Woensdag 20 februari 2019

Eén van de belangrijkste gebeurtenissen van de dag is dat we rond de middag zijn vertrokken. 

Je snapt: dat belooft niet veel goeds voor een verhaal, althans voor zover dat over de dag van vandaag moet gaan.

Onderweg geen regen, geen sneeuw, zelfs het lampje van het roetfilter op het dashboard gaat niet branden. Hoe saai kan het zijn.

En na zo’n 340 km. stappen we uit in Limburg. Niet ons Limburg, maar Limburg aan de Lahn. 

Naast een camping, die Lahn Camping Limburg heet (vast lang over nagedacht) is een camperplaats. De toegangsweg is in het midden versperd door zo’n glimmende paal, die na het trekken van een plastic pasje schielijk in de grond verdwijnt. 

Financieel gezien is dat een slecht teken; hier sta je niet voor niks. 

Behalve onze auto, staan er nog 4 campers en diverse platanen. Vóór ons stroomt de Lahn, waarin een kleine waterval en aan de overkant ervan rijdt om het kwartier een trein.  

Rechts opzij achter wat bomen, staat de dom. Een vrij indrukwekkend exemplaar, waarvan Vincent van Rossem precies zou kunnen vertellen in welke stijl hij is gebouwd. 

Links van ons, op heel hoge poten, de snelweg waarop we morgen weer invoegen richting Frankfurt/Main.

 

Donderdag 21 februari

Tochtkruis

‘s Ochtends de lach van de groene specht horen, daar worden wij blij van. Vogel van de dag!

Ook van de betaalautomaat naast ons, die perfect werkt en van de paal in de weg, die niet weet hoe gauw hij in de grond moet zakken na het invoeren van het pasje. Voor hetzelfde geld gebeurt er niks of blijft ie steken. 

Vandaag is het plan om een route binnendoor te nemen in plaats van de snelweg te volgen over Würzburg. Onder Frankfurt gaan we rechtsaf richting Heilbronn. Daar in de buurt nemen we een kilometer of 40 de A6 en slaan dan nogmaals af naar het Zuiden om over Schwäbisch-Hall en Gaildorf door te steken naar de A7. 

Vanaf Eberbach volgt de weg de rivier de Neckar, kronkelt door mooie welvarende plaatsen met links en rechts op de heuvels hun kastelen en kloosters. Zelfs het sjagrijnige portret waarbij we  tanken, kan de pret niet drukken. Nu heeft ze toevallig wel de goedkoopste diesel die we hier tot nu toe hebben gezien; bijna zo goedkoop als bij de Makro. 

Onderweg moet ik nog denken aan mijn vorige verhaal, waarin ik schreef dat het leuk is om de kinderen van Maarten en Francien op de ski’s te zien. Een jaar of wat geleden, gingen we in Oostenrijk naar de plaats waar Sarine, de dochter van Gerda, met haar man Ton en de kinderen verbleven. Op de eerste ochtend dat we samen de pistes op zouden gaan, brak kleinzoon Kick een been! Nog vóór we hem hadden zien skiën. 

Als we de A6 naderen, deelt Garmin mee dat deze is afgesloten! Huh? Afgesloten? Een hele snelweg? Belachelijk. We rijden gewoon door en er blijkt niets aan de hand te zijn, in elk geval niet op het gedeelte waar wij overheen willen.

Iets dergelijks herhaalt zich bij de A7. Als we bezig zijn aan de laatste kilometers op weg naar die autobaan, staat er ineens een groot rood kruis door het bord. Afgesloten en Umleitung. Het valt mee: oponthoud door stoplichten, met op het laatst een lange rij vrachtwagens op de rechterhelft van de tweebaansweg. Ik zie dat er wat personenauto’s langs gaan en besluit hun voorbeeld te volgen. Je moet geen tegenliggers krijgen want uitwijkmogelijkheden zijn er niet. Het gaat bíjna goed, want onverwacht rijd ik me aan het eind van de file klem voor een dichte spoorwegovergang. Dat was dus het probleem. Gelukkig kon ik nog net een bedrijventerrein opschieten, omkeren en daarna ‘onschuldig’ invoegen in de file die net op gang kwam. 

Eénmaal op de A7 zijn we snel Ulm voorbij en besluiten bij Altenstadt de afslag te nemen omdat er bij Kirchberg een camperplaats lijkt te zijn. Maar ineens hebben we geen zin meer om daarvoor nog 5 km. extra te rijden en nu staan we prinsesheerlijk en rustig op het pikdonkere parkeerterrein bij en/of van een plaatselijke supermarkt. Aan de Wiener Strasse, die voor de auto langs over het terrein loopt en iets verderop een landweg wordt. Romantisch of niet romantisch? 

In elk geval lekker praktisch voor de boodschappen morgen.

Ergernis van de dag voor Gerda: ze heeft geen bereik met haar telefoon, ook niet met roaming.

Ergernis van de dag voor mij: op de tweebaansweg binnendoor eindeloos achter een auto hangen die 60 rijdt. 

Omdat het zo koud was afgelopen nacht wilde Ger wat doen aan de twee luchtgaten, die links en rechts boven in het tentdoek zitten en niet af te sluiten zijn. 

“Geef mij even twee inlegkruisjes”, zegt ze.

Ik begrijp het: de gaten hebben ongeveer de vorm van een maandverband. De kruisjes zijn iets te klein, maar de ergste wind wordt er vast door tegengehouden. Leuk bedacht, alleen het lukt niet. Binnen de minuut zweven de kruisjes door de auto en landen net naast Ger’s etensbord. Ze zegt dat het niet plakt omdat er nog volop woestijnzand aan het gaas zit.