Dinsdag 2 mei 2023

Zo rustig als onze nacht was, zoveel lawaai is er vanochtend. Vlak nadat er een personenauto is gearriveerd, waarvan de bestuurder zijn stoelleuning achterovergooit en gaat liggen slapen (denk ik), loopt er een man met gehoorbeschermers en grastrimmer het parkeerterrein op en zet het snerpende machien aan. Erger nog… hij zet op rigoureuze wijze het mes in de prachtig bloeiende ‘bermen’, die rondom en dwars door het terrein lopen en waarin de bomen staan. Alle boter- en andere bloemen, waar ik de naam niet van ken, moeten dood. Dan vraag je je toch af: waarom? Er hoeft niemand op te lopen, er hoeven geen auto’s op te parkeren, het staat niemand in de weg, integendeel, het maakt alles alleen maar mooier. Bovendien zijn de buitenste stroken eigenlijk onderdeel van de weilanden die er naast liggen en dus kan je dit werk elk jaar opnieuw doen. Gelukkig is de man heel aardig; uit eigen beweging laat hij de hoek waar wij staan nog even met rust en gaat eerst ergens anders verder met zijn werk. De ‘slapende’ man is na vijf minuten al vertrokken en dan bedoel ik niet ‘in slaap gevallen’, maar weer weggereden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Om onze auto te kunnen verplaatsen moet o.a. eerst het dak naar beneden, en het is natuurlijk ook wel aardig van ons om dat even tegen hem te zeggen. Met een brede armzwaai geeft hij aan hoeveel er nog gemaaid moet worden, met andere woorden: we kunnen onze tijd nemen. 

Gerda is de nacht zonder (laatste) pil doorgekomen, die neemt ze na het opstaan, want haar temperatuur is vanochtend nog wel 38°. 

Natuurlijk vertrekken we niet van hier zonder het huis van George Sand te hebben gezien. Dat het zo dichtbij is, hadden we niet gedacht; we hoeven de weg maar over te steken en na een paar minuten zijn we op een schilderachtig kerkpleintje, hoewel dat niet het juiste woord ervoor is, waaraan ook de toegangspoort naar het huis van Sand ligt. 

Als je recht voor het gebouw staat, wordt het bijna helemaal door een grote donkergroene boom aan het gezicht onttrokken, maar met een beetje goeie wil, krijg je er toch een indruk van samen met alleen de mooie bloeiende bomen erbij.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De weg naar het pleintje is genoemd naar Frédéric Chopin, die één van haar vele partners/minnaars was. En op het moment dat je de hoek omslaat, kijk je hem in de ogen. Bij het huis ligt een behoorlijk stuk grond met o.a. een put waaruit luid gekwaak komt en waar je tegen de kikkers  kan praten; ze blijven gewoon zitten. Ook is er de familiebegraafplaats met uiteraard het graf van George zelf. 

Tot slot nemen we een kijkje in de bibliotheek, die eigenlijk gewoon een winkel is met al haar  boeken plus veel ‘goedbedoelde rotzooi’, zoals wij ooit een man hoorden zeggen over soortgelijke attributen. Het huis zelf bezichtigen we niet van binnen omdat we niet nieuwsgierig genoeg zijn. 

Voor we weer naar de auto gaan, wil ik toch even kijken of het mooie Romaanse kerkje open is en jawel! Wat een rust komt er in me bij het binnengaan van deze ruimte; het moet te maken hebben met de eenvoud van het interieur, dat tegelijkertijd de kracht ervan is. Het is voor het eerst dat ik dit probeer te beschrijven. Je kan geïmponeerd zijn door een kathedraal behangen met goud. Misschien roept dat meer op om je bewondering te uiten, te laten zien en horen. Hier lijken de materialen en de verhoudingen meer tot stilte te leiden, hoewel je van binnen mogelijk hetzelfde voelt. Zwart-wit gezegd zou je in een kathedraal rustig wat lawaai kunnen maken, maar hier zou je daarmee het evenwicht en hetgeen de muren je vertellen alleen maar verstoren. 

Over vertellen gesproken: een echtpaar met twee jonge kinderen komt niet onopgemerkt binnen. Goed…kinderen..zo gaat dat. De sfeer verbrokkelt, ik neem het hen niet kwalijk. Maar dat de vrouw hardop gaat voorlezen uit de één of andere informatiebron, en daar heel lang mee doorgaat, dat kan ik op dit moment niet verdragen. Ik vlucht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tijd voor de apotheek, een kilometer of zeven rijden en op de route. Gerda slaat flink wat paracetamol in en daarna zien we pas dat aan de overkant van de weg een Intermarché ligt. Wat een feest om weer allemaal gezonde dingen te kunnen kopen: bier, likeur, wijn…fantastisch! 

Het landschap verandert wat; minder akkerbouw, meer weiden met koeien en meer bos. Vrij heuvelachtig ook. Voorts wordt het in de loop van de middag onbewolkt, temperatuur 17 tot 18°. 

Om een uur of vier krijgen we zin om uit te kijken naar een overnachtingsplek. Helaas werkt Park4Night niet op mijn telefoon en zo zitten we een beetje te tobben tot Gerda zegt: 

“Er staat daar een bordje ‘Municipal’”. Ik vind het niet echt aantrekkelijk, en dan druk ik me matig uit, maar wat is het alternatief? In een heuvelachtig gebied met vrij veel bos is het niet heel gemakkelijk om zelf een geschikte slaapplaats te ontdekken en we hebben geen zin om daar nog een uur aan kwijt te zijn. 

Goed, we gaan op het gemeenteweitje kijken en ik moet zeggen: niks mis mee, leuke plek. Ik heb er toch moeite mee, net alsof het avontuurlijke van onze reis er dan een beetje af is. Natuurlijk moet ik me niet aanstellen en me er overheenzetten. Na een poosje lukt dat wel, zó campingachtig ziet het er nou ook weer niet uit. Je mag er trouwens gratis staan. De plaats heet Eymoutiers en we bevinden ons in de Correze. 

Nadat ik mijn telefoon opnieuw heb gestart, doet Park4Night het weer. 

Gerda voelt zich beter dan gisteren. We weten nog niet of het alleen aan de hogere dosering paracetamol ligt of dat ze misschien aan de beterende hand is. Morgen weten we meer. 

Vogel van de dag: Gerda denkt bijna zeker te weten dat ze een grote gele kwikstaart zag.

Menu van de dag: pasta, Parmezaanse kaas, broccoli, gerookte haring.

Verdere waarnemingen: vos, oranjetipje, citroenvlinder.