Vrijdag 22 juni 2018
Half 11 is het als we wegrijden uit Karkaraly. Beetje laat voor ons op deze reis. Edoch….er was geen ontkomen aan: de zwakke band hield zich niet langer groot vanochtend en was duidelijk te leeg om nog geloofwaardig te zijn. Niks controleren….gewoon repareren!
De baas reed al vroeg weg (in een VW Transporter) en gebaarde naar Ger, die hem op de lekke band wees, dat die later gerepareerd zou worden. Wij dachten: als hij terugkomt natuurlijk.
Het duurde lang, sterker nog, we hebben hem niet meer gezien.
Gelukkig arriveerde op een gegeven moment het personeel, dezelfde mannen als gisteren, die direct aan het werk begonnen.
Band er af, in de waterbak en wat gebeurt? Hetzelfde als gisteren: ze zeggen dat er niet gerepareerd kan worden en wijzen de lekkage aan, die niet echt één gat lijkt, voorzover wij dat goed kunnen beoordelen. We balen, maar wat kunnen we doen?
Opnieuw wordt een gebruikte band gemonteerd, nu links vóór. De twee voorbanden zijn nu ook breder dan degene die er oorspronkelijk onder zaten. Dat komt omdat de reserveband die er gisteren rechts vóór onder ging ook al breder bleek te zijn, dan standaard voor onze bus. Dus het lijkt verstandiger om bij de andere voorband dezelfde maat te nemen.
Tot slot laten we de linker achterband ook nog controleren op lekkage, maar die is gelukkig goed.
En waarom die banden nou niet gerepareerd kunnen worden? We zouden het graag weten. Het kan toch niet zo zijn, dat er behalve een prop, geen andere manier van reparatie mogelijk is?
Ik herinner me dat, toen we met de tweede lekke band bij een bedrijf kwamen, de man me twee dingen liet zien uit zijn winkel, die mogelijk nodig zouden kunnen zijn om onze band te repareren: een prop en een, naar mijn idee, stuk rubber. Alles nog verpakt, zodat ik het niet goed heb gezien en het was me verder ook een rotzorg, als hij die band maar maakte.
Dat deed hij; toen hij later de band onderzocht, bleek dat het een gat was voor een prop.
Het is vervelend om te bedenken dat ze hier mogelijk onze, verder nog goede Michelinbanden, zouden kunnen repareren en dan weer doorverkopen. Het heeft echter geen enkele zin om ons daar druk over te maken; we laten het los.
Alleen nog naar de bank om de rekening te kunnen betalen. Ondanks dat er Maestro op de ATM staat, accepteert het machien mijn kaart niet. Dan maar weer dollars gewisseld.
Op naar Karagandy en Astana.
Gerda wil al een dag of wat in een Van der Valk. Je zal trouwens Van der Valk heten en je keten een toekan als logo meegeven. Dat is net zoiets als een inktvis op een haringkraam.
Afijn, nu weet je dat je er altijd naar toe kan.. 😉
We spreken af dat we in deze hitte niet een grote stad ingaan, dat het hotel niet te armoedig mag zijn en aan een doorgaande weg moet liggen.
Blijkt trouwens dat we niet langs Karagandy komen; er is een doorsteek naar Astana.
De plaats Aktau is compleet mislukt. Wat een drama. Niks dan lege, onafgemaakte flatgebouwen met betonrot. Struiken groeien uit de daken en alles is kapot. Toch wonen er mensen. Zouden die bij de grote, smerige fabriek werken, die we van een afstand zien walmen?
De wegen worden steeds beter. Het zal de invloed van de hoofdstad zijn. We eindigen zelfs op 4-baans ‘Chinees’ beton. Zo zacht, een ware zijderoute!
Het liefst willen we dus in een hotel en niet in Astana. Gerda las dat de prijzen er buiten alle proporties de pan uit rijzen. En we zijn nog steeds zo Europees dat we denken dat er in de aanlooproute naar een hoofdstad hotels en motels langs de snelweg liggen.
In het eerste dorp is niks. Ja, een lichtblauw geschilderd, vunzig afbladderend blok beton. Te smerig om naar te kijken, je hoort de kakkerlakken al knagen.
Bij het volgende dorp gaan we weer van de weg af. Het is tijd om te stoppen. Na een paar honderd meter komen we bij een aardig parkeerterrein, waaraan wat bedrijfjes liggen.
Ik stap er één binnen om te vragen of we vannacht op het terrein mogen staan. Er zijn wel tien balies met allemaal vrouwen in witte soort jasjes. Het doet me direct aan een kliniek denken. Toch is het dat niet, zeggen de dames. Volgens mij is er ook een bord met volgnummers.
Nadat ik heb uitgelegd waar we op uit zijn en ze Ger en de auto hebben gezien, krijgen we toestemming om er te blijven vannacht.
Er is camerabewaking en zelfs nog een huisje met bewakers. Mogelijk hoort dat bij een ander bedrijf.
Van de vrouwen merken we niks meer. De bewakingsmannen lijken zich wat drukker te maken. Veel heen en weer geloop en met elkaar praten. Gerda denkt dat het over ons gaat. We hebben er iets te veel belangstelling door, naar ons zin, maar het gaat.
Voorts twijfelen we aan de linker voorband die vervangen is: de spanning lijkt iets teruggelopen. Morgenochtend weer meten, want laat er nou toevallig ook een ‘autoservice’ in het gebouw zitten. Mocht het nodig zijn, dan kan er hopelijk direct worden ingegrepen. Wat dat betreft mogen we, bij alle pech, niet mopperen.
Er is lang veel lawaai. Gerda zegt: “Alles waarvan we in de loop van deze reis last hebben gehad, komt hier bij elkaar”. Ze heeft gelijk. Vrachtwagens, treinen, andere auto’s, honden, moskee… geen koekoek trouwens!
Dank je de koekoek!
Haha!
Vvdd: a. halsbandparkiet, b. bandvink, c. vdv-toekan?
Haha….zeer toepasselijk Karel..wacht maar af!
Pffff. Ik word al moedeloos als ik het lees! Wat een ‘mis’ verhalen. En wat kunnen we dan blij zijn met ons landje. We mopperen hier nog veel te vaak over ’toestanden’. Valt alles bij in het niét.
Groetjes vanuit een heel warm Ierland x
Nou…je kan nog moedelozer worden over een paar blogs…. Veel plezier jullie!!
Oh Astana! DE plek van de zwarte leeuwerik broedgebied waarvoor ik 600 euro vliegticket bijbetaalde vanuit Almaty om deze soort te zien. Enne de eerste minuten naar onze slaapplek vloog zij mee langs het busje!
Geniet ook nu van de vele vele meren, franjepoten enz.
Beide niet gezien….
Gerda en Riet, wat een avontuur! We leven mee van bericht naar bericht. Ontberingen en misgedrag blijven pareren met humor en assertiviteit. Knap. Leefomstandigheden voor de mensen daar lijken me zwaar.
groet Jaap Korf
Ha Jaap, leuk om van je te horen! Inderdaad..je zou niet willen ruilen met de mensen hier. Humor heb je hier volop nodig en met enige regelmaat een stevige wodka!! Groeten ook aan Laura!
Considering the very bad roads for such a great part of your travels does call for flat tyres. And no, a hole of about 5 cm cannot be fixed. The same calls for driving on a flat tyre to look for a place to have it fixed. The wheel rim ruins it. That’s why Australian tyres are made for much tougher road conditions than European ones as our dirt roads are not the best either, I live on one!
Have you ever considered learning how to change a tyre? I don’t like doing it either but it may be a saviour in remote places.