Woensdag 29 mei 2024

Het was een goede tweede nacht in de Ark. De lucht is wolkenloos, dus de zon straalt de bus binnen. Het is 15°, maar voelt als meer. 

Na het ontbijt drinken we een koffie van de zaak op het overdekte balkon; je mag daar onbeperkt koffie en thee maken voor jezelf. 

De eigenaar schrijft op zijn visitekaartje voor ons een naam van een autobandenbedrijf, waar we beter de bandenspanning kunnen laten controleren dan bij een tankstation, zegt hij: “Je geeft ze wat geld, ze doen even psss, pssss…en klaar!” Het heet Lastik Hava en als ik vraag naar een adres dan zegt hij: “O ze zitten overal, geen probleem!” Ja, daar schieten we niks mee op; als we eerst de banden warm moeten rijden voor we er zijn, heeft het geen zin. We zien het wel. 

Pas na veel kijken of ik een bedrijf langs de weg zie met die naam komen mijn reishersens tot leven en realiseer ik me dat op de bandenspanningsmeters bij tankstations het woord ‘hava’ staat. Ff internet: haha, hava=lucht. Lastik=band, dus de man heeft bedoeld dat we gewoon naar om het even welk bandenbedrijf kunnen gaan om de banden te laten controleren en dat het niet om één specifiek bedrijf gaat dat Lastik Hava heet…pfffffff…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dan de rit naar Igdir: wat een goeie keuze. Jullie zullen er misschien gek van worden, maar we rijden nu langs een andere kant van de Agri Dagi (Ararat!) die vanaf hier bekeken in een glad, groen heuvelachtig landschap ligt, wat een prachtige combinatie oplevert. Links alleen gladde groene heuvels, ook erg mooi. Ik begrijp die Noach wel: als je toch moet stranden, doe het dan hier. 

Koereigers onderweg: vogel van de dag. 

Het is 12 uur en 27°, wat betekent dat we een eind zijn gedaald. 

Af en toe grazen er grote kuddes zwarte schapen op de vlakte voor de immense berg of er spiegelen plassen water tussen het groen…schoonheid! Alles is niet te fotograferen, maar de beelden zijn opgeslagen in mijn hersencloud. 

Bij een Polispost is weer een snelheidscontrole, maar omdat de diender zit te slapen, rijden we gewoon door. 

Na Igdir gaan we richting Kars, wat weer nieuwe natuurwonderen oplevert: fantastisch gevormde heuvels met kleurencombinaties van rood, bruin, oker en groen. Je kan wel om de 100 meter stoppen om te fotograferen. Na Tuzluca slaan we af richting Kagizman, de weg loopt daar pal langs de Armeense grens, het landschap blijft ons boeien, nu met veel kleuren roze. 

Voor de lunch stoppen we bij immense velden met witte bloemen. Omdat er ook wolken zijn, speelt het licht met alle vormen en kleuren om ons heen, elk ogenblik verandert het beeld. Wat eerst kleurige heuvels waren, zijn even later donkere silhouetten, maar niet minder mooi. 

Intussen zien we steeds een rivier naast ons, dan weer links, dan weer rechts. Ik weet niet welke, het zou de Aras Nehrt kunnen zijn. Het landschap verandert, wordt ruiger, niet minder interessant.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dan beginnen we aan de laatste etappe, die naar Horasan. Lang verhaal kort: het gaat drie keer mis. Maps is in de war, geen borden met de naam van de stad, wij zijn in de war. Vragen dus. 

De eerste keer aan een boer, die ons een kant op wijst. Na een tijdje denken we: omkeren, dit gaat niet goed. Daarna vragen we bij een tankstation, dat op een cruciale kruising ligt, naar de goeie richting. Dit veroorzaakt bijna een rel. De bergweg, die we volgens Maps nu zouden moeten nemen, is niet om te doen, zegt een man, die daar bijna ruzie over krijgt met mannen die er anders over denken. Resultaat, we keren weer om en gaan voor de tweede keer de ‘boeren’route op, dit keer met de instructie om bij Koyunyurdu (!) linksaf te slaan. Dit alles betekent dat we behoorlijk omrijden. Horasan halen we niet meer vandaag, geen Hoera!san dus. 

Intussen, dat moet ik niet vergeten, rijden we heel lang over een ongewoon mooie hoogvlakte…hoog dus, heel vlak en alleen maar groen, links en rechts zo ver je kan kijken. Af en toe heb je het idee dat je in een schilderij van Rothko rijdt. 

We besluiten om bij Sarikamis te stoppen, één van de typische dorpen die op deze vlakte liggen, klein en heel ruim opgezet, ruimte zat! Er is ook iets met wintersport. Park4Night heeft 1 suggestie, wat al heel bijzonder is, maar niet werkt. Een vreselijk verlaten parkeergebeuren direct langs de doorgaande weg en van God en Allah verlaten. Daarna zijn we een uur bezig om iets te vinden, zowel door een praatje met bewoners, bewakers van het huis van de burgemeester, de goed Engels sprekende vrouw van de eigenaar van een hotel…het wordt allemaal niks. Als ik jullie de details beschrijf, ben ik om middernacht nog niet klaar. Wat ik al een paar keer opperde, doen we uiteindelijk: naar het politiebureau gaan, waar we telkens langsreden. We leggen ons probleem voor aan een aardige vent. Er is ruimte genoeg bij het bureau voor onze auto, maar die vlieger gaat niet op: de politie mag geen andere voertuigen op het terrein laten parkeren. Maar hij zal iets voor ons bedenken ‘zegt’ hij op de vertaalapp en gaat naar binnen om met een collega te overleggen. Het resultaat is dat we achter hen aan mogen rijden naar een veilige plek. Wáár komen we uit? Bij de moskee, waarnaast een leeg soort schoolgebouwtje staat. Dat is het. We vinden het eigenlijk niks en kijken op Hotel Lion Hill Resort, dat aan de overkant van de weg ligt en er goed uitziet. Ze zeggen dat we van het toilet van dat hotel gebruik mogen maken. Ik typ in: kunnen we niet op de parkeerplaats van het hotel staan? Ze reageren heel verrast, zo van: Allah, dat we daar zelf niet aan hebben gedacht! Natuurlijk kan dat!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En daar staan we nu, heerlijk. We werden heel hartelijk verwelkomd, mijn aanbod om te betalen, werd afgewimpeld en wij op onze beurt wimpelden hun aanbod van thee af. Ja, we worden wijzer… Ik vertaalappte dat we heel blij zijn om hier te staan, dat we moe zijn, zelf alles aan boord hebben qua eten en drinken, dat er nog een blog geschreven moet worden en dat we hen morgenochtend zien. Dat werd met veel vriendelijkheid direct aanvaard. 

Menu van de dag: wordt iets met rest wortelen, aangevuld met de standaardgroentes van hier, en het zal wel ei worden.

Toen we hier net stonden, kwam er een kauw (oostelijke vorm) naast ons op het hek zitten. 

Onderweg reed er een oude witte auto achter ons, die steeds claxonneerde en flashte. Ik dacht dat hij wilde passeren, maar elke keer als de gelegenheid er was, gebeurde het niet. Toen we flink gingen stijgen was hij niet opgewassen tegen onze 150PK, niet meer gezien. 

Daarna iets wat misschien vreemder was: een andere witte auto haalde ons in en ging een eind verder langs de kant van de weg staan. Een jonge vrouw, vrij traditioneel gekleed, stapte uit en probeerde ons te laten stoppen. Ze was niet in paniek en haar man(?) hing grijnzend uit het autoraampje. We zijn doorgereden…