Woensdag 17 mei 2017

De donker/witte vogel waar ik het gisteren over had, is nu beter te zien geweest. Gele snavel, geel oog, voornamelijk bruin van kleur. Het wit is het duidelijkst te zien wanneer hij vliegt: soort witte banden over de vleugels. Wie het weet, mag het zeggen.
En ik hoorde de koekoek vanochtend, dat weet ik zeker, dus: vogel van de dag.

Tegen achten zwaaien we Erik en Ellen uit, want om acht uur gaat de grenspost open. We zijn benieuwd hoe het hen zal vergaan.

Tijdens het ontbijt begint Gerda over haar twijfels m.b.t. het wegje langs de Turkmeense grens dat we van plan zijn te volgen. Het is vast onverhard, splitsingen waar we niet weten welke richting we moeten kiezen en nog zo wat. Ja, dat kan allemaal, het kan ook anders zijn. Zelf verzint ze als alternatief een kleiner rondje. Als alles meevalt, kunnen we onderweg altijd nog beslissen om het oorspronkelijke plan uit te voeren. Valt het erg tegen dan moeten we in het slechtste geval omkeren. We gaan er voor.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gelukkig heeft het dorp winkels genoeg om onze voorraad op peil te brengen. ‘t Is opvallend dat de vrouwen hier anders gekleed gaan dan we tot nu toe gewend waren. Kleuriger, minder streng.
En dan nemen we in het dorp het wegje waar we steeds naar keken en ons van afvroegen ‘zou dat het zijn’? Buiten de bebouwde kom loopt het direct steil omhoog de bergen in…..geasfalteerd. Dat blijft voorlopig zo. De spanning zakt, ook Gerda geniet van de omgeving en zegt dat ze blij is dat we hiervoor hebben gekozen.
Na het tweede verweerde lemen dorp zakt de pret enigszins: het asfalt wordt een onverharde weg. Gelukkig in redelijke conditie: geen wasbord, aardig vlak, zonder bijzonder lastige obstakels. Hier en daar een door smeltwater ontstane geul, waar we zonder problemen doorheen komen.
De dalende lijn zet zich echter in dubbele betekenis voort: na het tweede nomadenkamp rijden we de rivierbedding in. Een paar honderd meter verderop is van een weg eigenlijk geen sprake meer. Stoppen, de boel verkennen èn foto’s maken, want we zijn omringd door mooie bolle struikjes met lila bloemen. Ook de vogelgeluiden mogen er zijn; van het schorre ‘gekakel’ van een hoen tot de meest muzikale tonen, die af en toe aan een nachtegaal doen denken. Zien doen we echter niks, qua vogel dan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gerda gaat op pad om de rivierbedding te verkennen, maar ook al komen we de volgende honderd meter door, je weet niet hoe lang deze ‘weg’ nog is. We zouden stapvoets verder kunnen….. alleen als het slechter wordt, houdt het echt op en valt er dan te keren?
Goeie vraag: dat is nu al niet eenvoudig. Bij Wim lukt het, bij ons ook, alleen niet zonder hulpmiddelen. We moeten wat grond en grind weggraven achter de auto en de zandplaten komen er aan te pas: het rechter voorwiel slipt en draait steeds verder de bodem in.
Het is dus duidelijk dat we hebben besloten om terug te gaan. Jammer, maar verstandig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op de heenweg lieten de militairen ons zonder meer doorrijden, nu houden ze ons aan. Dat wil zeggen, het lijkt er op dat ze Wim, die vóór rijdt, laten passeren, tot we ineens een militair achter hem aan zien hollen, die probeert hem te laten stoppen. Wim merkt niks, dus zijn wij de klos. Vier nieuwsgierige hoofden voor het portierraam en een vraag in het Farsi.
“Wij kunnen u niet verstaan”.
Ze zijn heel even van slag en praten dan gewoon verder. Ineens hebben ze het gevonden: “Passport!”
Gerda praat steeds door in het Nederlands en zegt iets van ‘kom op, gaan we niet doen paspoorten’ en ‘Holland’. Ah…nu weten ze wat…enige opwinding. Het woord Turkmenistan valt. Nee, wij blijven in Iran, we gaan naar Bojnurd. Een vijfde man die er bij is gekomen, roept nog eens van achteren: “Passport!”. Ger gaat echter onverstoorbaar door en dan mogen we ineens doorrijden. Voor we dat doen, vraagt ze nog wat over de route, waarop ze blijkbaar denken dat we helemaal de weg kwijt zijn en voor we het weten, hebben we weer een escorte te pakken. In dit geval rijden ze ons met knipperlichten vóór tot Bajgiran.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terug naar Quchan, er zit niks anders op. Eén pluspunt: de klaprozen onderweg zijn aan het open gaan en tussen het groene gewas zien we grote rode vegen in het land.
Na Quchan nemen we de snelweg naar Shirvan en het plan is om net voor Qarloq rechts af te slaan naar Raz om zo een rondje richting Turkmeense grens te maken, dat beter te berijden is.
‘t Is een saai stuk snelweg en we worden slaperig. Missen we daarom de afslag naar Raz?
Bij navraag worden we inderdaad teruggestuurd naar Qarloq, waar veel verwarring ontstaat; we hebben geen idee waar de zijweg begint. De politie en dorpelingen ook niet, dat wil zeggen, ze verwijzen ons allemaal door naar Bojnurd, vijftien kilometer verderop. Dáár is de afslag naar Raz.

Voor nu is het echter genoeg, het is tijd om er mee te stoppen. Iets van de weg af ligt een tankstation, ruim opgezet, veel asfalt, restaurant, winkels en een moskee, waar aan de achterkant plaats genoeg is voor twee auto’s plus zicht op de bergen. Morgen zien we weer.

Hoewel het een kille dag was, in de bergen slechts 13 graden, kunnen we nu nog even met de stoelen buiten in de zon. Graadje of in de twintig.

Menu van de dag: pasta met tonijn. Roerbak groentes, komkommersalade. Ik zei het al, meer smaken hebben ze niet.

Onderweg staken kleine pelsdieren de weg over. Centimeter of 25 lang, lichtbruin, beetje dikke staart. En we reden bijna een hond dood, scheelde een haar.