Zondag 24 februari 2019

Over het ontbijt hebben we weinig te klagen. Goed, als het bord met verse ananas bijna leeg is als je arriveert, wordt het niet meer aangevuld. Ook de kaas en de vleeswaren, die beide flinterdun zijn gesneden, heb ik nog niet aangevuld zien worden. Het lijkt een groot op-is-op-gehalte te hebben. Vanochtend is zelfs het mandje met bruin brood leeg, al lang voordat het half 10 is en de ontbijtsessie sluit. Als we er naar vragen is het antwoord: 

“Nee, helaas er is niks meer. Het ging zó snel vanochtend!” Dat geloof je toch niet? Als we even later ons harde witte broodje aan het eten zijn, zet ze ineens een bord met een paar sneden bruin brood op tafel. Had ze nog ergens gevonden. Nee hè! Maar ons hoor je niet klagen!

Verder wordt onze aandacht tijdens het ontbijt getrokken naar een Italiaans stel. Blij dat we hen alleen aan de ontbijttafel zien, aan de andere kant is het geweldig om hen te observeren. Beiden ergens in de veertig. Zij is slank, zoals dat hoort, heeft erg lang donker loshangend haar en opvallend dikke, zwarte, valse? wimpers. Ietsje ordi. Hij is mager, heeft geen kont en volgens Gerda een Ruud Gullitkop. Ze heeft gelijk. Terwijl ze eten, alleen zoetigheid, zijn ze constant bezig met hun telefoon. Hij zit met zijn kop naar beneden op het scherm te kijken en zegt geen woord. Zij laat hem regelmatig wat zien op haar scherm en ratelt aan één stuk door. Ook betuigt ze hem met enige regelmaat haar liefde, zal ik maar zeggen: een kus in z’n nek of ergens anders, een aai enz. Hij laat het gebeuren. 

Nog maar eens

Gingen ze gisteren nog gewoon ergens zitten, vandaag wordt met zorg in overleg een tafel gekozen. Al gauw blijkt waarom: er moeten video’s worden gemaakt! Eerst één van hem. Het duurt even voor ze de juiste invalshoek te pakken heeft. Tijdens de opname, die lang duurt zit hij doodstil met gebogen hoofd op zijn telefoon te kijken. Ik zou denken: maak een foto. Na het bekijken van het resultaat is zij aan de beurt om te poseren. Door de halsopening van haar t-shirt over beide schouders te trekken, is ze ineens bloot tot net boven haar borsten. Het haar wordt naar één kant gegooid en ze gaat op een aanstellerige manier zogenaamd zitten eten. Het ziet er niet uit! Dat vinden ze zelf ook, want beide filmpjes moeten over. Nadat op de tafel de borden en kopjes wat heen en weer zijn geschoven voor een nóg beter resultaat, begint het circus opnieuw. Zelfde poses en gedragingen. Wat een vertoning.

Ze heeft er dorst van gekregen en schenkt zichzelf wat jus d’orange in. Na de eerste slok, die haar niet bevalt, kiept ze de inhoud van haar glas terug in de kan! 

Tijd voor serieuzere zaken. Ger neemt een paracetamol en op naar de cabinelift. Als we boven uitstappen hebben we direct een prachtig uitzicht op grillig gevormde bergen.

Minder zon dan voorspeld

Ik ben meer gespannen dan normaal voor deze eerste skidag. Vorig jaar hebben we overgeslagen, dus het is 2 jaar geleden dat ik een weekje op de ski’s heb gestaan. Nu verleer je het eigenlijk niet, zoiets als fietsen, maar toch! En dat het eerste stuk afdaling begint met een pad staat me helemáál niet aan. Die paden zijn meestal vrij smal en hol: de meeste skiërs gaan door het midden, waar het dan  dikwijls ijzig is, terwijl aan de zijkanten de losse sneeuw zich heeft opgehoopt. Dat is lastig skiën. Zeker met veel volk, wat nu het geval is omdat iedereen die uit de lift komt er overheen moet. Gevolg: er valt nogal eens iemand, waardoor het er niet makkelijker op wordt. Ook uit stoeltjesliften stappen, is voor mij altijd wennen. 

Gerda gaat er direct vol tegen aan en na een tijdje weet ook ik weer dat ik het kan. Het gebied hierboven is veel groter dan we hadden verwacht en heeft prachtige vergezichten en makkelijke pistes. Goed om te wennen. Als we half de middag de terugweg naar Ortisei aanvangen, hebben we naar ons idee nog lang niet alle pistes gehad. 

Eén van de gezellige hoekjes in ons hotel

Half 5 zijn we weer in het dorp. Gerda is ineens zo moe, dat we niet de ski’s gaan betalen, komt morgen wel. Ze is helemaal kapot, moet erg hoesten en heeft geen energie om ergens wat te eten. De pizzatent 3 trappen naar beneden, biedt uitkomst. Karin maakt een goeie beurt door ons bestek en servetten aan te bieden. Ik was nog bang dat we niet op de kamer zouden mogen eten.

Terwijl wij op de piste waren, zijn Maarten, Francien en de kinderen gearriveerd. De jongens moeten morgen om 9 uur bij de skischool zijn, zowat naast ons hotel. Even kijken natuurlijk. Wekker op half 8 anders hebben we geen ontbijt meer.

Ergernis van de dag: we zijn het attribuut vergeten, waar de SanDisk van het fototoestel in moet, om de foto’s op de iPad te laden. Dan maar op een andere manier.