Donderdag 17 september 2020

Het begroetingscomité van deze ochtend bestaat uit zon en fazant, waarbij de zon haar vaste baan loopt, in tegenstelling tot de fazant, die zo te horen om de bus heen draait en van alle kanten zijn krassende geluid laat horen. Of het goed- of afkeurend bedoeld is, geen idee.

Zodra we beneden zijn en de gordijnen opendoen, zien we een groepje zwaluwen dat ons om de bus en boven de dijk laat genieten van hun flitsende zwenkingen. Boeren- of huiszwaluwen…ook geen idee. Zo snel als ze zijn, krijg je ze niet goed gevangen in het beeld van de verrekijker. 

Na een poosje krijgen de zwaluwen concurrentie van een club puttertjes, die neerstrijkt op een grote struik in het land naast ons. Vogels van de dag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Weinig lawaai vannacht. Eén auto, die zo hard langsreed dat we bij het passeren ervan een soort doffe dreun hoorden, gevolgd door een hevige schok plus wat naschokken van de bus. 

Om 8 uur luidt de kerkklok van Baarland. Ik schiet in gedachten een halve eeuw terug toen ook op ons dorp de klok 3x per dag luidde. Mijn ouders vertelden me dat de gewoonte stamde uit de tijd dat landarbeiders nog geen horloges hadden en op die manier toch wisten hoe laat het was als ze buiten het dorp voor de rijke boer aan het werk waren. Om 12:00uur werd bijv. al luidend de lunchtijd aangekondigd. 

Deze keer geen oesters na de wandeling van Ger. Wel zag ze drie dames met een zwarte Transporter, die met lieslaarzen aan bezig waren op de slikken en grote witte plastic zakken bij zich hadden. Tja, wat moet je er mee?

Toen ze een bankje voorbijliep, waarop een vrouw met een kleine hond zat en het hondje verroerde zich niet, stopte ze en zei tegen de vrouw: “Mag ik u eens wat vragen?” Dat mocht. 

“Het valt me op dat uw hondje zo rustig is. Want wat vindt u nou van mensen die hun blaffende honden op je af laten rennen en boos worden als ze merken dat je dat niet prettig vindt?”  

“O, dat vind ik verschrikkelijk”, antwoordt de vrouw, “wanneer er andere honden op ons afgerend komen, pak ik mijn hondje altijd gauw op. Die mensen zeggen dan meestal: hij doet niks hoor. Maar”, zo gaat ze verder “mijn hondje is bijna blind”. 

Ander leuk hondenverhaal: terwijl ik zat te schrijven, daalde een man met een zwarte, vrij grote hond de dijktrap af. De aangelijnde hond ging om de paar treden zitten en keek strak en gespannen naar onze auto. Ook tijdens het lopen liet zijn blik de bus geen seconde los. Onderaan de trap zette hij zich weer neer, kijken, kijken… Toen hij van de baas de auto in moest, stak hij nóg  weer zijn kop om de hoek van de bumper om verder te gaan met zijn observering. Zelfs bij het wegrijden hield hij z’n kop buiten het raampje en keek net zo lang naar de bus totdat het onmogelijk werd gemaakt door een bocht in de weg. Lachen! 

Rijdend richting Westerscheldetunnel komen we door Ellewoutsdijk. Heel bijzonder, klein dorp. Authentiek nog. Een paar kromme straatjes die samen ongeveer in een cirkel lopen. Terwijl we dat rondje rijden, zie ik een bord: ‘zaterdag gerookte zalm’. O, misschien hebben ze op donderdag wel wat anders. Niemand te zien, alleen de buurman, die vertelt dat de visboer een hobbyist is, die af en toe iets te koop heeft. Jammer, ik heb zin in vis voor vanavond. 

Verder vindt Ger het dorp een beetje ‘kunstenaarachtig’, je weet wel, met van die zelfgeknutselde objecten in de tuin. Bij het verlaten van het dorp zien we tot onze verbazing wel twee grote landhuizen, veel grond eromheen en veel witte antiek uitziende beelden erin. Ziet er mooi en goed onderhouden uit. 

