Dinsdag 18 maart 2025

Acht uur, zon en 13°. 

Uit de slaapkamer komt gemopper; Gerda stoot zich aan het bed, dat ze van veel te hard hout vindt gemaakt, net zoals de eettafel en de stoelen. Laat het hout te hard zijn, de matras is te zacht en je kan niet lekker rechtop in bed tegen de kussen zitten omdat het hoofdbord te laag is en ook niet tegen de muur staat. Tot zover het bed. 

Na een tijdje komen er wat witte wolken, maar die hebben geen kwaad in de zin en laten de zon genoeg ruimte.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terwijl Gerda buiten haar koffie drinkt, stuit ik op de iPad toevallig op een fragment van de broers Jussen die op twee vleugels een prachtig arrangement spelen van de aria Aus Liebe uit de Matthäus Passion. Dat moet ik in z’n geheel horen en ik vind het direct op YouTube. Jullie ook met de volgende link. Hou je zakdoek maar gereed, ik kon mijn tranen niet bedwingen:  

https://www.youtube.com/watch?v=eYIc5Dk8Rbk

En mochten er pianisten zijn die dit mooier spelen dan zij doen, wil ik het niet horen! 

Ik zit binnen omdat ik het buiten toch nog net iets te koel vind, en omdat ik aan voel komen dat de Nederlandse buurvrouw, die wat heen en weer liep, contact gaat zoeken. Klopt, ze staat met Gerda te praten. Hoewel ik plezier kan beleven aan onverwacht contact, kan ik er ook zó geen zin in hebben, iets met de aard en het beestje waarschijnlijk. Ik laat me er niet voor behandelen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als Gerda weer binnen is, luister ik samen met haar nog eens naar de broers Jussen. 

Half elf: het water is op. Nee, ik bedoel niet het r-woord, maar het water dat uit de kraan komt…eh..moet komen dus. De buurman heeft de onzichtbare eigenaren gemaild, zegt hij. Afwachten. 

In verband met het weer, besluiten we om vandaag op chic te gaan. In het westen van de Algarve ligt het middelgebergte Serra de Monchique, genoemd naar het stadje met dezelfde naam. Als we uitzicht willen hebben en wat lopen dan is dit droge en ook zonnige weer daar prima geschikt voor. 

We besluiten om eerst naar het hoogste punt van de serra èn van de Algarve te rijden, de Fóia, met een hoogte van 902 meter. Het is behoorlijk klimmen over een erg smal wegje zonder tegenliggers, dat scheelt. Zoals het betaamt staat boven een winkel waar je ambachtelijke spullen kan kopen en een café denk ik of restaurant. We zijn er niet gaan kijken. Ondanks het weer, staan er meer auto’s dan we verwacht hadden, want…je gelooft het niet: onderweg naar boven betrok de lucht steeds meer en helemáál boven zakte er een dikke wolk voor onze auto over de weg en nu is het zicht niet veel meer dan een meter of 50. Bovendien regent het. Dus nu kan je nog wat in de rondte rijden naar andere mooie uitkijkpunten of wandelen in de regen, maar zien doe je niks.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bovendien loopt het tegen half twee, etenstijd! Op naar het stadje Monchique, waar we met moeite een parkeerplek vinden en daarna kiezen voor Restaurant Café da Vila, waarvan de baas een Dali-snor heeft. Het is er druk, veel toeristen, maar we passen er bij. De bediening is vlot, vriendelijk en niet opdringerig. Als we met onze vette vingers van de frites de pakjes mayonaise niet meer opengescheurd krijgen, zet de ober een schoteltje extra pakjes op onze tafel en legt er een grote schaar bij, wat ook aan andere tafels reactie oproept. Gerda neemt een honingcakeje na, want Monchique is het stadje van honing en kurk. 

Het is mogelijk dat naast het café Theo en Thea een winkel runnen, want alles is er van kurk, zelfs tasjes: ‘Kreatief met kurk’ inderdaad! 

Aan het eind van onze maaltijd is de zon weer gaan schijnen en daarom rijden we naar het kasteel van Silves. Het ligt boven op een heuvel en wordt beschouwd als het belangrijkste en mooiste Islamitische vestingwerk van Portugal. Het is een behoorlijke klim ernaartoe, maar zo zien we wel een leuk stuk van dit stadje. Om tien voor vijf kopen we kaartjes en om half zes sluiten ze. Moet kunnen. En het kan ook: er is namelijk alleen de vestingmuur waarover je in de rondte kan lopen. Behalve een paar kleine ruimtes met o.a. beelden van dieren die hier leefden of nog leven, is er zo te zien niks meer van het kasteel over. Ja, wat resten van muren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Toch leuk om er geweest te zijn. Tegen beter weten in controleren we nog even of ze vergeten zijn de deur van de kerk op slot te doen, nee dus. 

Van Silves naar huis is een kwartier rijden en tegen zessen zijn we thuis, vroeg genoeg voor Gerda om nog een poosje in de zon te zitten terwijl er nachtzwaluwen ratelen in de verte. 

En er komt weer water uit de kranen. 

Tot morgen!