Donderdag 27 oktober 2016

Onweer en regen. Niet te zuinig. Dan is het ineens een stuk minder. De elektriciteitskabel oprollen, de waslijn uit de bomen halen, water bijvullen; alles moet ineens in de stromende regen gebeuren. Daarbij loopt de halve camping onder, zodat je niet meer met droge voeten in het toiletgebouw kan komen. Natte schoenen, natte paraplu, natte baddoeken, beslagen ramen…bah.

 

 

 

 

 

 

 

 

We zijn zo in Ercolano en de route naar de site is goed aangegeven. Het is inderdaad een stuk kleiner dan Pompeï. Je moet het je voorstellen als een grote bouwput. Alleen waar je bij ons in een bouwput de toekomst inkijkt, zo kijk je hier het verleden in.
De daken van de oude huizen, dus de bovenkant van het oude Herculaneum, liggen op straatniveau van het huidige stadje. Met andere woorden: op de rand van de ‘bouwput’ speelt het huidige leven zich af. De mensen die daar wonen, kijken zo op het oude dorp.

 

 

 

 

 

 

 

 

Er komen vast teveel bejaarden: bij de kassa hangt een A4 waarop staat dat in 2014 de korting voor 65plussers is afgeschaft. Wie er gratis naar binnen mogen zijn o.a. docenten uit alle landen van Europa. Hoezo? En waarom alleen uit Europa?
Terwijl we er rondlopen, wordt de regen minder. Verder is het niet te druk, misschien door de regen, je mag wat vrijer rondlopen tussen de oude huizen dan in Pompeï, er zijn geen hekken in de straten en ook de huizen zelf zijn toegankelijker. Wat opvalt zijn de beter bewaard gebleven fresco’s, de mooie mozaïkvloeren en de meer complete interieurs. En inderdaad, huizen met verdiepingen. Op een paar panden hangt een mededeling dat ze gesloten zijn omdat er nog steeds aan wordt gewerkt en er daarbij regelmatig giftige dampen vrijkomen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Lastig om in woorden te vangen hoe deze site zich verhoudt tot die van Pompeï. Ben je in de buurt, sla dan Ercolano in geen geval over, maar om nou te zeggen ‘dan hoeft Pompeï niet meer’…. doe ze maar allebei.

Het ronden van Napels loopt aardig uit de hand. Ik kan het allemaal uitleggen, maar daar zit je niet op te wachten en anders doen we dat wel eens live, als we weer aan tafel zitten onder het genot van. Een detail uit deze ellende: we volgen voor de zoveelste keer de groene bordjes richting één of andere autobaan, de A1 denk ik.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ergens zit er zo’n bord aan de muur gespijkerd en de pijl wijst onmiskenbaar een onooglijk dorpsstraatje in. Ik zeg:
“Ger, dit kan echt niet. Het bestaat niet dat we op die manier naar een snelweg moeten”.
We negeren de aanwijzing en rijden door. Dat werkt ook niet en omdat we wel meer vreemde situaties hebben meegemaakt hier, gaan we toch het smalle straatje in naar beneden. Het loopt dood en het is te danken aan een kleine verbreding bij een inrit, dat we net aan kunnen keren. Zie je ‘t voor je: in z’n achteruit een steile straat op, flink gas blijven geven dus, terwijl er bijna geen ruimte is langs de geparkeerde auto’s. En in de bus heb je slecht zicht bij het achteruitrijden, vinden we.
Blijkt dus dat dat bord bedoeld is voor verkeer dat van de tegenovergestelde richting komt, wat voor ons betekent dat we helemaal fout zitten en gewoon moeten omkeren.

Veel later dan we wilden, nemen we bij Caserta de S7 richting Formia. De weg is niet zo landelijk als we hoopten en ook als we hier en daar een zijweg inslaan, vinden we niks geschikts voor de nacht. Rond zessen proberen we weer een afslag en komen dan terecht bij een soort aanloop naar een nieuwbouwwijkje. Op een plateau naast de straat, bij wat bomen en een boomgaard gaan we niet meer weg. Hèhè….

We kijken van een afstand op een huis dat bij de boomgaard hoort of omgekeerd. Er is ook een herdershond, die hopelijk binnen slaapt.
De mensen rommelen nog wat op het erf, er komen en vertrekken regelmatig auto’s en tussendoor letten ze natuurlijk op ons. Langzaamaan wordt het rustig.

Menu van de dag: pasta als gisteren, sperziebonen, gehakt met gember, knoflook, cajunkruiden, citroensap en sojasaus.

En Napels? Daar moet je niet met de auto doorheen willen rijden. Vlucht, hotelletje….dat soort werk lijkt ons beter.