Zondag 12 juni 2022

De gasfles is leeg. En alsof de duvel ermee speelt; dat gebeurt nou altijd nét als er een gaspit brandt, dit keer onder het theewater. Dus Gerda moet aan de bak, zij is de deskundige en ik assisteer alleen maar. Wanneer de nieuwe fles is aangesloten en ze het zweet van haar hoofd veegt, zeg ik: “Dit was Nederland in beweging”. Gelukkig vindt ze het grappig. 

Ik heb volgens mij al eens verteld dat Ger vaak meedoet met dat programma, dat wordt gepresenteerd door Olga Commandeur en Duco Bauwens. Als ze haar ontslaan, ga ik misschien ook meedoen, maar nu niet. Ik kan twee dingen van haar absoluut niet verdragen, ten eerste de manier waarop ze haar stem gebruikt en ten tweede, wát ze zegt. Ben je nieuwsgierig, kijk en luister er zelf eens naar, ‘s ochtends op Max. Ze is gek op ‘stappen’ in elk geval, maar ik zou je niet aanraden met haar naar de kroeg te gaan. Ze gebruikt het woord veel en graag, o.a. in zinnen als: “We gaan nu stappen en stappen maar!” Een tweede top-tien-ergernis van mij is dat ze tijdens een oefening zegt: “Dit mag je voelen hoor!” En dat alles op de toon van een doorgedraaide kleuterjuf. Duco doet gelukkig normaal.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verder genieten we tijdens het ontbijt van de Pinksterklokjes die met enige regelmaat blij tingelen vanaf de kerktoren, alsmede van het ‘priestergezang’, dat ook buiten de kerk is te horen. Minstens een uur lang.

Er komen wat snelle vissers een hengel uitwerpen, twee, drie keer, waarna ze alle spullen weer in de auto gooien en er vandoor gaan naar een volgende stek. Zilverreigers vliegen ons om de oren en het water verroert zich niet. Wij ook zo min mogelijk na de gasfleswissel. Gerda stelt voor om buiten koffie te drinken, we proberen het, maar ook met onze ruggen naar de zon is het niet uit te houden. Het is nu tien uur en in de auto met alle ramen en deuren open is het koeler dan buiten. Dat komt niet vaak voor zonder airco. 

Net als we willen vertrekken, stappen er wat mensen uit een auto en lopen de trap op naar het museum. “Zou het dan toch niet gesloten zijn?”, zegt Ger. We willen er allebei graag binnen kijken en volgen het voorbeeld van onze voorgangers. De deur staat open en in de hal zit een klein gezelschap aan een grote ellipsvormige tafel. Aan de man die naar ons toekomt, vragen we of het museum is geopend. Dat is het niet, zegt hij wat aarzelend, maar nodigt ons met een breed gebaar uit om binnen te komen. Van betaling wil hij niets horen. Zo bekijken we op ons gemak het werk van Vaso Katraki, waar we uiteraard beiden nooit van hebben gehoord.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We vinden het de moeite waard en tevreden vertrekken we daarna richting Mesolongi. Lagunes en zoutpannen met flamingo’s en één pelikaan, die mag vogel van de dag zijn. Verderop steltkluten, waarvan sommige met jongen, wat een leuk gezicht. Gerda breekt zich het hoofd nog over meeuwen met zwarte punten aan de snavel, maar dat leidt niet tot een opzienbarende waarneming. Heel fijn om op deze weg zo langzaam langs het water te kunnen rijden en vooral dat we, bij gebrek aan parkeerplaatsen(!) zomaar stil kunnen staan op de weg, die twee banen heeft. Er zijn nog enkele vogelliefhebbers die hetzelfde doen. 

Zo sukkelen we af op de toegangsweg naar Tourlida, waar ik het gisteren over had. De geasfalteerde weg ernaartoe is lang niet zo schilderachtig als het grindwegje dat naar ‘ons’ eilandje bij Aitoliko liep, maar je kan niet alles hebben, hoewel ik me soms afvraag waarom eigenlijk niet? Dat alle huizen die we zien op palen staan (niet heel hoog), lijkt geen overbodige luxe met zoveel water eromheen. Bij de kleine kerk is het een drukte van belang en zo te zien niet omdat het Pinksteren is. Het gaat waarschijnlijk om een bruiloft, doop of zoiets. De rest van het kleine eiland is ook heel vol met strandgangers. We wurmen ons tussen de geparkeerde auto’s door en veel meer dan de bus keren als we aan het eind van de weg zijn, zit er niet in voor ons. Geen spoor van het gouden strand of van andere romantische beelden, die op internet werden geschetst. Langs de asfaltweg terug staan dezelfde mensen nog tot hun nek in het water. Voor ons is Aitoliko het nieuwe Tourlida. 

De enige schaduwplek voor de tweede kop koffie is in de tuin van een hotel. We doen net of we gek zijn en niemand jaagt ons weg. 

Carry had ons attent gemaakt op het dorp K.Vasiliki, dat (bijna) op onze weg ligt. Qua timing past het prima om er te gaan lunchen en, wie weet, te zwemmen. 

Bij binnenkomst in het dorp rijden we zó de Griekse Pinksterdrukte in; mensen en geparkeerde auto’s. Niet stoppen, maar doorgaan over een weg die langs de kust blijft lopen en waar we een eind verder in de enige boomschaduw die nog vrij is, parkeren. Laat dat nou precies tegenover een douche zijn, die bij één van de betonnen trapjes staat waarover je zó zee in stapt. Dus na de lunch badpakken aan en gaan, een heerlijke opfrisser!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daarna rijden we de weg verder af tot die stopt bij een strand direct naast een heel dikke, steile  berg. 

“Die berg staat te dicht op het strandje”, vindt Ger en ze heeft gelijk. Ik krijg er een beetje het kloofgevoel van en de grond om op te staat is wat modderig van kleur. 

Echter net vóór je bij het strand komt, ligt er aan de zeekant van de weg een heel ruim terrein, een soort uitstulping in zee, waar enkele campers geparkeerd zijn. Eén ervan zagen we een paar dagen geleden ook ergens staan, het is een opvallend exemplaar en tja… veel mensen rijden uiteraard ongeveer dezelfde routes. 

Het is een uur of vier en we vinden het best om ermee te stoppen, geen zin meer om verder te zoeken en we denken dat we hier aardig rustig kunnen overnachten. 

Er vallen zo nu en dan wat regendruppels, zonder dat je van een echte bui kan spreken. Wel heerlijk die wolken! Maar wolken komen en wolken gaan en we berusten in de zoveelste oververhitte middag; weinig bewegen. 

Voordeel van de hoge bergen zo dichtbij: de zon verdwijnt er relatief vroeg achter. 

Menu van de dag: rijst met knoflook, kappertjes en tonijn, bloemkool, omelet.

Hopelijk zijn de dorpsjeugd en hun brommers voor vandaag tot rust gekomen.