Verder kronkelend door het land ligt een beetje verscholen in een hoek bij Ovezande ‘t Klompekot. Een wit stenen huis ingericht als eetcafé en een houten aanbouw, waarop staat Thai restaurant ‘t Klompekot. Het laatste wat je hier zou verwachten is een Thai. Op een bord worden Zeeuwse mosselen aangeprezen en vissoep. Hoog fusiongehalte. We gaan voor de vissoep.

Op het zonnige terras is het redelijk druk. We zitten naast een bizar gezelschap. Aan de ene tafel een echtpaar, dikke zestigers, letterlijk en figuurlijk, met een rolmopserig, harig hondje, waar je met moeite kop en staart aan kan ontdekken. Andere tafel drie mannen en een uit Thailand afkomstige jonge vrouw. Behalve de laatste zijn ze allemaal niet om aan te zien. Een broodmagere man met een erg grote neus, die helemaal naar zijn tandeloze, ingevallen mond buigt, heeft het hoogste woord. Hij is één keer in Thailand geweest en dat zal je weten. Hij weet er alles van, zelfs dat iemand van de koninklijke familie meestentijds in Zwitserland en Frankrijk vertoeft omdat hij zoveel mogelijk blanke vrouwen wil neuken. Bulderend gelach. En dan die man die een bedrijf kocht in Thailand. Toen hij het jaren later wilde verkopen, bleek dat je als buitenlander niks kunt kopen daar, alleen huren voor 99 jaar. Geld kwijt! En ik denk nog meer foute verhalen; ik kan er lang niet alles van verstaan. De vrouw van het echtpaar laat haar man zijn steentje bijdragen, o.a. over zijn vroegere vechthond en zijn semi-integraalcamper, maar zegt zelf niet één woord. De Thaise is aan het knuffelen geslagen met het harige hondje. 

De vissoep laat lang op zich wachten en de smaak maakt dat niet echt goed. Ook de reclame voor gratis WiFi bij de deur stelt niet veel voor, we krijgen de boodschap dat het nauwelijks werkt. 

Dat gaat een stuk beter bij Golden Tulip in Terneuzen, waar ik het ‘WiFi en wijnconcept’ van hotel Terminal herhaal. 

Ons einddoel is Paal in Oost-Zeeuws-Vlaanderen, maar als we onderweg een geschikte slaapplek zien zullen we stoppen is de afspraak. De route loopt over Reuzenhoek, Oude Stoof en Roversberg. Twee kilometer voor Paal houden we het voor gezien in een brede berm bij de T-kruising Kruispolderdijk en Oude Graauwsedijk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Aan de ene kant kijken we uit over een kaal aardappelveld, waar de opgehoogde rijen nog strak in het gelid liggen. Mooi gezicht. Als ik er voor de zoveelste keer naar opkijk, denk ik een fractie van een seconde dat ik gek word; die flats daar aan de horizon… die stonden er zonet toch niet? Dan dringt het tot me door, het is een immens containerschip dat torenhoog opgeladen vlak langs de dijk naar Antwerpen vaart. De vaargeul is hier smal. De onderkant van het schip valt weg achter de dijk en je ziet alleen de gestapelde bruinrode containers heel langzaam verschuiven, inderdaad net  appartementengebouwen. Wat ziet dat er bizar uit.

Het wordt rustiger, alleen af en toe nog wat grote landbouwwerktuigen die naar huis gaan. Er worden nog uien geoogst hier en daar en wie weet wat ze nog meer doen. In de vele boomgaarden, waar de Zak om bekend staat, is het perentijd. Als ze niet meer aan de bomen hangen, worden ze particulier verkocht. 

Menu van de dag: roerbak courgette, ui, knoflook, tomaat en witlof. Wat sojasaus. Gerookte makreel.

En…de lamsoor, die Gerda van het slik had meegenomen en die ik hier vergat te noemen, bleef, alwéér vergeten in de voorraadlade liggen.