Zaterdag 15 maart 2025

Zeven uur, 4°. Bij die temperatuur begin ik aan schaatsen te denken, maar omdat de zon schijnt, loopt de temperatuur vrij snel op. Ja, je leest het goed, de zon schijnt! 

Dat we onze omelet nu zelf moeten bakken, is niet zo erg, alleen vervelend dat er geen houten keukengerei is, alles is van metaal, slechte combinatie met de anti-aanbakpan. Aan de bodem te zien, ben ik niet de eerste die dan toch maar met de schuimspaan aan de slag is gegaan. 

En we hebben een huispoes, een lapjeskat. Ze ziet er goed verzorgd uit, we denken dat ze bij het huisje hoort dat hier op het terrein staat en dat volgens Gerda bewoond is. Hoewel we haar nog niks te eten hebben gegeven, is ze niet bij ons weg te slaan. Terwijl ik nu op de bank zit te typen met de iPad op schoot, probeert ze constant om er nog bij te kruipen. Daarom heeft Gerda haar op zachthandige manier buiten gezet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na het ontbijt gaat Ger sinaasappels rapen en vogels kijken (niks bijzonders gezien), ik dreutel een beetje over het terrein en na de koffie vertrekken we naar Praia da Marinha, het is intussen 15°. 

Over het stuk kust tussen dit strand en dat van Praia da Vale Centeanes, 12 kilometer naar het westen, wordt alleen in superlatieven geschreven. We willen het graag zien en zijn van plan bij Praia da Marinha het wandelpad richting Praia de Benagil te nemen. 

Het is een half uur rijden en als we er aankomen – je gelooft het niet – regent het, niet heel hard, maar toch. Het is er druk, de parkeerplaats bij het strand staat vol en we rijden een eindje terug naar de man die langs de toegangsweg naar ons stond te gebaren dat we bij hem konden parkeren. Naast zijn huis ligt een stukje grond, waar zo’n acht auto’s op passen en voor € 5 ben je welkom. Leuke bijverdienste.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op internet lazen we al dat het in het hoogseizoen eigenlijk niet leuk meer is om dit stuk kust te bezoeken, zó druk is het dan. Zelfs nu lopen er aardig wat wandelaars, maar het is niet storend. En mooi is het zeker! Ondanks het feit dat ook wij natuurlijk meermaals foto’s hebben gezien van deze rotsformaties, is het indrukwekkend om ze in het echt te zien. Onder het motto ‘beter op de kliffen dan op de klippen lopen’ beginnen we aan de wandeling naar Praia de Benagil. De route is min of meer aangegeven, je kan vele alternatieve paden nemen, waarbij het vaak behoorlijk heftig klimmen en dalen is over rotsige en gladde hellingen. Op wat druppels na blijft het droog en de combinatie van zon en wolken is eigenlijk mooier dan alleen zon.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We zien ook regelmatig bootjes varen met mensen die het geheel vanaf zee bekijken, vast ook heel mooi. Bovendien zijn er grotten en bijzondere rotsformaties, die alleen per boot bezocht en bekeken kunnen worden, onder andere bij Praia de Benagil. Zover gaan we niet, we denken dat we van dit stukje kust het mooiste hebben gezien, er wacht ons nog een terugweg en bovendien…er moet gegeten worden. 

Om twee uur zijn we bij de auto en gelukkig hoeven we niet lang te zoeken naar een restaurant. Bij het wegrijden zien we links van ons O Rústico liggen, zo hoog dat we zelfs vanaf ons tafeltje nog een stuk van de zee zien, waarvan de zon één verre zilveren schittering maakt. We genieten, ook van de gerechten die goed smaken en waarvan je merkt dat ze met liefde zijn gemaakt. 

Op naar het volgende punt op ons programma: Lagoa dos Salgados. Een lagune, wetland, hoe moet je het noemen, direct achter het strand, waar ook weer veel vogels zouden zitten. Je kan er helemaal omheen lopen, deels (denk ik) over een houten brug. Ik las dat de zeldzame witoogeend er broedt, dat er puperkoeten zouden zijn en nog veel meer soorten. We kijken eerst op het strand en lopen daarna een eind langs de lagune, we vinden het te laat om nu de 8 km. in de rondte te lopen. Gerda ziet eenden, die ze niet kan herkennen, steltkluten, kluten, wintertalingen en een kuifleeuwerik, vogel van de dag. Mooi om er te zijn en wie weet, komen we terug.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Om in de natuursfeer te blijven, stoppen we onderweg naar huis bij de Spar in Algoz, tegen onze verwachtingen in een kleine donkere winkel. Maar goed, zoveel hebben we niet nodig. 

Vanavond zitten we lekker bij de verwarming, terwijl, jawel, we de regen horen vallen. 

Nog even over de baddoeken hier: die hebben een menselijke maat en gewicht. Alleen de kleur bruin….hmmm 😉 

Nu het verhaal publiceren en daarna het krakende houten bed in! 

Morgen verder.