Maandag 7 juni 2021

Namen

Vannacht hoorden we uilen! Ik vind het altijd een beetje geheimzinnig hun geluid zo in het donker. Vogel van de nacht dus. 

Hoewel de zon al volop schijnt, blijft het in het bos en dus ook in de bus behoorlijk donker. Vlug weg na het ontbijt, we hebben echt behoefte om in de zon te zitten. 

Over Riethoven – jazeker, ook hier zijn weer veel dorpen etc. naar mij genoemd – naar Dommelen (en Dutten). Flauw geintje…sorry! Daar ergens maakt de weg een zonnige bocht langs een groot perceel land met jonge uien en weer zo’n bloemige berm. Dichtbij staat een lelijk huis, beetje namaak-ouderwets. Alles eraan en erbij is uiterst steriel en strak, de luiken bij de ramen, de paden, de vorm van het gazon met het ultrakorte gras, de paaltjes, het hekwerk langs de grond achter het huis en de precies vierkante heg eromheen. Om de laatste gaat het, die is wat losbladig om niet te zeggen wulps. Dat vindt de eigenaar waarschijnlijk ook, want hij is met zo’n lawaaizaag bezig om alle frivoliteit te amputeren. Wèg met die speels wapperende roodbruine blaadjes! Gelukkig voor ons was de klus al bijna geklaard toen we aankwamen. 

We kunnen dus rustig aan de koffie, hoewel… als je met ons op stap bent, jongens en meisjes, gebeurt er (bijna) altijd wat. 

“Kijk dan” roept Ger, “daar zweeft een kraanvogel!” Wat een mooi gezicht is dat met zijn/haar zwart-witte onderkant. We blijven de vogel volgen, die even verderop in gevecht raakt met een buizerd. Om de beurt aanvallend, verdwijnen ze uit ons blikveld. Nou, dat is ‘m dan, de vogel van de dag: kraanvogel. Blijft de vraag: wát voor kraanvogel? Was het een gewone kraanvogel of misschien een jufferkraan? Gerda twijfelt. Mijn opties: hijs- of waterkraan verwerpt ze. Ja, ze zijn ook redelijk voorspelbaar… De gewone kraanvogel valt eigenlijk af omdat die niet zo wit is aan de onderkant, en de jufferkraan woont in Afrika. Wie het weet mag het zeggen. 

Van Dommelen over Leende naar Hazenhurk (!). Onderweg hebben we het erover dat we de watertank nog wat moeten bijvullen. Hoe komen we aan dat water? Nou, dat hoef je ons niet te vertellen: op een kerkhof! Laat er nou toevallig op onze route een richtingbordje ‘Kerkhof’ opdoemen en dat verzin ik niet. Het is een heel knus kerkhof, wat hoger gelegen dan het land eromheen, met een huis of vier, vijf erbij. De ingang is aan de Holeweg…

Er is geen buitenkraan en het huisje op het kerkhof is gesloten met een hangslot. Geeft niks want de sleutel zit erin. Binnen staan kruiwagens etc. maar er is geen waterkraan. Toch moet die er zijn; mensen kunnen moeilijk al het water dat ze nodig hebben om de planten op de graven van hun geliefden te verzorgen, van huis meenemen. In een andere hoek staat achter een heleboel groen nog een hokje. Dat is open en jawel…water! Met een volle tank rijden we door om even verder te stoppen voor de lunch aan de…Lijkweg! Ook dit verzin ik niet. 

“ Wat zien we vandaag veel tuttige en treurige dorpspleintjes”, zegt Ger. 

“Ja”, antwoord ik, “ze zijn hier niet voor niks zo in de weer met carnaval. Met die 4 dagen gekkigheid moeten ze weer een heel jaar bestand zijn tegen de platheid van het bestaan”. 

Qua straatnamen denk je soms dat carnaval al is begonnen; zo komen we o.a. door de Kwart-voor-twaalfstraat. Tjongejonge, hoe krijg je ‘t verzonnen. In elk geval wèl beter dan Vijf voor twaalf. Dan komt het cruciale moment: wat zegt Park4Night? Het wordt de Kalkstraat 9 in Someren, dat wil zeggen ergens bij Someren-Eind. Het loopt goed af. We zouden ergens op betonnen platen moeten terechtkomen en zo gebeurt. Er is wat water, riet, bos en een sluisje of zo; iets dat het verschil in waterstand regelt in elk geval. Het ligt aan of is het begin van de Starkriet route.

Leuke plek met uitzicht. Gerda loopt een rondje, waarbij ze twee kikkers op een plankje ziet drijven. Als ze terug is en wat heeft nagedacht, bladert ze het vogelboek nog eens door om tot de conclusie te komen dat de kraanvogel zeer waarschijnlijk een zwarte ooievaar was. Zo te zien heeft ze naar mijn idee volledig gelijk. Jammer dat de dagprijs VVDD al vergeven is. 

Er komt een meisje op een paard voorbij, maar verder is de avond gewijd aan vogels. We zien staartmezen, Vlaamse gaaien en de koekoek vliegen. De topper van de avond is een ijsvogel, die vlak langs Gerda knalblauw voorbijschiet! 

Het enige irritante is een trekker, die als een bezetene over het land raast om … ja om wat? We denken gras te maaien. 

Verder komen er nog twee knullen met elk een rugzak. Als ze terug komen van hun wandeling hebben ze allebei een drone in de hand. We maken een praatje en ze zeggen dat de maaiende trekkerman een vriend van hen is. 

Om een uur of tien houdt het maaien op. De wolken verdwijnen vóór ze gevaarlijk worden. Alleen de vliegen blijven. Gerda gaat met haar elektrische vliegenmepper aan de gang en creëert zo ons eigen Roland Garros. Bonne nuit!