Dinsdag 18 oktober

Ger komt toch aan met een bosje munt voor we vertrekken. Dat groeit in grote getale om ons heen, heerlijk. Toen we hier aankwamen gisteren, woei de geur ons tegemoet. Meestal als we kruiden zien staan en ik ben enthousiast, zegt Gerda:
“Nee, dat wil ik niet, daar hebben honden op gepist”. Van de munt zei ze het ook. Maar deze plantjes zijn zo jong en mooi, dat ze er geen weerstand aan kon bieden.

We rijden de S19 richting Castrovillari. De eerste stop is in Morena Calabro omdat Gerda op de deur van een bar WiFi ziet staan. En het is beter om ‘s ochtends, als de dag nog voor ons ligt, met internet aan de slag te gaan. In de middag, als het warmer is en we hebben al een uur of wat gereden, levert het zoeken naar WiFi eerder stress op.
Het blijkt weer zo’n mooi, grijs oud dorp te zijn, dat tegen de heuvel aan is gebouwd. Je kan er zo een 1000-stukjes legpuzzel van maken. Die zou je dan waarschijnlijk cash moeten betalen, want ‘klein bedrag pinnen mag’ daar hebben ze nog bijna nergens van gehoord. Wat wordt in Italië nog veel cash afgerekend, ook hogere bedragen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Al verder rijdend, hebben we een erg mooie bergketen links van ons. De kleuren van de berg zijn beige en grijzig met verspreid roodbruine vlekken erop van bomen in herfstkleur. Goeie combinatie. We rijden veel hoog en hebben een weids uitzicht. Kortom dit beantwoordt meer aan onze smaak dan de landschappen die we de afgelopen tijd zagen.

Bij Tarsia staat de poort van de begraafplaats open. We kunnen het niet laten om even naar binnen te gaan. Het is zo’n soort dodendorp met straten, waar elke familie zijn eigen vakantiehuisje heeft, maar dan meer voor long term stay.

 

 

 

 

 

 

 

 

Een paar bermprostituees hebben elk hun eigen parasol en schoenen die blikkeren in de zon.

Echt verrast zijn we als we denken dat we een grote stapel boomstammen zien liggen en het blijkt een modern vormgegeven gebouw te zijn van de architect Antonio di Sanzo. Misschien is het nog niet helemaal af, want we zien nergens een manier om er bij te komen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Onder de rook van Cosenza slaat Ger rechts af bij een bordje ‘Universiteit’. Ja…ze beweegt zich graag op niveau! De weg leidt ons naar een aantal leegstaande en totaal vervallen gebouwen: de universiteit! Er dicht bij zijn nieuw aangelegde sportvelden en een leeg, ruim parkeervak. Bovendien is het er heerlijk rustig. Goed, op een vrachtauto na die om de tien minuten langskomt met een vracht aarde, die verderop moet worden uitgekiept. Je weet, dat gaat ophouden.

Op haar verkenningsronde ontdekt Gerda een soort educatief vogelparkje met een villa er op. Door haar verrekijker ziet ze een kooi met daarin twee vale gieren. Bij de villa staan twee auto’s geparkeerd. Nee, die zijn niet van die gieren. Ze denkt: ‘misschien kunnen wij daar ook staan vannacht’ en wil door het hek verder lopen om te kijken of ze ergens iemand kan spreken.
Op dat moment komen er twee blaffende honden op haar afgerend en ze maakt dat ze wegkomt. Ger heeft niks meer met blaffende honden sinds ze ooit in Frankrijk door een keffertje in haar achillespees werd gebeten.
Terwijl ze verder loopt en af en toe door de verrekijker kijkt, stopt er een auto bij haar. De bestuurder zegt iets tegen haar in het Italiaans. Ze gaat er vanuit dat het met de verrekijker heeft te maken en zegt hem in het Engels dat ze birds aan het watchen is. Ze krijgt een vette grijns en hij verdwijnt.
Als ze terug is bij de auto en het vertelt, zeg ik:
“Oh, in een zilvergrijze jeep? Die is hier ook al een paar keer zachtjes en speurend langsgereden”.

We hebben het er reuze naar ons zin. Tegen de schemering komt er een stel jonge mannen voetballen. We schatten in dat het studenten zijn. Want intussen hebben we gezien dat er aan die leegstaande gebouwen nog wat nieuwbouw vastzit. Ze kijken wel even, maar gaan verder met hun eigen spel.

Menu van de dag: is qua kleur geïnspireerd op de beige bergketen. Pasta met mosterd-roomsaus, worstjes, kastanjechampignons, savooie kool met verse gember, citroensap en sojasaus.

Vogels van de dag: een flinke club raven, die langs een berghelling zweefden.

En over vogels gesproken: de vogelvriend van Gerda komt nog verschillende keren sluipend langs onze standplaats rijden. Misschien denkt hij dat er nog wat te vogelen valt?