Zaterdag 1 oktober 2016

En we gaan niet zwemmen. ‘s Ochtends om een uur of acht, als de zon nog niet schijnt, is het echt niet aanlokkelijk om de zee in te gaan. En als we ‘s middags om een uur of vijf, zes aankomen, springen we ook niet direct in de badpakken. Ff bijkomen dan; beetje rondkijken, aantekeningen maken van de dag, borrel….

De wind gaat wat liggen – het waait hier regelmatig hard – dus alle natte zooi van gisteravond kan op de heg naast de auto gelegd worden. Als de zon nu nog wat feller wil gaan schijnen s.v.p. dan kunnen we alles straks wat beter handelen binnen.

Die Mercedesbus ziet er trouwens niet uit. ‘t Is gewoon een wrak. De baas is nog niet op. Wel verbazingwekkend dat ie er nog staat: alle andere camperbezitters halen het niet in hun hoofd om zo’n duidelijk en begrijpelijk verbod te overtreden.
Hij wordt zelfs niet weggestuurd als er een gendarme-auto naast hem stopt, die even wordt opgehouden door het verkeer. Ze negeren hem gewoon! Misschien hebben ze het off season helemaal gehad met die campers en maken ze zich om een enkele overtreder niet druk meer.

We hebben geen zin in veel verkeer en nemen tot voorbij Montpellier de Péage. ‘t Is eigenlijk een niet-inspirerende dag. Rijden, rijden en we komen alleen maar op k..plekken.

Ineens zijn we in Martigues en Ger zegt:
“Ik wil hier wel even naar het VVV”.
Mij kan het allemaal niks meer schelen. Ik ben er klaar mee. Ze komt terug met een plattegrond (daar zijn VVV’s goed in!) en vertelt dat er in de kustplaats Carro een mooie camperplek is aan zee. Het zal. Ik zit alleen maar te zeiken dat ik nergens tijd voor neem: mijn bril laten maken, postzegels kopen (ja, is ouderwets…nou en?), met de Huawei naar een winkel, niet genoeg schrijven en ga zo maar door.
Tot overmaat van ramp is de camperplek in Carro een overvol terrein, waar tientallen witte gevaarten staan opgesteld met niet meer dan 1 meter tussenruimte. Je denkt: ze overdrijft? Niet dus. En in plaats van dat je overladen wordt met welkomstgeschenken, moet je afrekenen aan zo’n betaalpaal bij binnenkomst. Zoek het uit!
We keren om en zien er naast ineens een ander terrein, met een toegangspoort waar 1.90 meter op staat. We denken steeds dat onze auto hoger is, maar Ger zegt:
“Joh Riet, ik zie nog meer busjes staan daar”.
Blijkt dat we last hadden van grootheidswaanzin: we kunnen er onderdoor, zoals de knul die er naast zit al aangeeft door met een vette grijns zijn duim omhoog te steken. Mensen, wat een feest ineens! We kunnen doorrijden tot op ongeveer 50 meter van de vloedlijn.
De busjes zijn van surfers die, als ze niet op hun plank liggen op een relaxte manier met hun surfspullen bezig zijn, een beetje met elkaar ouwehoeren en mede daardoor voor een lekkere sfeer zorgen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik had gedacht dat al die surfers hier zouden overnachten, maar dat is niet zo. In het begin van de avond vertrekt iedereen. We waren alleen overgebleven, ware het niet dat er een Renaultbusje met Duits kenteken in de buurt komt staan. Een jonge knul loopt een beetje in de rondte en komt dan aan Gerda vragen of wij hier blijven vannacht. Ik heb de indruk dat hij wel tevreden is met onze bevestiging.
Nog wat later komt een Duitse Duster met daktent het terrein op en zorgt voor het Carnote-effect. Op 1 meter afstand zetten ze hun auto neer, we kunnen alles verstaan wat ze zeggen.
We zijn het er direct over eens: dit gaat niet gebeuren. Blijft over: wie gaat het hun vertellen? Gerda is het meest moedig. Het stel doet niet moeilijk en gaat zeker 50 meter verderop staan. Zo blijven we met z’n drieën over.
Ik ben helemaal opgeknapt. Wat heb ik het hier naar m’n zin!
‘s Avonds evalueren we wat er nou ‘mis’ gaat, waardoor ik zo moest balen. Dingen waar Ger ontevreden over is, de taakverdeling etc. Hoort erbij.

We nemen aan dat onze buurjongen hier is om te surfen. Alleen hij is nog niet in de weer geweest met surfspullen, sterker nog: hij is de auto nog niet uit geweest. Hij staat op hooguit vier meter afstand en als ik die kant op kijk, zie ik wat er al dan niet gebeurt. Hij hangt in allerlei houdingen op en over de voorstoelen, etend uit een grote zak chips lijkt het.
“Die wacht lekker relaxt tot morgen”, zegt Gerda.
Ik noem hem Justin; ‘t Is zo’n tiep waar je als tienermeisje onmiddellijk voor valt.

Menu van de dag: boulettes van de slager in een soort tomatensaus, prei en rijst.

Vogel van de dag: gierzwaluw.

We hebben hier een vingertiptoilet-plus. Ten eerste is het onwaarschijnlijk schoon. Ten tweede: er is begeleiding. Als je binnenkomt, word je verwelkomd door een Franse Siri, die je met zwoele stem door het gehele proces leidt.