Zondag 3 juni 2018

Gerda heeft niet geslapen, helemaal niet; de hele nacht door een blaffende hond en stress. De gezonde(?) spanning die we voelen nu we aan de Wakhan Corridor gaan beginnen, is vergroot door de opmerkingen van de dorpelingen over het verder rijden met onze auto.

Het is alsof Ger de dingen heeft voorvoeld.

We nemen afscheid van gastheer en -vrouw en ik stap in om de auto te keren. Kort na het starten, valt hij stil. Kan gebeuren, koude start. Steeds opnieuw start ik de motor, dat gaat zonder problemen, maar nu merk ik dat gas geven geen effect heeft. Er zit totaal geen kracht meer in de motor zo lijkt het, hij maakt geen toeren en houdt er, wat ik ook probeer, mee op. Dit is helemaal niet goed! Ook Misha, de gastheer is ervan overtuigd dat er iets niet in orde is. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hoe pakken we dit aan? In het dorp is geen garage. 

Het lijkt ons het beste om eerst het noodnummer van Campercentrum Amersfoort te bellen. Dat is in het vakantieseizoen 24/7 bereikbaar. Alleen…ik heb geen telefoonkaart. Is die in het dorp te krijgen? Ja, zegt Misha, maar er is momenteel een computerstoring. In een dorp vijf kilometer terug is ook een TCell winkel. Ik vraag of hij me tegen betaling daarheen wil rijden. Hij antwoordt bevestigend, maar er komt steeds niks van. 

Of ik dan, ook tegen betaling, met zijn telefoon mag bellen? Ja hoor! 

Bob Amersfoort aan de telefoon. De toestand uitgelegd, ook dat er al mailcontact met zijn collega Boyd is geweest en de drie lampjes die brandden: roetfilter, gloeidraad en katalysator. 

Veel heb ik niet aan zijn antwoord. Hij blijft zeggen dat het roetfilter geregenereerd moet worden. Ja, dat weten we ook. Het lijkt wel of er bij Amersfoort niet in wil, dat we door de zware route die we rijden, niet in staat zijn om elke dag 20 minuten constant 3000 toeren te maken. En hoe in dat geval met e.e.a. om te gaan. Worst case scenario’s, daar hebben we gebrek aan, niet aan geruststellende dooddoeners, zoals Boyd mailde: ‘ik maak me geen zorgen, doen jullie het dan ook niet’. Bob gaat eens even nadenken en/of collega bellen en later op de dag bel ik hem terug.

“Misha, gaan we nog een simkaart kopen?”

“Ja dat gaan we doen, maar eerst even wachten, er komen zo een paar mensen”.

Hij heeft intussen niet stilgezeten en een ‘master’ gebeld, die even later arriveert in een Opel, samen met een compagnon, die met zijn zwarte hoed meer lijkt op één van de figuren rond een stierengevecht dan op een monteur. De master zelf zegt trouwens tegen mij dat hij helemaal geen master is, maar een ‘driver’. 

Zo goed en zo kwaad leg ik aan hen uit wat er aan de hand is, de lampjes etc. Uitleg over het roetfilter is het meest lastig, de vertaling ervan, de functie etc. Roetfilters doen ze hier niet aan. Met handen, voeten en veel tekenwerk lukt het op den duur. 

Wat ons niet bevalt is dat de driver begint met de katalysator. Jaja, denken wij, dat kent ie, daar zit waarschijnlijk de ellende niet. Weten wij veel. Met geweld, zo komt het op ons over, trekt hij de boel los en blaast met veel gas de zaak door, zo lijkt het voor een stel leken. We zien ook dat het hem moeite kost en dat geeft geen vertrouwen.

Op ons komt het over alsof ze niet goed aan het roetfilter durven beginnen. Aanvankelijk wisten ze niet welk gedeelte van het uitlaatsysteem het was. We hebben hen zoveel mogelijk geholpen en uiteindelijk heeft de hoed het er onderuit gehaald, geholpen door regelmatige inname van wat groene derrie uit een plastic zakje. 

Wat een groot ding, zo’n 40 cm. lang en een doorsnee van zeker 15 cm. Binnenin zitten een stuk of wat filters. De mannen constateren dat het helemaal vol is en vragen of ze de boel leeg mogen maken. Waar is de telefoon van Misha, want een simkaart kopen…het lijkt wel of hij er geen zin in heeft.

Bob bellen. Die zit net bij z’n moeder in het bejaardenhuis, zegt hij. My God, wat moet ik daar mee? Verder zegt hij dat alles er uit moet uit dat filter en dat het niks geeft dat dan de inwendige filters stuk gaan. Kijk, daar hebben we wat aan.

De mannen gaan met goed gecontroleerd geweld aan het bikken en we geloven onze ogen niet. Er komt een barbecue vol aan houtskoolachtige substantie uit. Zei die Bob in één van onze gesprekken nog dat ze het konden proberen met een hogedrukspuit en water of met een niet te harde borstel!! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik zei: “Ze hebben geen hogedrukspuit”. 

Zegt hij: “Toch wel een fietspomp? Ze pompen hun banden toch wel eens op?”

Die man heeft echt geen idee.

Nou, als je hier bij was geweest dan had je je rotgelachen.

Afijn, om een uur of 6 zit het roetfilter er pas weer onder, want dat had heel wat voeten in de aarde en veel hapjes groen. We kunnen een proefrit gaan maken en doen ondertussen een paar boodschappen in het dorp. Op de terugweg komen ze ons met z’n allen in de Opel tegemoet. 

Ik zeg tegen Ger:

“Ze zullen toch niet hebben gedacht die zijn er vandoor zonder te betalen?”

De auto rijdt prima en…alle lampjes zijn uit!

Dan de afrekening. Wij vragen om hun prijs, maar dat vindt de driver, die het project toch wel leidde, moeilijk. Hij durft geen bedrag te noemen en vraagt uiteindelijk wat wij vinden. Nee, dat doen we niet. Wij kennen de Tadjiekse tarieven niet etc. etc. Uiteindelijk zegt hij, heel schuchter: 

“If you have it, eighty dollars for us”, waarbij hij tevens wijst op de hoed. Wij vinden het niet overbetaald voor een dag werk, deal.

Met Misha, die zich als omloop zeker verdienstelijk heeft gemaakt, rekenen we later wel af. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tsjongejonge wat een dag!

Terwijl we daar zo bij het huis en de auto rondhingen, hebben we kunnen zien hoe anders die mensen met hun kinderen omgaan. Er is een jongen van ongeveer 9 jaar en eentje van een jaar of twee, hooguit net drie. Die worden op geen enkele manier bezig gehouden door de ouders. Ja, alleen de oudste als hij een boodschap moet doen of ergens mee moet helpen. Maar niks met spelletjes o.i.d. Speelgoed hebben we er niet gezien, alleen het fietsje van de jongste. Verder trekken ouders en kinderen hun eigen plan.

Dit alles gebaseerd op een observatie van 1 dag.

En, wie kwam er in de loop van de middag voorbijstuiven? Christian in zijn witte VW.