Donderdag 21 oktober 2021

Kwart over acht, gordijn open, wolkeloos! Bij het ontbijt wordt Gerda, die altijd vóór in de auto zit, al beschenen door de zon. De temperatuur buiten is heerlijk. 

Naast de receptie van de camping staat een vrij klein (nep?)houten huis, waarin een man verblijft, die veel rookt. Alleen niet ín het huis. Hij staat daarom vaak buiten, al dan niet vergezeld door een kleine onooglijke hond, die bijna niet meer kan lopen en in zijn vorige leven waarschijnlijk op een teckel leek. Mogelijk was het er zelfs één, wie zal het zeggen, je kan het nu in elk geval niet meer zien. Soms gaat ie een poosje in z’n geparkeerde auto zitten, de man, en gaat daarna weer naar binnen. Misschien is hij een beetje in de war of wat nieuwsgierig naar ons of allebei. Want waarom zou iemand die niet verward is belangstelling voor ons hebben? 

Aan de andere kant van het terrein staat een man z’n supboard op te pompen. Wat een werk is dat! Verder scharrelen de roodborsten en kwikstaarten om ons heen. Ger ziet nog een paar vogels met rode staarten, maar te kort en te slecht om ze te herkennen. Dat is ook het geval met de twee vogels die zo van haar schrikken dat ze in razend tempo langs de boomstam omhoog vluchten. Daarbij rijst de vraag: zijn het nou boomkruipers of -klevers? Hebben we nog niet opgezocht. 

Terwijl de koffie doorloopt, lopen wij even naar het water. 

De camping heet ‘Au fil de l’eau’ en we zijn benieuwd hoe dat water er uitziet, waar veel mensen blijkbaar plezier aan beleven. Laat het nou de Charente zijn die hier langsstroomt met een behoorlijke snelheid. Het geheel ziet er mooi uit, zeker ook door de herfstkleuren op de oevers.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als we na de koffie op pad gaan, is dat onder een lucht met grijze dreigende wolken, die het niet bij dreigen laten. Maar na de eerste plenzende kilometers rijden we wederom in de stralende zon. Dat blijft een beetje het beeld van de hele dag, waarbij de zon het ruimschoots wint van de paar korte heftige regenbuien. 

A10 wordt A62 wordt A65. Als Gerda nat wordt, is het niet van de regen maar van één van de hurktoiletten op een Aire, waar ze, zodra ze de deur opent, wordt getroffen door een massa water die haar tegemoetspuit. 

En om een herhaling van Parijs te voorkomen, helpt Waze ons om langs Pau op de D934 te komen, waarover wij Spanje willen bereiken. Nu we het er toch over hebben: de A65 was bijna leeg. Af en toe dacht ik er zal toch geen rampje zijn gebeurd, zodat we straks van niks wetend ineens een afgrond inschieten na een aardverschuiving of zo. Dit werd mede ingegeven door verkeersberichten die ik gisteren op de autoradio hoorde over noodweer bij Finisterre en zo. 

Na Waze is het de beurt aan de app Park4night om langs de D934, die al aardig op een bergweg begint te lijken, een standplaats voor de nacht te vinden. Je slaat hier niet zomaar meer een zijwegje in. We kiezen voor het dorp Arudy, waar volgens de app een paar parkeerplaatsen zijn achter het kerkhof. Dat blijken er minstens 20 te zijn en ze liggen niet achter maar naast het kerkhof. Bovendien ligt de begraafplaats niet zo afgelegen als ik me had voorgesteld; er zijn best wat huizen om ons heen. Wel zijn we de enige auto die hier staat en vanaf mijn zitplaats zie ik Jezus hangen. ‘t Kan dus altijd slechter.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het ezeltje zegt i-a, de schapen klongelen met hun halsbellen, de honden blaffen en de kippen tokken. 

Kwart voor zeven. Een kleine rode auto komt claxonnerend aan! Nee, er zit geen overspelige vrouw in, maar onze overbuurman, die z’n loslopende kippen alvast schrik aan wilde jagen. Hij staat nog niet stil of springt uit de auto, grijpt de twee uitbrekers en smijt ze zo over het gaas terug de ren in. Het lijkt me goed om even contact met hem te hebben, waar hij helemaal voor open staat. Zijn hele gezicht zit onder de witte verfspatten. Dat hij hard heeft gewerkt is duidelijk. Verder zegt hij dat we hem allerminst storen door hier vannacht te blijven en als we wat nodig hebben, zout bijvoorbeeld(!) dan hoeven we maar te roepen! Het enige is, zegt hij wat verontschuldigend, dat hij morgenochtend om 6 uur moet vertrekken, dus….zijn auto starten. Dat is toch ontzettend  aardig? 

Het is behoorlijk bewolkt, maar het blijft droog. Soms stijgen de wolken wat en lijkt het of de zon nog even zal gaan schijnen, dan weer zakken ze grijs en rafelig over de hoogste toppen. Het is een heel speciaal gevoel om hier zomaar in dit stille dorp te staan. 

Af en toe slaan er wat honden aan en dat is het. Tot… om een uur of half negen de uil begint te roepen. Wat klinkt dat mooi en geheim tussen de heuvels. Nog liever dan hem zien, zou ik willen weten welke soort het is. Ook als we weer naar binnen gaan, blijven we zijn roep horen. 

Morgen even het het dorp in. Wie weet hebben ze ook nog winkels waar we de nodige boodschappen kunnen halen.

Menu van de dag: pasta, meiknollen met sojasaus, omelet met oregano en Parmezaanse kaas.