Onze band met Turkije

Vrijdag 31 mei 2024

Niemand vond ons de moeite waard om vannacht de steile helling naar het park op te rijden en de geluiden vanuit het stadje kwamen ook niet zo hoog of ze waren er niet. Rust! 

Zon en tot kwart over 8 zijn we hier alleen, heerlijk om de dag zo te beginnen. 

Er worden drie dames met hoofddoek afgezet door drie auto’s met mannelijke chauffeurs, het ziet ernaar uit dat ze hier komen werken. Al heel snel komt één van hen naar onze auto lopen. “Die komt zeker vragen of we thee willen”, zeg ik. Nee hoor, ze zegt een soort gedag, verder niks meer en gaat bij de open schuifdeur, af en toe naar binnen kijkend, aan het tikken op haar telefoon. Na een tijdje word ik het zat, ik vind het brutaal en wil dat ze weggaat. We verzinnen een kleine act: Gerda moet zogenaamd in de achterklep zijn, dus gaat naar buiten en doet de schuifdeur dicht. Ik geloof dat ze daarna nog iets probeert met Ger, maar die houdt de boot af en ze vertrekt.

Koffiepauze

Onderweg

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Misschien is ze één van de drie vrouwen, die gisteren, toen we hier arriveerden, stonden te wachten om opgehaald te worden. Ze bemoeiden zich, hard roepend, van een afstandje met het gesprek dat wij voerden met de bewaker en het viel ons op dat vooral één van hen wel een erg grote mond had, zoals wij dat noemen. 

Gerda doet een rondje in het bos en ziet alweer weinig vogels. Omdat er veel bomen zijn, had ze er meer van verwacht. Ik ook, een uilenroep bijvoorbeeld zou best op z’n plaats zijn geweest.  

We vertrekken en zodra we de berg afgedaald zijn, zien we een Oto Lastik, waar een automobilist de bandenspanning laat controleren. Now we’re talking! De banden zijn nog koud en we kunnen zo aanschuiven. Heel aardige vent, we hebben er vertrouwen in. 

Bij Alucra staat langs de weg een bezienswaardigheid aangegeven, waarschijnlijk een oude kapel of zo. Misschien een leuke plek voor de eerste mok koffie. Niet dus; er staat niks aangegeven met van die bruine borden. Wèl zien we een ruïne van een oud kerkje, maar daar springt ons hart niet van op. Het wordt de zoveelste plek langs de weg, daar waar de bredere berm het toelaat. 

De route, die we rijden, vinden we mooi. De sneeuwtoppen verdwijnen, maar de bergen zijn ruig en vaak grillig van vorm met prachtige kleuren. Dicht op ons ook, soms zelfs wat kloofachtig en riviertjes ontbreken niet. We passeren een cafeetje waarop met grote letters KUTMAN staat, jammer dat we er te snel voorbij zijn, geen foto. Een tijdje geleden hadden we een fles wijn van dit merk. 

Vanaf Sebinkarahisar, what’s in a name, loopt de weg langs een stuwmeer, waarin vis wordt gekweekt, terwijl aan de overkant daarvan heel bijzondere heuvels liggen, zowel wat de vorm als de donkerbruine kleur betreft. Mooie plek voor de lunch.

Donkerbruine vermoedens…;)

Anders mooi

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na Tepeltepe, nog zoiets, gaan we de E80 op met als bestemming de MMigros in Niksar, want we zitten aardig door de voorraad heen. Na ongeveer 5 kilometer op deze zachte vierbaansweg  ‘ping!’… een bericht op het dashboard: ‘drukverlies linker achterband. Alle vier de banden controleren’. Shit, shit! Dat is de nieuwe reserveband die we er onder hebben laten zetten na het vorige lek. Direct denk ik aan de controle van vanochtend: de enige twijfel die ik had, was toen de man de laatste band (links achter!) controleerde en het klonk alsof hij er lucht uitliet, in plaats van erin blies. Knipperen op de vluchtstrook. Gerda gaat kijken en zegt dat er niks aan de band te zien is en dat ook bij het schoppen ertegen alles in orde lijkt. Maar mogelijk zit er wel iets scherps in, waardoor hij toch langzaam leeg loopt. Wat te doen? Helemaal geen zin om SOS weer te bellen, wachten op de pechhulp etc. En…we moeten dringend boodschappen doen in Niksar. 

We besluiten om knipperend langzaam door te rijden naar het eerstvolgende tankstation en daar verder te kijken. Dat gaat 12 kilometers goed en vlak vóór de pomp is, natúúrlijk, een Oto Lastik! Daar moeten we zijn, bij de experts in autobanden. 

Een erg aardige man kijkt naar de band en zegt direct dat daar niks mee aan de hand is. Wat volgt, is een gesprek via de vertaalapp, waarbij de man mij serieus neemt en erg deskundig overkomt. Hij legt op zijn beurt alles uit aan een collega, die met een vernuftig apparaat alle vier de banden meet en zegt dat ze allemaal dezelfde spanning hebben, wat hoger dan normaal weliswaar, want ze zijn warm. De eerste man wil ook steeds op het dashboard en het schermpje kijken wat er wordt gemeld en onder zijn toezicht stel ik wederom in dat de huidige spanning als standaard en juist geldt. Het zal toch niet zo zijn, dat dit eigenlijk het oude bericht is van de lekke band van een tijdje geleden? Daarna had ik de boel toch ook opnieuw ingesteld… Hoe dan ook, de mannen willen geen geld aannemen voor hun service en…de boodschap komt niet terug op het dashboard!

De laatste dan

Hier zijn we dan

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Niksar: de MMigros ligt tegenover een heel drukke markt, chaotische verkeerstoestanden, alle parkeerplekken, vaak dubbel, bezet! Ik krijg van Gerda de Nobelprijs omdat het me in deze situatie lukt onze bus direct voor de ingang van de Migros te parkeren! 

Verder hou ik het heel kort, het wordt te laat! Hoofdzaken:

Geen parkeergelegenheid op Park4Night. We zien ook nergens campers…

We komen langs de brandweer’kazerne’ en vragen de bewaker of we er mogen staan, plaats genoeg. Heel aardige man, maar kan niet. Hij roept ons nog terug; we mogen op de oprit, vlak langs de drukke invalsweg de stad in. Gaat niks worden, kabaal! En alle mensen op straat die nieuwsgierig zijn.

Zelf nog in de rondte rijden en zoeken: tevergeefs.

Keuze: nog 17km. de bergen in naar een camping, met matige recensies. Agressieve wilde honden etc. Bij onze aankomt valt het mee, tot nu toe. Hier staan we en de rest, die van belang is, horen jullie morgen. 

Menu: snijbonen en köfte wachten.

Vogel van de dag: niet zoveel gezien (druk!) veel gehoord, mogelijk een raaf, in elk geval een koekoek, maar welke? 

Gereden kilometers: 277

 

 

 

 

 

2 thoughts on “Onze band met Turkije

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*
*
Website