen 10 minuten zijn ze vertrokken. 

Het blijft rustig. Langslopende mensen kijken en daar blijft het bij. De politie is al vier keer langsgereden en vindt ons blijkbaar niet interessant genoeg. Houden zo. Ze weten niet wat ze missen! ;))