Avoriaz, zondag 5 maart

Zaterdagochtend. Zonder kachel aan, met de deur open in de zon. Zou het dan toch bestaan dat we zonder sneeuwkettingen tot Avoriaz kunnen komen?
Eerst naar onze Marokkaanse vriend. Een tegenvaller, hij is er niet. Wel twee andere knapen. We bestellen koffie en als die op is, vraag ik of ik een foto van het interieur mag maken. 
Dat mag niet, wat zullen we nou krijgen? Bij het afrekenen, vraag ik nog eens of ik nou echt niet een gedeelte van het interieur met de New Yorkfoto’s ……
“Non madame”, onderbreekt hij, “le patron a interdit de prendre des photos. Je suis désolé”. Dat laatste zal wel meevallen. Die leukerd van gisteren had het vast goed gevonden, maar je moet je er bij neerleggen.

Met de sneeuwkettingen hebben we meer succes, liever gezegd ‘zonder’. De hele weg is schoon. Alle aankomstrituelen verlopen voorspoedig en omdat we zo vroeg zijn, staan er geen rijen voor de incheckbalie. Wel een mevrouw erachter, die een door ons ingevuld formulier probeert te begrijpen. We hebben al van alles uitgelegd, als ze vraagt:
“Et la ville où vous habitez?”
“Ici… Amsterdam”, wijs ik.
“Oh! c’est une ville, Amsterdam?” Uit niets in haar houding of mimiek blijkt dat het een grap is. We laten het zo.
Nog een minpuntje: we moeten met alle bagage een paar honderd meter door de sneeuw ploeteren, want we zitten in een ander gebouw dan waar de receptie is. Alle bagagesleeën zijn op.
Voor de skipassen, ski’s en boodschappen gaan we het dorp in, waar het intussen heftig sneeuwt en hagelt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Binnen is het behaaglijk en als ik de weersvoorspelling op TV zo eens bekijk, kunnen we nog tot woensdag op de bank hangen: wolken, sneeuw en regen!

Menu van de dag: rest zuurkool, roerbak rode paprika, rauwe ham, pasta met knoflook en citroensap.

Zondag. De meteo klopt: bewolkt en sneeuw. We haasten ons niet en zijn voorbereid op hooguit wat rondjes in de buurt. Voor het eerst na een jaar weer op de piste en dan geen hand voor ogen kunnen zien, daar word je niet echt blij van.
Toch gebeurt het onverwachte. Net als we onze skikleding aan hebben, wijken om een uur of half elf de wolken voor de zon. Vanuit onze studio kijken we de kant op van Morzine en daar lijkt de bewolking het snelst te verdwijnen. Er op uit!
Wat is het heerlijk en de sneeuw is goed. Wel hangt overal de waarschuwing dat op elk moment liften gesloten kunnen worden vanwege harde wind. Beetje opletten dus. Stormachtige windvlagen zijn er nu al, waarbij de stuivende sneeuw snijdt in je gezicht. Maar in de luwte is het lente.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tot een uur of één, half twee in elk geval. Dan komen aan de Morzinekant weer wolken opzetten, de windvlagen worden talrijker en we maken dat we terug in Avoriaz komen.
Daar is nog tijd voor een afdaling aan de andere kant van de berg, hoewel de Mosette, de lange lift naar Zwitserland al stil hangt. De sneeuw is hier nog beter dan bij Morzine.
Om een uur of 2 houden we er mee op, de windvlagen worden zo sterk dat je bij tegenwind flink je best moet doen om de piste af te komen. Maar wat hebben we lekker geskied!
We zijn nog niet thuis of de wolken zakken over het dorp, het begint te sneeuwen en dat blijft zo tot we naar bed gaan.

Menu van de dag: prei met knoflook in tomatensaus, home made rundergehaktballen, pasta met basilicum.