Onze weg vinden

Woensdag 26 april 2017

De koffieman hebben we niet meer gezien. Tijdens het ontbijt arriveert de onderwijzer. Ik heb even genoeg van al die ‘hulp’ en laat hem aan Gerda en Wim over.
In alle boeken staat: ‘geen geld op straat wisselen’ en wat dreigen wij nu voor de tweede keer te doen? Juist, geld op straat wisselen. Ik bemoei me er, mopperend, niet mee, maak het huis schoon en de handveger kwijt. Ik ben zo chagrijnig, dat ik de onderwijzer er de schuld van geef hem meegenomen te hebben. Hij was ook brutaal genoeg, begreep ik van Ger, om om een kadootje te vragen. Het moet niet gekker worden! Hij krijgt één van onze ‘klompjes’. 

De klompjes

We parkeren bij het parkje om een boodschappenbriefje te maken en naar de openbare toiletten te gaan. Gerda en Wim gaan boodschappen doen en ik mag in de bus aan het blog schrijven. Daar knap ik van op. Ze zijn bij de kleine middenstand geweest en hebben niet alles kunnen kopen. Wel een paar mooie, erg grote broden. Hoewel kopen? Ze kregen ze voor niks! Wat ze lastig vonden, is dat er nergens prijzen bij staan in die winkels. Daarom, en ook om niet ver te hoeven sjouwen met flessen water, gaan we op zoek naar een grote supermarkt, die aan de weg Maku uit zou moeten liggen. We vinden de winkel die we zien niet groot en de prijzen worden niet aangegeven. Het is voor ons nog even lastig met de Reaal en de Toman: ze geven je meestal de prijs in Toman, maar je betaalt een bedrag in Reaal, dat het tienvoudige daarvan is.

 

Wim de Bakker

Iran en zijn monumenten

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Via Shot rijden we naar Qarah Kelisa (zwarte kerk), waar Wim over heeft gelezen. Het landschap op weg er naar toe is mooi, beetje ruig en op onze lunchplek ziet Gerda een tapuit en een zwart-witte vogel. Een klauwier denkt ze.
Van ‘te warm’ is nog geen sprake; 11 graden en we lunchen in de auto. Het grote brood is erg lekker.
De zwarte kerk is de moeite waard. Het complex wordt beschouwd als het eerste christelijke klooster ter wereld. Het ligt schilderachtig in de heuvels, bij een gehucht, waar we op de daken van de huizen kijken, die, net als overal, bekleed zijn met een soort zilverkleurig folie. Wim leest later dat het een mix is van aluminium en bitumen.
Behalve wij, zijn er een groep Engelsen en een groep Duitsers. We zien alle vrouwen zich onwennig voelen met hun hoofddoeken.
De entreeprijs vinden we hoog, bijna zes Euro p.p. Het is ook bijzonder dat het een ticketboekje is van Persepolis, met de prijs van 200.000 reaal onder de foto van de opgraving gedrukt. Je gaat hier overal aan twijfelen.

Hoezo zwart?

…want zwarte stenen

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verder naar Khoy. Onze landkaarten geven verschillende informatie, de borden zijn in het Farsi en we moeten een paar keer de weg vragen. Een leuke man met een grote zak vol met van die grote broden, legt ons uit dat we het beste over Chaldiran kunnen rijden.
Onderweg krijg ik Garmin zo ver dat ie de route naar Khoy en de plaatsnaam aangeeft, hoewel ik de naam niet krijg ingetikt en de stem meestal onbegrijpelijke dingen zegt.
De natuur om ons heen is weer een feest en we vinden een mooie plek langs de weg, bij een rij van die fijnvertakte, witte bomen.

De folie-daken

Zijn het toch een soort populieren?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het stikt hier op de wegen van de identieke, blauwe autootjes; type kleine pick-up met opbouw. Welk merk zijn we nog niet achter. Personenauto’s zijn meest wit of grijs.
De vogels zijn hier zwart-wit, beige of geel. Van sommige kennen we ook het merk nog niet, behalve van de gele. Gerda zag een clubje zwartkopgorzen! Jawel. Vogel van de dag.

Menu van de dag: rijst. Roerbak gehakt, bloemkool, courgette, knoflook en bruingroene curry.

Iran voelt nog onwennig voor ons alle drie. De taal, dat je geen enkel opschrift op gebouwen e.d. kan lezen. Kortom we moeten onze weg hier nog leren vinden.
Wat vandaag opviel: geen moskee gehoord!

Dit artikel is geplaatst in Iran. Markeer de permalink als favoriet.

8 thoughts on “Onze weg vinden

  1. Dank voor de mooie en beeldende verslagen, echt leuk om te lezen! Alle goeds de komende tijd met jullie avontuur. Dat Iran maar went, zullen we maar zeggen :-). Liefs!

  2. Fantastisch dat de reis zo goed verlopen is en je nu in Iran zijn. Hier alles Okay. Caravan is gevarieerd. We gaan er 8 mei mee weg. Even uitproberen in Zeeland. Veel reisplanner.

  3. Lieve dames,

    Wat spannend allemaal, maar Iran bereikt! Voorzichtig hé pas goed op jezelf en elkaar. Je schrijft weer geweldig Rietje.
    Liefs uit een koud Amsterdam ???❤️❤️

  4. Spreken de mensen die je tegenkomt Engels? Vroeg me af welke taal je gebruikt on te communiceren. Mooire fotos trouwens. Success met het omschakelen naar zo’n heel andere cultuur. xx

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*
*
Website