Dinsdag 6 februari 2024

Geen mug gehoord vannacht! Ik neem gewoon aan dat het ‘muggending’ z’n werk doet, dat voelt goed. 

Vanochtend zijn we met z’n tienen aan het ontbijt. Het worden er steeds meer, net als de katten, daar hebben we er nu drie van. De nieuwkomer is niet zo’n held(in?) en durft het ontbijthuis niet binnen te komen. 

Gerda heeft zin in honing, maar gooit olijfolie over haar broodje. Niet op het deksel van het kuipje gekeken..

De bange kat geef ik na ons ontbijt buiten de vetrandjes van mijn ham, want ik ben niet zo’n vetliefhebster. Als kind al vond ik het vreselijk dat er aan het vlees ook vet zat, ik kreeg het niet door m’n keel. Mijn vader was streng; ik moest het opeten en deed ik dat niet dan werd ik naar zolder gestuurd. Pas als ik bereid was om toch mijn bord leeg te eten, mocht ik weer naar beneden komen. Zo leer je dus niet van vet houden, ik ben het bewijs.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En we hebben al een vogel van de dag! Na het ontbijt roept Gerda zachtjes vanaf ons terras of ik  de verrekijker aan haar wil geven, want er zit een vogel op de punt van een dichtbij dak. We komen eensgezind tot de conclusie dat het een (zuidelijke?) klapekster is, niet te verwarren met de applausekster.

Vandaag wijst ons kompas naar het Zuiden. We beginnen voorzichtig richting Costa Caleta de Fuste. Ten zuiden daarvan liggen zoutpannen lezen we, Las salinas del Carmen, en nog weer verder zuidelijk ligt het natuurpark Cuchillos de Vigán, het schijnt de moeite waard te zijn. Bij dit alles heb ik het over de oostkust. 

We rijden over Tesjuate naar Triquivijate en hebben daarmee al direct een prachtige onverharde doorsteek te pakken in een landschap omzoomd door decoratieve heuvels. Ik ben er steeds onzeker over of ik moet spreken van bergen of heuvels. Wanneer wordt een heuvel een berg en omgekeerd: een berg een heuvel? Nu ik dit schrijf, heb ik op internet gekeken met als resultaat dat ik het vanaf nu, wat dit eiland betreft, over bergen ga hebben.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De bergen in al hun schoonheid fotograferen, is lastig omdat het licht niet altijd meewerkt. De foto wordt dan minder interessant dan het origineel. Dit is ook de belangrijkste reden dat ik zelf niet graag op de foto ga! 🙂 

In de buurt van Caleta de Fuste en Las Salinas is het één grote verkeersopstopping, die we kunnen vermijden door een route te vinden die zo dicht mogelijk langs de kust naar het Zuiden loopt. Een onverharde smalle weg, heerlijk. Zo komen we bij een leuke baai: Playa de la Torre. Er staan enkele campers heel ver van elkaar vandaan, die er duidelijk het rijk alleen hebben; doorsnee strandgangers zal je hier waarschijnlijk niet vinden. Een strand met keien en zwart zand, mooi. Van de torre is een ruïne overgebleven. 

We dachten dat het wegje hier eindigde, maar nu zien we dat het verder loopt over de volgende heuvel. En inderdaad, als ik Maps heel veel uitvergroot, komt er een nauwelijks zichtbare ‘camino’ tevoorschijn, die waarschijnlijk toch weer aansluit op een grotere weg. Wat is wijsheid. Eén van de camperaars loopt langs met zijn gemuilkorfde hond en Ger stelt voor aan hem te vragen of hij misschien over dat stuk weg hierheen is gereden. Ja en nee: niet met de camper, maar met zijn fiets. We krijgen ook direct een lesje van hem: dat we een huurauto hebben en helemaal niet over deze wegen mogen rijden – ja meneer dat weten we en we doen het toch – dat we, in geval van pech van niemand hulp zullen krijgen – nou meneer, onze ervaring is dat je hoe dan ook altijd wordt geholpen – enz. … 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We besluiten om in elk geval aan de ‘verboden’ rit te beginnen. Wat we niet konden zien omdat er bosjes in de weg staan, is dat het begin van de route bestaat uit hard geworden modder en diepe kuilen, waar onze auto te laag voor is. Verder de heuvel op ziet het er wel weer gewoon uit. Gerda loopt een beetje heen en weer over dat eerste stuk, we twijfelen, overleggen en besluiten dan toch om niet door te gaan. 

Na een rondje binnenland komen we bij een mooie doorsteek naar Pozo Negro, waar we een restaurant hopen te vinden. Op de kaart staat er bij de naam in elk geval een mes en vork, maar of dat ook voor dit seizoen geldt…? Aan de rand van het dorp zien we rechts wat auto’s staan, het zou kunnen dat die van bezoekers van een eettent zijn. Goed gegokt; er staan twee restaurants  met zeezicht. Het ene is groter en drukker, het andere kleiner met maar een paar klanten. Ik ga de kleinere bekijken en na een blik op de menuborden die buiten staan, weet ik het zeker. Ik wenk Ger die bij de andere zaak heeft gekeken en kan haar moeiteloos overtuigen van mijn keuze. 

Menu van de dag: avocado met gamba’s, pimientos de Padrón, broodjes met drie verschillende dips, rode wijn, alles even lekker. Toe een kaasplankje, waarbij Gerda alsnog haar portie honing krijgt geserveerd. Een sporadische spetter van de branding nemen we graag voor lief. En dat voor €45,-. De naam: Los Caracoles.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rest ons nog het natuurpark Cuchillos de Vigán, een beschermd landschap met lavavlaktes en alweer mooie bergen. De onverharde weg is slecht; wasbord! We genieten en rijden bijna tot aan zee, waar we wat verspreide huizen zien liggen bij Playa de Gran Valle. Omdat we, zoals Gerda zegt, niet van de berg willen valle, draaien we voor dit plaatsje om. Nee hoor, gewoon omdat het mooi is geweest voor vandaag. 

Terugrijdend zit er naast de weg op een muurtje een bijzondere vogel, die lijkt op een uil vind ik. Z’n kop kan ie heel ver achterwaarts draaien en hij heeft zo’n gebogen uilensnavel. Gerda zag heel donkere ogen en twijfelt. Thuisgekomen houden we het op een Canarische torenvalk. 

We komen thuis in een schoongemaakt huis. Lekker relaxen, schrijven en lezen. 

Over lezen gesproken: op internet vertelt iemand dat de naam Fuerteventura niet ‘sterke wind’ betekent, zoals iedereen denkt, maar ‘grote voorspoed’. Vroeger was het eiland de graanschuur van de Canarische eilanden, voor het door ontbossing en geiten kaal is geworden. Het was een plausibel verhaal. En als je de vertaling van ‘ventura‘ opzoekt, krijg je inderdaad o.a. de woorden geluk en voorspoed te zien. 

Tot zover, tot morgen!