Dinsdag 9 mei 2023

Al voor het ontbijt hebben we een clubje katten bij de auto; misschien heeft de grijze kater van gisteren, we noemen hem Gijsje, het nieuws dat we hier staan, doorverteld aan z’n maten. De auto blijft dicht en ze taaien af. Later komt Gijs ons begroeten en is niet bij ons weg te slaan. Hij krijgt aandacht en wordt geaaid, wie wil dat niet? Hoewel hij vast ook uit is op lekkere hapjes, die hij niet krijgt. We noemen hem Gijs omdat hij lijkt op één van de katten die we zelf ooit hadden. 

Naast het dorpshuis, staan 5 grote vuilcontainers, waar de dorpelingen met grote regelmaat hun afval komen brengen, ziet er heel welopgevoed uit. Vanochtend is één van hen een vrouw met een grote plastic zak, waarin dus iets zit dat weggegooid moet worden. Na bestudering van de gele plasticcontainer, die barstensvol zit, legt ze de zak even bij het dorpshuis neer, waarna ze terugloopt en de vier andere containers, al telefonerend, van dichtbij bekijkt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“Volgens mij belt ze de vuilnisophaaldienst”, zeg ik tegen Ger, die ook al had geconstateerd dat alles vol zit. De groene zelfs zo erg dat je de deksels ervan zowat niet meer open krijgt. 

Na het ontbijt maken we een kleine wandeling door het dorp, net zo klein als het dorp zelf. Heel jammer dat de kerk dicht is. Het kleine natuurstenen gebouw is zo verzakt dat het hier en daar met ijzeren balken bij elkaar moet worden gehouden. Wat zou ik graag weten hoe het er vanbinnen uitziet. Maar het zal hetzelfde zijn als tijdens één van onze vorige Spanjereizen: in dorpen zijn de kerken als regel gesloten. 

We zijn nog niet terug uit het dorp of een kleine vuilniswagen komt met een rotgang aangereden, veel te wild, en moet boven op de rem om voor de gele en blauwe container tot stilstand te komen. Deze worden één voor één geleegd. Zodra de auto is vertrokken, komt de vrouw met haar grote plastic zak aanlopen en dumpt die met een resoluut gebaar in de gele bak. 

Net als ik op weg ga naar de volle groene containers, zo van het kan toch niet bestaan dat ik daar geen afvalzakje meer in krijg gepropt, komt een tweede vuilniswagen aan en begint de eerste groene te legen. En als de bestuurder aan de tweede begint, zit daar ook mijn zakje in. 

Het telefoontje van die dorpelinge heeft wel succes gehad zeg! Dat willen wij op IJburg ook, waar op die relatief kleine oppervlakte meer troep op straat zwerft dan we in Frankrijk en nu in Spanje hebben gezien. 

We beginnen de rijdag met een doorsteek over Peramea naar Senterada. Een smal heftig wit wegje, dat er op de kaart vrij recht uitziet. Veel klimmen ook. Voor we van onze parkeerplek wegrijden, moet Gerda Gijs nog even weghalen, die voor één van de achterwielen ligt te slapen, anders hadden we hem zomaar dood kunnen rijden; hij stond zelfs niet op toen ik de auto startte. 

In Peramea drinken we koffie op een houten bankje dat naast een mooie dorpskraan staat, of noem je het een fonteintje….ik weet het niet zo goed. Het tegeltjestableau vertoont een zwarte ‘maagd’ met dito kind. 

En het weer erg oud uitziende kerkje, gewijd aan de heilige Christoffel, is dicht. Niet leuk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lunchen doen we in La Pobleta de Bellveí. Het is 22°. Het openen van een nieuw melkpak gaat niet van een leien dakje en daar hebben ze er hier nog best veel van…leien dakjes bedoel ik. 

Melkpakken ook, maar tot nu toe kon ik die op de gebruikelijke manier openen. Dit pak is een uitzondering; de dop krijg ik niet losgedraaid, ook niet met behulp van mijn tanden en daar kan ik best veel mee, al zeg ik het zelf. Hoewel, na een poosje gaat die er toch af en dan kijk ik tegen een ander soort afsluiting aan, die een centimeter dieper zit. Tjongejonge, zou er goud in het pak zitten? Gewoon kapot steken met een mesje Riet, denk ik. Dat doe ik, maar als ik begin te schenken, valt er een soort plastic ring uit met scherpe puntjes eraan…kortom welke nitwit heeft dit verzonnen? Ik word zo kwaad…om de één of andere reden kan ik dit er nu niet bij hebben. En ik ben al niet dol op de resultaten van de verpakkingsindustrie. Hoe vaak moeten jullie iets openmaken, waarbij je schaar en/of bruut geweld moet gebruiken, wil dat lukken? 

Ik schenk het nieuwe pak melk leeg in het oude, zodat ik morgen gewoon de dop eraf kan draaien. 

Op de Col de Creu de Perves zien we dreigende wolken hangen, terwijl we juist dachten dat we de regen aan het ontsnappen waren. 

De navigatie is ingesteld op Casteljón de Sos en we hoeven alleen maar de N260 te volgen, hoe simpel kan het zijn? 

Dit zijn natuurlijk ook geliefde routes voor motorrijders en dagelijks zien we er tientallen onderweg. Mooi gezicht als ze hun motoren in de bocht leggen, hoewel er bij zijn die behoorlijk onverantwoord rijgedrag vertonen. 

Er is nog even een stressmomentje als de navigatie ons ineens de A1605 op stuurt, terwijl we de N260 moeten volgen. Dat kan niet kloppen, dus omkeren en de draad weer oppakken. 

Aan de rand van Casteljón is een bijna leeg parkeerterrein, met uitzicht op de bergen; niks meer aan doen, hier blijven we vannacht. Hoewel..er staan hekken met de mededeling dat er morgen markt is en dat de straat naar dit terrein dan is afgesloten van 7 tot 15:00 uur. En we zien geen andere straat om er vandaan te komen. Dan maar verder kijken. Intussen begint de navigator te praten over een alternatieve route omdat de N260 is afgesloten. Hè? Hier moeten we wel zekerheid over hebben, want onze route voor morgen is de N260.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In de regen loopt Ger naar een hotel en hoort van gasten dat er niet een gedeelte van de weg is afgesloten, maar de hele route die we morgen moeten rijden, tot Colladas, en zoveel alternatieven zijn er in de bergen niet. We moeten een eind terugrijden en dan een enorme omweg nemen over de gele A1605. Balen!

We gaan direct terug naar de parkeerplaats om daar te blijven vannacht en ontdekken, na beter kijken, twee alternatieven om er na zevenen weg te komen. De regen houdt op en de zon schijnt recht de auto in, zodat de stoelen naar buiten kunnen. 

Verder hebben we een klokkentoren, die teveel lawaai maakt om boven te slapen, tenzij vannacht de stekker eruit wordt getrokken. Maar dat weet je niet. 

Ook vraag ik me af of ze nou echt 57km. essentiële verbinding gaan afsluiten. Aan die weg wonen mensen die naar hun werk of naar school moeten en alternatieven zijn er niet in de bergen. Alle zijwegjes van de N260 lopen na een poosje dood. Enfin, ze zoeken het maar uit en wij morgen ook. Misschien kan de politie ons vertellen wat er nou precies is afgesloten en of we echt die grote omweg moeten maken. 

Intussen zitten er mooie ringmussen in het bosje naast de auto: vogel van de dag. 

Menu van de dag: broccoli, serranoham en geraspte Comté. 

Veel blaffende honden dichtbij, misschien een kennel? 

Het was weer een drukke dag.