Donderdag 5 juni 2025

Gisteravond een uur of negen: een grote witte massa schoof langzaam tussen onze auto en ons uitzicht in. Huh? Gerda aarzelde geen seconde: zij schoof in haar plastic klompen en vertelde onze landgenoten dat wij hier op het terrein van vrienden staan, dat hun actie heel begrijpelijk is, maar helaas…. geen plaats in de herberg. Ze vertrokken zonder tegensputteren. 

Toen ze gebruik ging maken van ons natuurtoilet om de hoek bij het gebouw van Nistad, werd ze serieus aangevallen door een stel meeuwen, die waarschijnlijk zitten te broeden op het platte dak van het bedrijfspand. Zo relaxed, het camperleven..

Vanochtend zeven uur. Buiten is het 9°, bewolkt en iets zon. Van het weer kan je van alles zeggen, maar niet dat het instabiel is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De wind is klaarwakker en begeleidt als een orkest de dans van de (oever?)zwaluwen, die hier in groten getale boven het water hun snelle wendingen maken en af en toe rakelings langs onze ramen scheren. Of het werkelijk oeverzwaluwen zijn, is moeilijk te zien tijdens die razendsnelle vluchten en is momenteel nog in onderzoek. Cruciaal daarbij is, zo begrijp ik of de vogels een bruin borstbandje hebben. 

Voor we vertrekken, zoek ik in het bedrijfspand nog even de baas van Nistad op om hem te bedanken voor zijn gastvrijheid, hetgeen hij ietwat laconiek accepteert. 

En de uitslag van het onderzoek wijst uit: oeverzwaluw, vogel van de dag. 

Zoals ik gisteren al schreef, had de Coop geen roomharing en daarom willen we onderweg naar een supermarkt om het alsnog te kopen; lunch zonder deze lekkernij, we moeten er niet aan denken. Laat er nou langs de weg bij Lavik een Bunnpris staan. Hup het parkeerterrein op en Gerda is al weg om terug te komen met twee potten haring in karrisaus en één pot met roomharing! Oh!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het plan is om de veerboot te nemen van Rysjedalsvika naar Rutledal. Omdat we hebben gehoord dat die boot om de vier(!) uur vaart, informeert Gerda bij een Noorse vrouw die de post rondbrengt of dat klopt. Ze zoekt het op haar telefoon tot op de bodem uit en bevestigt het. Het goede nieuws is dat we geluk hebben: het is tien voor twaalf en om 12:35 uur is er een afvaart. Nu nog er op tijd zien te komen, want ze zegt ook dat de voor de hand liggende en kortste route is afgesloten en we daarom met een omweg door de bergen moeten rijden. Op zich niet erg, want we waren toch al van plan om die route te nemen, alleen hoe heftig is ie? 

Het valt mee, wel weer haarspeldbochten en erg smalle stukken, waar uitwijkmogelijkheden zijn gemaakt. We hoeven maar één keer een klein stuk achteruit te rijden en we zijn ruim op tijd bij de veerboot. Die vertrekt vanaf een leuke plek, anders dan bij eerdere afvaarten: een paar schuurtjes en een aanlegsteiger, zoiets. De oversteek is gratis. 

En wat hadden we op de boot al een trek in die haringen! Bij aankomst vlug parkeren en dit keer moet de karrisild er aan geloven, na zoveel dagen roomsaus.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verder naar veerboot nummer twee voor de overtocht van Sløvåg naar Leirvåg. Het is wel 40 minuten wachten, want deze veerboot vaart slechts eenmaal per uur. Intussen is de wind behoorlijk toegenomen, we denken kracht zeven met uitschieters naar acht. De boot schommelt en schudt, een knobbelig zeetje, sorry fjordje, vol witte koppen. Iedereen blijft in de auto zitten en ook Gerda, die het even wilde proberen buiten, komt met steil opgewaaide haren snel terug de auto in. 

Van Park4Night-mogelijkheden op onze route worden we niet echt blij en we maken een zijsprong naar het westen. Daar staan we aan een uitloper van het Fensfjord denk ik en mogelijk heet dit stukje water Ervika, maar ik kan het mis hebben.

Menu van de dag: bloemkool. Pasta met tonijn, ansjovis en knoflook. Parmezaanse kaas. 

Gerda ging wat in de rondte kijken naar vogels en komt een beetje teleurgesteld terug omdat ze weinig bijzondere soorten ziet, eigenlijk steeds dezelfde ook. Natuurlijk zijn de eidereend en de zaagbekken die we hier weer zagen mooie vogels, alleen ze verrassen haar niet echt meer. Voorts verbaast ze zich erover dat ze zo weinig meeuwen ziet, veel te weinig vindt ze. Ook als we overvaren, vliegen er geen of bijna geen meeuwen over het water. Misschien is er een verklaring, waar wij geen weet van hebben. 

Bij het enige bootje dat aan de afmeerplaats ligt, staat sinds we hier kwamen een verlaten auto. We zijn benieuwd of de eigenaar uit vissen is met een andere boot of mogelijk in deze ligt te slapen. We houden jullie op de hoogte.

Tot morgen!